De jongens van Schizoid Lloyd waren zelf misschien nog wel het meest verbaasd over het feit dat zij de Rob Acda Award hadden gewonnen. Tot ieders verrassing liet de jury zich vrijdagavond in Patronaat niet inpakken door behaagzieke podiumbeesten, maar koos zij voor de compromisloze symfonische rock van dit jonge Haarlemse vijftal. Aandacht voor de zaal had de band niet. Schizoid Lloyd opende de finale en deed dat op haar eigen manier. Met een strakke blik en de concentratie volledig op het instrumentarium gericht. En als er dan toch gecommuniceerd werd met het publiek dan spatte de verlegenheid ervan af. “Sorry hoor”, verontschuldigde zanger/gistarist Remo Kuhlmann zich, “maar ik moet even stemmen”. De uiterst serieuze, zwaar op de jaren zeventig geïnspireerde klanken lieten eigenlijk ook geen ruimte voor een ontspannen onderonsje. Bij het bombastische geluid paste meer een zelfverzekerde, theatrale podiumpresentatie. Helaas ontbrak het daar eveneens aan. Wat Schizoid Lloyd miste, speelde Usquaire als troef. Frontvrouw Amber Gomaa probeerde als een goedgemutst podiumbeest de aandacht op haar en haar drie kompanen te vestigen, maar slaagde hier nauwelijks in. Dat lag niet zozeer aan Gomaa zelf – het is bepaald geen straf om naar haar te moeten kijken – maar meer aan de futloze pianopop die ten gehore werd gebracht. Purple Panic kon op meer steun van het publiek rekenen, al kwam dat vooral door het grote aantal fans dat deze rockband pur sang had meegenomen. Niet voor niets won deze formatie de publieksprijs. Degenen die onbekend waren met Purple Panic zullen zich vooral hebben verwonderd over zanger Saman Bronckers, die zich manifesteerde als een kruising tussen Michael Jackson, Bono en Prince. Hij viel letterlijk en figuurlijk een beetje uit de toon in het strakke maar weinig aanstekelijke geheel. De leden van Double Cross waren de jongsten van de avond en gedroegen zich hier, in positieve zin, ook naar. Hun no-nonsense houding werkte temidden van de overige finalisten verfrissend. Zanger Sven Kruijer sprong stoer en zelfverzekerd over het podium, terwijl de powerrock door met name de gitarist en bassist opvallend kundig en creatief werd gebracht. Dat de mannen van Dioomen hun vaders hadden kunnen wezen, zei in muzikaal opzicht niet zoveel. Ook dertigjarigen kunnen zich prima van hippe electrorock en bijbehorende visuals bedienen, zo bleek. Hun statische podiumpresentatie werd in het slotnummer met drie uitbundige danseressen ondervangen, al kon ook dit niet verhullen dat het in de opbouw van de set nogal aan richting ontbrak. De moeite die de verschillende kandidaten hadden gedaan om het publiek te behagen kreeg aan het einde van de avond een wat potsierlijke lading toen de jury doodleuk Schizoid Lloyd als winnaar aanwees. Het was de ultieme wraak van de band die zich niet wenste te conformeren aan muzikale trends of de voorkeur van het publiek. Al zouden de Haarlemse winnaars dit gezien hun bescheiden aard zelf niet zo hebben opgevat. Gezien: finale Rob Acda Award Patronaat, Haarlem, 28 maart 2008