What are the odds? De van oorsprong Hoornse band Johan besluit te stoppen en dan staat er opeens uit dezelfde stad een 20-jarige jongen op, brengt zijn cd uit op hetzelfde label als Johan (Excelsior) en heeft ongeveer dezelfde sound als de Noord-Hollanders. Is het toeval of is de muziekziel bij het sterven van Johan overgestapt naar Tim Knol? 

Het debuut van Knol is in ieder geval van hoog niveau. Hoewel Knol de muziek in zijn eentje schrijft, is dat maar in een enkele van de veertien nummers terug te horen. Voor de rest klinkt het werk van de Hoornaar als een band die vernoemd is naar Tim Knol.

In die band krijgt Knol hulp van niet de minsten. Van Oud-Darryll Ann en Do-the-undo gitarist Anne Soldaat bijvoorbeeld. Of Knol dat nodig heeft is de vraag, want op elk nummer weet hij te overtuigen. Met zijn (voor een man) hoge stem, heerlijke melodieën, perfecte Engelse uitspraak en goede teksten.

Oude, bebaarde muziekjournalisten koppelden Knol al aan ’60 en ’70-iconen als Bob Dylan en Neil Young. Voor mensen die al het werk van deze twee niet kennen: behalve dat het raakvlakken heeft met Johan, zijn er ook overeenkomsten met Conor Oberst van Bright Eyes en recentelijk Monsters of Folk. Of Sufjan Stevens (waar is-ie toch gebleven?). Ook twee super getalenteerde muzikanten die alles wat ze aanraken, veranderen in goud.

Een klein maartje moet wel gemaakt worden. In sommige nummers (vooral Sounds Familiar) klint Knol een beetje zeurderig. Irritant. Misschien zweren sommige mensen erbij, maar dit kan een skipmomentje worden. Knol maakt het helemaal weer goed met uptempo nummers als Clean Up, When I Am King en Silverman Hotel. 

Met zo’n superdebuut kan het niet anders dan dat we de komende jaren nog veel gaan horen van Knol. Als hij net als zijn stadsgenoten van Johan om de vijf jaar een wereldalbum kan uitbrengen, is heel Nederland tevreden.

Cd-recensie: Tim Knol - Tim Knol (Excelsior Recordings/V2)