De uit Californië afkomstige Steve Wynn begroet zijn publiek alsof hij zijn oude vrienden terug ziet. “Hi there, nice to see you!” En: “This is like a date.” “Bring you comfort, meet your parents.” De kleine zaal van het Patronaat is maar matig gevuld en de intieme setting op het podium geeft je het gevoel samen met Wynn aan een tafeltje in de hoek van een café te zitten. Aan deze denkbeeldige tafel zit ook multi-instrumentalist Robert Lloyd. Gedurende de zesweekse tour door Europa is hij de sidemann van Wynn. Samen beginnen ze de avond op een gitaar en een mandoline. Warmte vult de ruimte en het is met name nostalgie dat bij het publiek van veertigers en vijftigers naar boven komt. Wynn stond in de jaren tachtig aan de basis van de zogenaamde Paisley underground, een destijds in Los Angeles ontstane gitaarrockscène. Hij maakte in die jaren zijn belangrijkste platen als leider van The Dream Syndicate. Daarna volgden er soloplaten die ook invloeden kenden uit de rock, roots, punk en psychedelica. Vanavond geeft Wynn een intieme akoestische show weg, An acoustic adventure with Steve Wynn genaamd. Het optreden zal de gehele bandbreedte van zijn imposante songbook beslaan. Na een lekkere rockende start belooft Steve ons ‘a sweeter song’ en neemt Lloyd plaats achter het keyboard. Tussen de nummers door keuvelt hij wat met het publiek om de gemoedelijke sfeer erin te houden. Dan breidt het gezelschap zich uit met Erik van Loo op de cello. Na een en ander uit het repertoire van zijn The Dream Syndicate-periode te hebben gespeeld, kondigt Wynn aan de songs van zijn nieuwe album te laten horen. Dat Wynn een rocker is, blijft niet onopgemerkt, zelfs niet als hij akoestisch speelt. Als verrassing schuift er nog een dame aan bij het keyboard, die dan door Lloyd alweer ingeruild is voor de mandoline. Zij doet eenmalig mee tijdens deze avond en samen brengen zij een pre-gospelsong ten gehore. Ook deze begint weer rustig en gemoedelijk maar al snel zit de vaart er lekker in. Dan verlaten Wynn en de zijnen prompt het podium, de toegift lijkt wel iets te ingestudeerd. Maar een optreden zonder toegift is geen optreden en dus laat Wynn nog een keer horen waar hij goed in is. De toegift lijkt in eerste instantie een beetje zijn vaart te verliezen, maar al snel wordt de lijn van de show opgepakt waarbij ook Lloyd en Van Loo meedoen. Als het einde van de show dan toch in zich lijkt te komen, geeft Wynn nog een tweede toegift, in z’n eentje. Alsof het de allerlaatste show van zijn leven is, is hij niet van het podium weg te slaan. Het slotakkoord van onze date. Het nummer Bluedrifter komt akoestisch mooi uit de verf als definitieve afsluiter van de avond. Op naar Duitsland en Oostenrijk. Gezien: Steve Wynn Patronaat (kleine zaal), Haarlem, 16 februari 2008