De avond van Bevrijdingspop is aangebroken en valt in tweeën uiteen. Op het hoofdpodium is er rond etenstijd geen doorkomen meer aan. Absolute publiekstrekkers staan er op het programma. Achtereenvolgens laat Alain Clark zijn soulpop horen, brengt Jurk cabaretliedjes en een paar covers en trekt de zanger Ed Kowalczyk zijn rockstrot open voor duizenden bezoekers.

Op het kleine podium is het ondertussen niet meer mogelijk om lekker te zitten in het gras, maar een verademing is het wel, vergeleken met de drukte bij het hoofdpodium. De avond wordt hier gevuld door een afwisselende maar muzikale collectie artiesten.

Onweerstaanbaar
The Hype uit Haarlem speelt eigenlijk al aan het eind van de middag, maar luidt wel het begin van de avond in. De vrolijke britpop van dit vijftal is de afgelopen jaren steeds beter geworden en komt zeker op het zonnige Bevrijdingspop goed uit de verf. De stuk voor stuk erg catchy refreintjes worden door een schare fans luid meegezongen. Maar ook voor degene die deze band voor het eerst zien is het speelplezier van deze jongens onweerstaanbaar.

Zangeres Giovanca en haar band zijn van een heel ander kaliber. De zangeres werd met haar debuut razendsnel bekend en geroemd om haar soulgeluid. Ook vandaag staat er een superstrakke en op elkaar ingespeelde band met veel plezier te spelen. Giovanca is in dit verhaal de hoofdpersoon, en dat laat ze zien en horen. Ze zweept het publiek op om mee te zingen en te dansen. Maar haar geheime wapen is haar krachtige stem die raakt.

Voordat het twee uur lange dansspektakel van achtereenvolgens Baskerville en Boemklatsch losbarst, is het podium eerst nog het terrein van de oerrockers van Drive Like Maria. Bij deze band lijkt het devies: vooral niet vernieuwen. De hardrockriffs van dit trio doen denken aan de goden van weleer: AC/DC, Guns N' Roses, enzovoort. Toch hebben deze Nederlandse rockers een eigen geluid waarmee ze zich weten te onderscheiden van hun idolen én al die andere bandjes die geïnspireerd zijn door de oude generatie rockers.

Vernieuwende electro
Door velen werd er al reikhalzend naar uitgekeken: twee dance-acts die een nieuwe generatie electro-acts vertegenwoordigen, staan achter elkaar op het podium. Te beginnen met Baskerville. Dit Haarlemse productieduo werd bekend met een aantal remixes, onder andere voor The Sheer. Ook stond het duo in de finale van de Grote Prijs van Nederland.

Omdat het lastig is om als producers op het podium te staan heeft Baskerville een band en een hele horde gastvocalisten om zich heen verzamelt. Het publiek heeft er duidelijk zin in en gaat vanaf de eerste noten los op een snoeiharde baslijn die uit de Moog-synth wordt getoverd. Na een aantal nummers beuken neemt het duo gas terug en komen de gasten aanbod. Indrukwekkend is het langzame en broeierige Devil Town. De stem van zanger Bart van Liemt (The Sheer) is hier perfect op zijn plaats.

Waar Baskerville hier en daar subtiel uit de hoek komt, doet Boemklatsch waar het goed in is: beuken. Stuiterend van eclectische hiphop naar electro tot dubstep waar je absoluut niet stil op kan blijven staan. Het Utrechtse collectief geeft een ‘dak eraf’-garantie, en slaagt ook vanavond weer.

De afsluiter op het hoofdpodium, Gotcha!, is een schot in de roos. Rockattack Ten en de zijnen veroverden al eerder menig popzaal en festivalpodium tijdens hun reünietour. Dat de veelmansformatie de eer heeft gekregen in eigen stad het grootste feest van Haarlem af te sluiten, is dan ook als een zoete kers op een flinke taart. De band lijkt overduidelijk te genieten van dit privilege. Is weliswaar het gros van de bezoekers reeds huiswaarts gekeerd, de frontman uit vele malen zijn respect richting de stad, het festival en de bezoekers. Maar bovenal richting de bevrijding en de vrijheid die we sindsdien genieten.

Gezien: Bevrijdingspop (avond)
Haarlem, 5 mei 2010