MeloManics. Naast Moke, Marike Jager, Blaxtar en Malkovich één van de Essent Award winnaars, en dus ook goed voor een optreden op Lowlands 2007: zaterdag 18 augustus, 13:00 uur, India. Maar ook goed voor de ter plekke geregelde sessies in de Magneet Bar en de 3VOOR12-studio. En natuurlijk de hoofdtelefoon set (Silent Disco) en signeersessies, die allen deel uitmaakten van de overvolle agenda van deze drie heren uit Amsterdam. Optimaal benut. Geen onaardige prijs dus? "De Essent Award is voor ons de eerste officiële prijs met een groot geldbedrag. We hebben behoorlijk geïnvesteerd in het album, nieuwe pakken en promotie. Dat bedrag kan je dan eigenlijk direct inzetten. Maar daarnaast gaat het verhaaltje nu gewoon rond, je telt gewoon mee, je bent één van de spelers. Bij de award komt veel media kijken, het wordt uitgebreid in kranten en bladen vermeld. Vanaf Essent gaat een mailing uit naar alle popzalen in Nederland. Iedereen binnen de Nederlandse muziek wereld weet dus nu wel wie de nieuwe Essent winnaars zijn. Waaronder dus wij. Je wilt toch meer gaan spelen, in grotere zalen spelen, voor meer publiek, je wilt meer verdienen. Je wilt een stap verder, en dit lijkt nu wel twee stappen. De timing is ook prima. Met ons album, dat we hebben uitgebracht in mei van dit jaar, vielen we binnen de 'Lowlandsronde' dan de Essent Awards, en dat kwam voor ons het beste uit. Een hele prima prijs.” “Hoe Lowlands was? Nou, echt wel een hele bijzondere belevenis. We gingen erheen met een gevoel van ‘we gaan er optreden, maar verder ben ik gewoon een bezoeker’, maar we hadden zóveel privileges, en zo’n druk programma! Er zijn daar zoveel mensen uit de popwereld, daar hebben we geprobeerd het maximale uit te halen. Heel veel interviews, extra optredens geregeld. Zaterdag was écht een vol programma van ‘s morgens 09:00 tot ’s avonds 04:00 uur. Je wordt een beetje geleefd, maar dat is niet erg: het is de ultieme kans om je in de kijker te spelen en te praten.” MeloManics beginnen het optreden in de India tent met Can’t Stop. Daarna spelen ze WYSIWYL en de AC/DC-cover Thunderstruck. Ironisch genoeg moeten ze het na dit rocknummer pur sang het vervolgens zonder gitaar doen: Guido had problemen met zijn apparatuur. “Ja, dat soort dingen kunnen gebeuren. En op zo’n moment wordt het gewoon improviseren, iets wat we eigenlijk altijd al doen. Maar op een korte set, waar je het maximale eruit wil halen, is dat wel balen. Aan de andere kant: eigenlijk is het wel heel leuk om op zo’n moment te moéten improviseren. Je kan het publiek wel iets exclusiefs geven, iets wat nooit meer plaats zal vinden. Het publiek kan dan heel direct in de keuken van de MeloManics kijken. Het is wel een beetje jammer dat we er nu continu op worden afgerekend. Let wel, we kiezen niet altijd voor de makkelijkste vorm en de makkelijkste instrumenten, en daar zitten dan de nodige risico’s aan. En we hebben wél laten zien dat we inmiddels volwassen genoeg zijn om dat goed op te pakken. En misschien dat het voor Guido uren leek te duren, voor ons tweeën leek het niet meer dan een minuut.“ Het publiek moest zodoende Come On missen, maar kreeg nog wel in volledige driemans bezetting My Style en de afsluiter, het opzwepende Out of Control. Guido sluit het einde zeer funky af, en de MeloManics krijgen daarbij in de tent alle handen op elkaar. De Silent Disco-sessie is dan wel andere koek. Voor een gelimiteerde groep van tweehonderd man staan de MeloManics met een andere set aan instrumenten te spelen. “In de India konden we echt een MeloManics sound neer zetten. In de Silent Disco was het aanpassen en improviseren. We hebben