Als een machine die over zijn toeren dreigde te raken ronkte Battles maandagavond in het Patronaat. De Amerikaanse viermansformatie zocht met ongekende energie de grenzen van de rockmuziek op en leek dermate oververhit te raken dat de grote zaal zich welhaast met verstikkende rook dreigde te vullen. Het Haarlemse publiek smeekte nog om een tweede toegift, maar het was niet verwonderlijk dat de muzikanten daar de energie niet meer voor op konden brengen. Battles maakt zich er niet makkelijk vanaf, en dat verklaart misschien ook wel de populariteit van de band. In een periode waarin stijlen van vroeger in een hip jasje worden gestoken en aanstekelijkheid een eerste vereiste lijkt te zijn, is de experimenteerdrift van Battles voor velen een verademing. Mirrored, de eerste langspeler van Battles, behoorde in 2007 dan ook bij menig muziekliefhebber tot het rijtje favoriete platen van het jaar. Gek genoeg had dit voorafgaand aan het optreden in Haarlem, het enige van deze tour op Nederlandse bodem, niet geleid tot een stormloop op tickets. De stoep voor het Patronaat zag maandagavond rond half negen weliswaar zwart van de mensen, maar dat lag vooral aan het feit dat de deuren van het Patronaat om onduidelijke redenen later werden geopend dan vooraf was aangekondigd. Ondertussen hadden nieuwsgierigen, aangetrokken door de wachtende mensenmassa voor de ingang, gewoon de mogelijkheid om bij de kassa een kaartje aan te schaffen. Voor een publiek dat de zaal al met al toch volledig vulde, toonde drummer John Stanier (ex-Helmet) zich de spil van Battles. De complexe nummers zijn doorspekt met invloeden uit jazz, industrial, funk, metal, progrock en wat al niet meer, maar beginnen en eindigen altijd bij het ritme dat Stanier aanslaat. Dat voor elk nummer minstens zeven minuten werd uitgetrokken, maakte het ontzag voor de slagwerker er alleen maar groter op. Als Battles een machine is, dan is Stanier op z'n minst de V-snaar. Veel tijd om uit te rusten had hij niet, want de band liet veel nummers in elkaar overvloeien. Het enige contact van de muzikanten met het publiek betrof een compliment aan het Patronaat. Toetsenist/gitarist Tyondai Braxton deelde mee dat de akoestiek van de zaal hem zeer beviel, "at least on stage". Diezelfde Braxton trok even later de aandacht naar zich toe door in de extatische single Atlas de weinige vocalen van de avond op zich te nemen. Weliswaar hevig vervormd en praktisch onverstaanbaar door de vocoder, maar ja, dat is die experimenteerdrift. Door het ontbreken van echte pauzemomenten voltrok het optreden zich als één grote trip aan het Haarlemse publiek. Gehypnotiseerd door de concentratie, de toewijding en vooral het zeer hoge speelniveau van de Amerikanen, kwam de aftocht van de band als een verrassing. Gelukkig was er nog een toegift, waarin Battles met een lange aanloop nog één keer naar de ultieme climax toewerkte. De machine die Battles heet piepte, kraakte en stootte rook uit. Battles is in staat een concertzaal blauw te zetten, wat op maandag 30 juni niet op bezwaar stuitte. Maar hoe moet dat vanaf 1 juli, als elke horecagelegenheid rookvrij dient te zijn? Gezien: Battles Patronaat, Haarlem, 30 juni 2008