Men neme een behoorlijke voorraad roots-americana, wat rockabilly, flink wat rock 'n roll, een beetje ragtime jazz, een flinke scheut blues, een potje surf, een klein beetje klezmer/ balkan, en een scheutje boogie, gooi dat in een blender, even flink laten mengen en dan heb je T-99. Drie mannen die eruitzien alsof ze zo uit een illegale kroeg in het Amerika ten tijde van de drooglegging kwamen. Ze begonnen hun set met wat rustigere nummers en bouwden dat langzaam op naar een lekker knallend einde. Ze lieten zien dat je met alleen gitaar niet alleen een drummer een rondje over het podium kan laten dansen, maar ook het halve publiek in beweging kan houden. Dat een drumsolo ook gedaan kan worden door een drummer die een rondje om zijn drumstel klimt. Ze maken zeer duidelijk dat drie kundige, enthousiaste muzikanten met jaren-vijftig elektrische gitaren, een drumstel met onder andere een kartonnen doos en een zinken emmer, en een contrabas een zeer swingende set kunnen neerzetten. Het Alkmaars-Amsterdamse The Tunes hield eerst een uitgekleed stoeptreden bij het gesloten Atlantis (zie het voorgaande artikel op 3VOOR12/Noord-Holland), en toog daarna, dit keer wél gewapend met instrumenten, naar Parkhof. Deze verrassingsactie, bekonkeld door een gelegenheidscoalitie van Atlantis- en Parkhofpersoneel en bandleden, was even succesvol als functioneel. Laten zien hoe leuk een feestje kan zijn met goede muzikanten is immers de ultieme manier om protest aan te tekenen tegen de sluiting van een poppodium. Opeens was er dus een extra band, die ook nog een hoop publiek had meegenomen zodat de toch al flink gevulde zaal opeens propvol was. Omdat ze zich voorbereid hadden op een akoestisch stoeptreden werd het geheel geïmproviseerd versterkt met apparatuur van de 357 Stringband en een drummicrofoon voor de akoestische gitaar. Het geluid was dan ook belabberd, het piepte af en toe flink. De band speelde wel met erg veel plezier en het publiek was evenzogoed enthousiast. Hoewel bluegrass altijd behoorlijk up-tempo is, liet The 357 String Band zien dat het met een punkattitude nog best een stukje sneller kan. Ook zij speelden akoestisch, met een banjo, een mandoline, een gitaar en een contrabas rechtstreeks op de PA aangesloten. Helaas was door het tussendoortje van The Tunes een hernieuwde soundcheck geen overbodige luxe, ze konden zichzelf niet goed horen over de monitoren. Ze kwamen net ingevlogen uit Milwaukee, Wisconsin en hadden al 48 uur niet geslapen, maar door een zaal vol glimlachende gezichten gingen ze er toch voor. Vooral hun contrabassist was erg goed, en hield een constant en vast ritme op gang. Ook als hij op zijn bas stond, of erop ging zitten, en zelfs als ook de mandolinespeler op de contrabas kwam staan. Toch hield hij er genoeg rustpuntjes in om de set minder eentonig te maken. Helaas speelden ze hun hele set in dezelfde toonsoort, en dat maakt het toch wel een beetje eentonig. Er waren iets minder mensen in de zaal zodat er precies genoeg ruimte was om flink te pogoën, wat dan ook flink werd gedaan. De zang werd afgewisseld door de gitaar-, banjo-, of mandoline-speler, soms met behulp van een megafoon. Ook de ‘Amerikaanse politiesirene’-functie van de megafoon werd gebruikt. Dit gaf de gitarist de ruimte om een nummer achter in de zaal op een tafeltje te zingen. Het werd een flink feestje. Gezien: T-99, The 357 String Band, The Tunes Parkhof, Alkmaar, 29 april 2008