Support act Wies speelt een goede set, maar krijgt niet het volledige publiek achter zich. De massa lijkt gekomen te zijn voor hoofdact Leaf, die meer zomerse en uptempo nummers brengen. Maar Leaf brengt vanavond meer dan een paar nummers van hun album. Enthousiasme ten top! De kleine zaal is nog net geen volle zaal als Wies de avond aftrapt. Of beter: de band van Wies. Of nog beter: Jimmy van den Nieuwenhuizen, de drummer van Wies. Hoewel we de band op hebben zien komen schrikt de zaal zichtbaar op van Jimmy’s eerste, ferme slagen: een goede opener. De volledige zaal heeft haar gehele focus nu richting het podium. Zo geschiedt het dat we allemaal, na enige maten, Wies zelve het podium zien betreden. Bij dit kijken blijft het echter: geen enkele geluidsgolf in vorm van applaus of gefluit wordt van zaal richting podium verzonden. En zo is het aan het publiek te wijten dat een goede opener in één klap een matige opener wordt. Eens kijken of de band die stemming nog om kan buigen. Eén maal eerder stond Wies in Haarlem, als voorprogramma van Beth Hart. Dat moest toen in beperkte formatie: driekoppig slechts. Wies is daarom blij, zo geeft ze ons te kennen, dat ze hier vanavond in volledige bezetting mag optreden. Een korte set is het, zeven nummers inclusief kop en staart. Zo opent Wies met Getaway brengt tussendoor de track Happy (een Rolling Stones-cover) en sluit af met Late Night Love, haar nieuwe single. Of beter: de band sluit af. Wies verlaat, in lijn met haar opkomst, als eerste het podium en laat op die manier ruimte aan haar band voor solo en outro. Wies en band brengen ons goede en eerlijke songs welke liggen tussen rock en blues. Er is sprake van goede samenhang tussen de bandleden en tussen de nummers door is nu en dan tijd voor interactie met het publiek. De stilte bij opkomst is getransformeerd tot luid applaus bij vertrek. Maar ondanks dit alles lijkt Wies de zaal vanavond niet volledig te overtuigen. Of het zit anders: de zaal overtuigt Wies niet volledig, of mogelijk een beetje van beide. Bij Leaf verloop de set net iets anders. Het begint al met de eerder genoemde geluidsgolven: van zaal naar podium zijn deze in overvloed aanwezig op het moment dat het zwarte zaalgordijn opengetrokken wordt. De zaal is op dit moment dan ook echt vol en Leaf staat vanaf seconde één met het volledige zestal op de bühne. En waar te beginnen met de recensie, want er gebeurt heel veel op het podium. Frontman Tinus brengt ons bijvoorbeeld anekdotes: hij informeert dat drummer Jeroen vijf minuten geleden door zijn rug is gegaan, en spoort toetsenist Stan aan om zijn muzikale trukendoos ten gehore te brengen. Er wordt een Kodakmoment gearrangeerd (de halve band stelt zich op in een enthousiaste Madam Tussaud houding), “omdat we vaak van fotografen te horen krijgen dat we te beweeglijk zijn”. Ook muzikaal gezien krijgt het publiek genoeg voor zijn of haar entreekaartje. Uiteraard spelen ze veel van de vlotte, frisse, zomerse nummers van hun cd Life’s A Beach, maar in het enthousiasme voegt de band daar veel aan toe. Put Your Records On (cover van Corinne Bailey Rae) staat weliswaar, tezamen met nog dertien nummers op de playlist van vanavond, eerder genoemde keyboard solo’s, Jeroen Je Kan Er Niks Aan Doen (een spontaan geboren nummer wat slaat op het akkefietje met zijn rug), Cowboy Song en Before You Accuse Me (cover van Elas McDaniel aka Bo Diddley) stonden daar niet op. Toegiften dus zonder dat we Leaf daarvoor het podium zien verlaten. Gezien: Leaf, Wies Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 13 maart 2008