Dijkpop had behalve de gebruikelijke programmering voor een Noord-Hollands festival, lokale bandjes en de wat bekendere Nederlandse bands, ook nog wat extra's. De telekraan van zestig meter hoog zou gebruikt worden voor scad diving (vrije val), maar door de harde wind werd dat bungy jumpen. Zo werd er toch nog gesprongen. Verder kon je ook schuilen voor de regen bij het theater van Het Peespaleis. Dat zag er ook voor de voorbijganger leuk uit: allemaal rubberen laarzen netjes in het gelid staken onder het doek uit. De winnaar van Dijkpop Super Sunday, Steed, mocht het festival dit jaar openen. Voor een nog vrij lege tent brachten de band zijn britpop ten gehore. Het Alkmaars/Hoorns gezelschap zag er in hun witte polo's en zwarte broek met vouw uit zoals ze klonken: degelijk, maar ook een beetje saai. De schoenen van hun zanger gaven nog een beetje hoop dat als hun leadgitarist er wel bij is, de sound wat gevarieerder is. Historie herleeft met The Madd. De kleding, de ouderwetse kleedkamerspiegel als billboard en de oubollig houten keyboard gaven direct het gevoel van de jaren zestig. De beats uit die tijd mochten daarbij uiteraard niet ontbreken. De uptempo nummers waren aanstekelijk en swingend, echter een beetje rommelig dit keer. Wellicht enigszins afgeleid door het publiek, dat nog niet echt de tent in wilde komen. De zanger trachtte de bezoekers wel te bereiken met wat grapjes, maar men genoot buiten. De regenbui was voor De Jeugd van Tegenwoordig. Dat betekende een volle tent. Rapper Willie Wartaal had zo z'n bedenkingen: "Ik weet ook wel dat jullie net doen alsof jullie voor De Jeugd komen in plaats van omdat het regent." Ach, al was het zo. Het bracht het publiek dichter bij elkaar. De aangeboden humoristische entertainment sloeg goed aan. Wie had gedacht dat een simpel 'La la la' zoveel lachwekkend succes kon hebben. Alleen had de gewekte indruk van overmatig drankgebruik op het podium achterwege mogen blijven. Hierna gingen de jonge honden van The Bloody Honkies loos. Hun rauwe, psychedelische rock 'n roll was flink stevig en werd vol passie gebracht. Het gromde en groovde en vooral gitarist Wout Kemkens met zijn goede eigenzinnige spel zorgde voor de psychedelische scherpe randjes. Een van de aanwezige vroeg met behulp van een stuk karton het nummer Messin' Round, waarvoor even later de set gewoon werd omgegooid. Dezelfde fan sprong uit enthousiasme een paar keer het podium op om daar lekker rond te dansen en springen, alsof zanger Lawrence Mul dat nog niet genoeg deed. In een opgelaaide stemming begon de indierockband Voicst aan zijn optreden. De normaal gesproken driekoppige formatie werd verrijkt door een vervangende gitarist voor de geblesseerde zanger Tjeerd Bomhof, twee dames op baritonsaxen en een trompettist. De bijdragen van de blazers, overigens ook terug te horen op de laatste cd, kwamen succesvol uit in het geheel. Ondanks de ogenschijnlijk missende podiumervaring bij de dames. Tjeerd vervoegde zich nog even, na een ingewilligd verzoek aan het publiek om te gaan zitten, bij z'n fans. Het crowdsurfen werd overgelaten aan wat opblaasbare walvissen en het 'special effect' was voor het roze 'konijn'. Een dans- en springfestijn van een enthousiaste massa was het gevolg van alle sfeermakende omstandigheden. Vervolgens werden de roots van de Antwerpse Gipsy Ska Orkestra aan het brede muzikale scala toegevoegd. "Van de Balkan tot aan Joegoslavië", riep de zanger het publiek trots toe. Een instrumentrijke band, die eruit zag als een bij elkaar geraapte mengelmoes, maar de meute al snel tot dansen aanspoorde met hun Balkan beats. Waar Voicst een konijn als mascotte heeft, daar heeft Peter Pan Speedrock Dikke Dennis, dus deed hij de aankondiging. Waarna de drie heren meteen flink gas gaf en hun naam volledig waarmaakte; speedrock is de enige juiste omschrijving voor wat ze speelden. Duidelijk was dat Peter Pan Speedrock vaker op Dijkpop had gespeeld, ze werden vanaf de eerste noot enthousiast ontvangen door het publiek en er ontstond meteen een flinke pit. Zanger-gitarist Peter van Elderen wist het publiek nog lekker extra op te zwepen en had veelvuldig een glimlach voor oude bekenden. Met een topartieste en publiekstrekker als Ilse de Lange in de line-up kreeg de 25ste editie van Dijkpop een kroon op het kleinschalige, maar populaire festival. Veel valt er niet meer te zeggen over de kwaliteiten van de goedlachse zangeres en haar band. Tijdens een kalme start garandeerde Ilse haar publiek een feestje: "We beginnen rustig, maar daarna zullen we Peter Pan Speedrock zelfs nog overtreffen!". Een contrast waar niet alleen zijzelf om moest grinniken. Het publiek op haar hand krijgen, kostte niet zoveel moeite. Afsluiter Don Diablo draaide alle soorten dance door elkaar en had het publiek snel aan het dansen. Met behulp van een MC sloot hij de avond af voor die liefhebbers van dance die Dijkpop op deze festivalrijke zaterdag hadden verkozen boven Sensation Black of Dance Valley. Gezien: Dijkpop Andijk, 12 juli 2008