Ileum is normaliter een deel van je darmen. De kronkeldarm of het ileum is het derde deel van de dunne darm, vertelt Wikipedia. Na het beluisteren van debuut-cd ’Diagnosed’ blijkt dat die bandnaam juist gekozen is. Ileum klinkt rauw, vies en donker. En dat voor een nuchtere Noord-Hollandse band, want deze geluiden klinken vooral Amerikaans. Zelf scharen ze het onder de grunge, het heeft ook flink wat trekjes van stonerrock. Het nummer Dirty Whore had zo op een cd van Queens of the Stone Age kunnen staan. Jammer is wel dat het volgende nummer op de cd van Ileum No one knows heet: jawel, ook de grootste hit van QOTSA. Dat hebben deze jongens niet nodig. Dat geldt ook voor het onderwerp van het nummer, dat spreekt van vieze hoeren. Niet iets wat je verwacht van keurige jongens uit Heerhugowaard, waar ze naar mijn weten niet eens hoeren hebben, maar het is natuurlijk de laatste jaren een grote stad geworden. Ondanks dat is Dirty Whore muzikaal het beste nummer van het puike debuut. De mannen, Bas (gitaar/zang) en Frank (drums/zang) de Vries, Rob Bosdijk (gitaar/zang) en Michel Giardina (bas), halen nog wel vaker geluid weg bij andere bands, maar het wordt nooit opzichtig. Een vleugje Creed (in de goede zin van het woord) een snufje Pearl Jam en een scheutje Mark Lanagan (ex-The Screaming Trees). Door de driestemmige zang en de stevige gitaren komt elk nummer keihard aan. Naast het eerder genoemde Dirty whore staan er nog meer rockpareltjes op het debuut, zoals de stonerrockklassieker en opener Let it out, de voorlaatste track Float away en de afsluiter Razorblade Minute. Enig puntje van kritiek is dat er weinig afwisseling is. De nummers zijn ook vaak ambachtelijk van opzet: een introotje van enkele tientallen seconden en daarna gaan. Maar net als je daar genoeg van hebt is er het Lanagan-achtige nummer Angels. Een raspende zangstem wordt gevolgd door een ’rare’ filmstem onder een gitaarmelodie. Er had meer van dit soort werk op de cd gemogen, al klinkt de bas in opvolger Tears weer heerlijk vertrouwd in de oren. De cd wordt na elke keer draaien beter. Niet dat ’Diagnosed’ dat nodig heeft. En er bestaat dan wel het gevaar dat je mee gaat zingen. De demo Faces kreeg in de Alkmaarsche Courant al een hele goede recensie. Alleen het nummer Sad inside haalde het niet op de eerste langspeelplaat van het Waardse kwartet. De andere nummers, Good Impressions, Faces en Fade in Time zijn natuurlijk nog steeds goed, maar ze worden met de nieuwe nummers zelfs vaak overtroffen. Deze heren verdienen nationale aandacht. Hopelijk gaan we ze de komende tijd nog vaak terug zien op festivals. In ieder geval een kijkje nemen bij de cd-presentatie vrijdagavond 1 februari in Atlantis.