Het is kwart voor zeven en het Canadaplein is verlaten. De lege plastic bekers ontsieren het kale plein. Het mobiele podium is weer ingepakt en staat klaar om vervoerd te worden. Kort daarvoor is Zulu 9.30 in twee busjes naar Schiphol vertrokken om weer terug te keren naar Barcelona. Speciaal en alleen voor Zomer op het Plein is de band naar Nederland gekomen. Het lijkt alsof de plotselinge zomerhitte met ze mee is gereisd om de naam van de reeks concerten eer aan te doen. Of het toeval is of niet laten we aan de verlichte geesten over. Al eerder, vroeg in de middag, is het heet. Er staat weinig wind. In de brandende zon is de zwoele muziek van Zulu 9.30 goed op z'n plaats. Niet iedereen kan dit weer verdragen. Uitbundig dansen wordt afgewisseld met afkoelen in de schaarse schaduw. Op het podium is wel schaduw. De mannen uit Spanje zullen ook wat meer gewend zijn aan hogere temparaturen. Oski-Jah man (zanger) en Blion Zion en Kodi (de gitaristen) springen zonder zichtbaar te zweten over het podium. De expressiviteit slaat niet over op het publiek. Er wordt veel gedanst, maar uitbundige reacties blijven uit. De band is zichtbaar verbaasd dat bij dit mooie weer en deze muziek het oververhitte publiek zo lauwtjes reageert. Dat het soms wat al te nuchtere Alkmaarse publiek danst, zegt voor de critici genoeg. Hoewel Manu Chao vaak wordt genoemd als Zulu 9.30 wordt besproken, hoor je dat maar beperkt terug in de muziek. Het idee en het genre zijn misschien wel hetzelfde, maar de uitwerking is vanuit een andere invalshoek. Waar Manu Chao een sluier van lamlendigheid over de muziek legt en een duidelijke constante sfeer schept, is Zulu 9.30 springeriger en gevarieerder. Het is de brandende Zuid-Amerikaanse middagzon tegenover de ondergaande zon aan de Middellandse-Zeekust. Variatie blijkt ook een valkuil te kunnen zijn. Door de grote verschillen tussen de nummers en de opbouw van de dubbele set is er weinig samenhang. Dat is dan ook wel het enige minpuntje aan het verder voortreffelijke optreden. Percussie, bas, drums, echte blazers, toetsen en voldoende gitaarwerk geven een perfecte basis voor de zang. Wie echter voor leuke zanglijnen komt, wordt teleurgesteld. Dat hoort nu eenmaal niet bij música mestiza en dus ook niet bij Zulu 9.30. Mestiza staat voor een vrouw van gemengde komaf, zowel Europees als oorspronkelijk Amerikaans. Stel haar eens voor in je hoofd, hoe ze beweegt, praat en naar je kijkt. Voel de muziek ontstaan terwijl je aan haar denkt, música mestiza. Voor iedereen een eigen beeld en een eigen klank. Gelukkig zijn er die verschillen, is het ook wel eens mooi weer en mag Zulu 9.30 graag in een zomer nog een keer naar Noord-Holland komen.