A Day's Work: stoppen op het hoogtepunt

Laatste EP van Alkmaarse band is een waardig afscheid

tekst: Hans van der Maas ,

De Alkmaarse band A Day's Work stopt ermee. En dat terwijl het vijftal juist deze zomer nog een uitstekende EP had afgeleverd. Met recht dus een afscheid op het hoogtepunt.

Laatste EP van Alkmaarse band is een waardig afscheid

Juist op het ogenblik dat een recensie van de meest recente EP van het Alkmaarse A Day’s Work, geheten Remember The Unknown, op deze site zou worden gepubliceerd, kondigt zanger Paul Glandorf aan dat de band ermee gaat stoppen. Jammer, maar gelukkig stopt de band op het hoogtepunt.

Het grenst aan de waanzin, want A Day’s Work kan bogen op een groeiende status binnen de muziekscene in Nederland en daarbuiten. Daarvan getuigt de nieuwe EP Remember The Unknown. Slechts vijf (de minutenteller haalt net de 20 niet), maar hoogstaande songs sieren het album. Natuurlijk horen we ook nu weer de verwijzingen naar Rush, Marillion en nog wat progrockbands, maar wie maalt erom wanneer ze keer op keer je muzikale behoefte prikkelen. Zoals opener Teeth, dat na een straks gitaarintro uitpakt tot een prettige, kamervullende ervaring. Met bovendien een beklijvend refrein.

Lost, het tweede nummer, rockt wat meer. Zanger Paul Glandorf haalt alles uit de kast en bereikt een nog hoger niveau dan op de eerdere cd’s. De rest van de band bespeelt de instrumenten alsof de duivel ze op de hielen zit, met toewijding waar menig gearriveerde artiest een behoorlijke punt aan kan zuigen. Na Lost schakelt A Day’s Work de eerste anderhalve minuut van Fade een tandje terug en juist dan, zo kaal, hoor je de basiskracht van de band. Vervolgens barst de rock in het nummer los en dat maakt Fade tot een explosief en overtuigend nummer.

Veel tijd om de impact van deze song te verwerken krijg je niet, want met het titelnummer sleurt A Day’s Work je weer direct bij de les. De song kent het o zo bekende rustig/hardprincipe en dat maakt het tot de minst verrassende track. Maar het zegt niets over de kwaliteit die onverminderd hoog blijft en bijna vier minuten doordendert. De grote finale, het einde van A Day’s Work komt samen in het slotnummer. Wasting The Dawn is een hoogtepunt, hoger kwamen ze niet eerder. Het refrein zingt de hele dag door in je hoofd, de gitaar snijdt door je ziel. Het vormt de perfecte afsluiting van de EP en van de band zelf.

Stoppen op het hoogtepunt. Mooi streven. Maar je vraagt je af waar A Day’s Work was geëindigd, wanneer de tijd was genomen de carrière verder uit te bouwen en te vervolmaken. We blijven teleurgesteld achter en houden ons de komende jaren met gemak zoet met deze schitterende slot-EP. A Day’s Work beëindigt de muzikale carrière officieel met een thuiswedstrijd op 22 oktober in poppodium Victorie in Alkmaar.