William Wixley mag openen op het Dommelschpodium. Deze stevige rockband is duidelijk beïnvloed door meerdere stijlen als rap en reggae. Ook al moet het festival nog op gang komen, de band knalt meteen al. William zingt soms een beetje gemaakt, vooral wanneer hij een poging tot rap doet. En de gladde praatje tussen de nummers kunnen klinken soms iets te voorbereid en suf. Maar waar niks op aan te merken valt, is de energie waarmee de band er staat. Instrumentaal is het bovendien een strak geheel. De volle bas van Wulc draagt de hele band. Aan het einde gaan de mannen ‘totaal onvoorbereid’ allemaal liggen met hun voeten in de lucht. De benadering is soms een beetje kinderachtig, maar de muziek staat als een huis. Aangekondigd als ‘de eerste buitenlandse act van de dag’ Eva de Roovere komt ‘helemaal’uit België. Deze Vlaamse dame maakt poppy singer songwriter niemendalletjes die perfect bij het mooie weer passen. De teksten gaan over dagelijkse dingen en regelmatig was een glimlach niet te onderdrukken door de grappge anekdotes. Muzikaal gezien wordt het geheel mooi ingekleurd met een standaard band aangevuld door saxophone en electronica. Matt en Kim. Eerdere recensies gaven al aan dat we een beetje gewaarschuwd moeten worden voor dit tweetal. Het overvrolijke duo uit Brooklyn weet met een keyboard en een drumstel aanstekelijke, snelle en dansbare nummers te maken; een groot contrast met mevrouw De Roovere. De heftige punk schalt over het veld en ze lijken zich netjes te gedragen. Er worden geen instrumenten gesloopt en er vliegt ook geen voedsel over het podium. Matt komt vooral dankbaar over. Na elke aanstekelijke song worden we bedankt en meldt hij trots: this is our second time in Holland! Thank you! Eveneens uit het buitenland, Japan om precies te zijn: Electric Eel Shock. De organisatie van bevrijdingspop heeft aangegeven dit trio vooral 'te moeten ervaren'. Het beschrijven deze band blijkt dan ook haast niet mogelijk. Het tipje van de sluier dat de organisatie gaf (de drummer gaat meestal slechts gekleed in een sok, en die draagt hij niet om zijn voet) gaat als een lopend vuurtje over het veld. Helaas? Gelukkig? Staat het trio gewoon in t-shirt en genieten we, naast de zon, van de lekkere stevige apan rock. De heren bouwen een feestje en weten het publiek mee te slepen. Met die hitte op je bol is dit wat je nodig hebt. Ook de hiphop is vandaag vertegenwoordigd. De eerste groep die mag aantreden is het duo Kubus & BangBang, oftewel de Zwolse producer Kubus en Britse rapper BangBang. Al vanaf het eerste album Learning Curve bleek al hoe goed deze combinatie werkt. De donkere ‘van de straat’-teksten van BangBang sluiten precies aan bij de donkere op techno en electro gebaseerde beats van Kubus. Ook vandaag is het weer raak. De opzwepende teksten en beats veroorzaken ware moshpits en ook de mensen die daar niks mee hebben gaan flink uit hun dak. Terwijl elk plekje zon veroverd wordt en elk stukje frisgroen bedolven wordt onder menselijk lichaam, is het tijd voor Juliette & The Licks. Lekkere rock. Juliette vertelt over ‘this crazy thing’ dat ze vijf jaar geleden is gestart. In een knalgele broek neemt ze het publiek mee. Deze zangeres/actrice en haar band weten rustige momenten in te bouwen om vervolgens de gitaren er weer lekker doorheen te laten snoeien. Bij het eerste nummer van Claw Boys Claw lijkt de zang van Peter een halve toon te laag, of is het gewoon vals? Een vaker voorkomend verschijnsel. Hij schijnt echter minder vals te zijn sinds een aantal zanglessen in het verleden. En dat blijkt ook vanaf het tweede nummer, waarna hij de rest van het optreden in prima stemming is. Zijn vrolijkheid staat dan ook in groot contrast met de bluesy rock. Net zo’n prachtig contrast is zijn lage stem ten opzichte van de schelle gitaarpartijen. Bij het nummer Rosie (het hitje uit 1992) wordt een dansende fotografe erbij gehaald voor een duet. En natuurlijk komen er ook een aantal nummers van de nieuwe plaat Pajama Day voorbij. Aan het einde van het optreden scoort Peter nog even een frikandel speciaal met curry. Dat stelde hij voor in plaats van een pet die eerder naar hem toe werd gegooid. Deze geeft hij dan ook meteen weer weg: “Als iemand zegt dat die pet van hem was, moet je het niet geloven hoor!” De band sluit af met I Wanna Be Your Dog van Iggy Pop, waarbij geheel in de stijl het podium vol publiek komt te staan. Tekstuele bijdragen van: Jochem Boom, Roeland van den Beemd, Eva de Leeuw