elektronische drums gebruikt, volledig, daar waar we normaal bewust kiezen voor een akoestische drumkit omdat dat gewoon toevoegt aan onze sound. Dus dat is best wel raar. En de hele live vibe is gewoon anders als je met een telefoon op staat. Je hoort de bassen niet, en dat soort dingen. Maar het was wel echt geweldig hoe de mensen aan het schreeuwen waren. Heel bijzonder. Maar als we de keuze nog eens krijgen zouden we toch kiezen voor de India. Goede sfeer.” Tegenwoordig zien we de mannen optreden in grijze pakken, terwijl dat voorheen in het rood was. De kleur maakt deel uit van een volledig concept dat in het nieuwe album is verwerkt. Op zoek naar een manier om er nog meer uit te springen concludeerden ze zelf dat je eigenlijk niet verder kan dan knalrode pakken. Fluo-groen hooguit nog, maar dat is niet helemaal hun ding. “Toen dachten we: we moeten misschien juist het tegenovergestelde doen. En conform daaraan is het idee van het album. In Nederland hebben we heel erg de doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg-houding. Daar proberen we een beetje tegenaan te schoppen. In feite laten we met die grijze pakken zien dat we toch Het Grijs doorbreken. We zien er mogelijk wat saai uit, maar laten zien dat je daarmee toch als een malloot te keer kan gaan op het podium. We doorbreken daarmee ‘het grijs dat op onszelf schijnt’. In dat grijze cocon zit dus toch een fluo inhoud.” Zolang de band vruchten plukt van het album zullen de pakken nog wel eventjes grijs blijven. Wat kunnen we verder nog verwachten in de nabije toekomst? “We kunnen er nog niet heel veel over zeggen, maar we zijn nu al bezig met de plannen voor een nieuw album. Ergens eind volgend jaar, begin 2009, is daar wel iets van te verwachten. We hebben nu goed door wat wel en wat niet werkt, we worden ietsje beter in liedjes schrijven en leren steeds meer over met wie je wilt werken, in welke studio. We evolueren als muzikant. Het gaat dus niet zo lang meer duren als The Grey Light.” En op de hele korte termijn? Misschien een single? WYSIWYL bijvoorbeeld? “Ja, we zijn op het moment bezig met een videoclip, en het betreft inderdaad What You Say Is What You Like. Dat is overigens voor onszelf best wel een hele uitvinding geweest: we zijn veel bezig met lange liedjes, en WYSIWYL heeft alles wat die nummers ook hebben, maar dan in slechts drie minuten. Het is echt een liedje met een echte popstructuur. Daar komt dus ook een clip bij. Die proberen we onder andere in Engeland uit te brengen. Er is namelijk een distributeur die ons daarvoor heeft benaderd. Tegelijkertijd proberen we het ook in Japan uit te brengen. En wat ook gaaf is, is dat er toch een programma is als 6-Pack, die dit nummer uitkiest en als promo gebruikt. Het eerste deel van de clip is al geschoten. Verwachting is dan ook dat deze in oktober uitkomt. Een gedeelte is live geschoten door een videokunstenaar, die wat nieuwe technieken heeft geprobeerd. Zo wordt geprobeerd een clip neer te zetten uit een klein budget, die wel kan concurreren met clips met een groot budget. En dat meer door de ideeën dan door de productie. Het is wel een nieuw pad voor ons. Anders creatief. We staan er wel versteld van dat we daar ook in kunnen springen. Het is zo dat je zo iets uit handen moet geven, maar ziet dan toch dat de externe creatieveling graag onze input nodig heeft om zelf weer verder te komen.” Het is duidelijk. De MeloManics zijn goed op weg. De Essent Award en Lowlands helpen hen daarbij. Maar het is toch bovenal hun eigen enthousiasme, drive en geloof in zichzelf die ze verder brengt. Als ze eenmaal beginnen, zijn ze niet te stoppen.