Stonerfest met echte stoner en wat anders

En 8mm films ter omlijsting

Tekst: Hiske Pronker Foto's: André Boontjes, ,

Stonerfest in Parkhof. Weinig mensen, toch gezellig. Met een echte stonerband, een net even andere band en een echte old school vj.

En 8mm films ter omlijsting

Deze editie van Stonerfest werd omlijst door de mannen van Celluloid Gurus. Een dj- en vj-duo die echt voor old school gingen, met een stuk of zes 8mm projectoren die beurtelings of door elkaar heen jaren zeventig porno, jaren zestig horror, Hitchkok, en meer oude films projecteerden. De dj toverde uit zijn vinylbak de bijbehorende soundtrack tevoorschijn: bijpassende jaren zestig garagerock, souljazz en dergelijke. Helaas waren er maar weinig mensen die ernaar keken en luisterden: de meeste mensen stonden in het café te roken. Tijdens de bands kwamen er wel rond de vijfentwintig mensen de zaal in om te luisteren. De eerste band, het Engelse Supenik, bestond onder andere uit een wat verlegen meisje dat vrij simpele dingen speelde op zo'n fijn hysterisch orgeltje. Dat zorgde samen met de ook lekker hysterische zang voor een flinke garagerock sound. Aan de andere kant zorgde het strakke, goede spel van de gitarist-zanger, de bassist en de drummer dat je Supenik ook zo in de alternatieve rock hoek kon plaatsen. Het was een prettig optreden met maar twee minpuntjes: de gitarist had halverwege een paar nummers nodig om te bepalen waar die vervelende piep die soms klonk vandaan kwam, vermoedelijk ergens uit zijn effectenbak, en na een uurtje werd het geluid van het orgeltje wel heel penetrant en een beetje saai. Evengoed een lekkere, sympathieke band. De stonerband op deze editie van Stonerfest was het uit Zweden afkomstige Truckfighters, dat ook een paar stacks had meegenomen die het vast heel goed hadden gedaan in een zaal van minstens drie keer zo groot. Voor Parkhof was het een tikje overdreven. (Terzijde: hoe zullen ze die dingen samen met dat ook niet kleine drumstel op het minuscule podiumpje van café de Bliksem hebben gekregen? Daar speelden ze zondag). Verder gingen ze als razenden van start. Al bij het eerste nummer werd er enorm op en neer gesprongen en gedaan. Ze wilden zo graag dat het publiek naar voren kwam en meedeed, maar zoals wel vaker in Parkhof zat dat er niet in, tot frustratie van de zanger. Wel kregen ze tussen de nummers door hun rechtmatige deel aan applaus enzovoort. Truckfighters leek, zoals veel echte stonerbands, hier en daar erg op Kyuss, vooral tijdens de rustigere stukken. Die waren interessanter dan de meer voorkomende snelle stukken, die wat veel op elkaar leken. Maar dan was het ook echt een muur van geluid die op je af kwam. Misschien lag het ook aan het niet heel grote bereik van de zanger. Ondanks hun frustratie met het publiek kwamen ze toch nog terug voor een toegift; dat werd een beetje een jam waarbij de leden één voor één van het podium liepen. Toen de eerste gitarist het podium verliet kwam er wat ruimte in de muziek, dat was ergens wel prettig. Aan de andere kant, het was tenslotte stonerrock, ooit ontstaan in de woestijn, met als kenmerk dat je de generator voor de elektra niet meer kon horen.