De Hoornse rapper Engel is een productief muzikant. In de afgelopen zes jaar leverde hij vijf albums, geen geringe prestatie. Op nieuwste schijf in zijn discografie, Engelland, verlaat Engel de samenwerking met Daniël en is hij weer solo te horen. Dat wil zeggen, op een aantal gastoptredens van onder meer Def P en Diggy Dex na.

Het openingsnummer Trossen Los vangt aan met een wat onheilspellende pianotoon, vergezeld met een vioolpartij. De duistere sfeer die dit oproept wordt niet doorgezet in het vervolg van het nummer, dat een stuk opgewekter maar vlakker klinkt. Ook de stem van rapper Engel is niet zó onderscheidend, dat hij van de beat los komt. Dat zorgt ervoor dat de hele compositie van ‘middle of the road’ klinkt: het ligt lekker in het gehoor, maar blijft niet lang hangen. Dat is op zich niet erg, want vestigt de aandacht op de tekst en de rijmvorm.

Dit komt positief naar voren in Fase, waarin Engel vertelt over zijn vergane relatie. De beat van het nummer wekt een intieme sfeer op door het gebruik van akoestische gitaar en piano. Maar ook de tekst schept heel precies de sfeer: “Het decor is een donker klein kamertje, met een fles en een pen en een blaadje.” De rapper verhaalt zijn toegenomen vlucht in de fles, het afvlakken van zijn dagen en de haat die hij tegen zijn ex heeft ontworpen: “Misschien haat ik je uit liefde, want ik haat je liever dan je weer te verliezen.”

Helaas is dit een lijn die in de rest van het album weinig is te vinden. Het verhaal dat Engelland vertelt is namelijk niet echt veelomvattend. De teksten hebben aardige bespiegelingen van een moment, maar vertonen weinig lijn. Dit valt voornamelijk op bij tracks die een gastoptreden hebben, zoals Kleine Jongen. In dat nummer begint Engel te rappen over zijn bollenpelperiode, waarin het geld vooral opging aan het kopen van albums. Het contrast met de gastoptredens van Diggy Dex en Def P is vrij groot. Naast meer multisyllable rhymes zijn ook de tekstlijnen meer doorwrocht. Verder smeren de gastrappers hun teksten makkelijker over de beat heen.

Engel zelf heeft daarmee soms wat meer moeite, bijvoorbeeld op Strijdlust. Dat nummer heeft een agressievere beat, waardoor je een Master of Ceremony verwacht die de agressiviteit met zijn metrum beheerst. Hier lijkt de rapper soms meer moeite te hebben. Op een vrolijk, meer up-tempo nummer als Kroegbanger is Engel echter weer heer en meester over zijn beat. Engelland is daarmee vooral een aardig album van een hardwerkende rapper die nog ruimte voor ontwikkeling heeft. Als geheel is het album weinig onderscheidend, maar op het niveau van individuele nummers is Fase daarop een positieve uitzondering.

Cd-recensie: Engel - Engelland