Zou het 40 jaar geleden ook zo zijn geweest? Dat op de vrijdagavond in elke kroeg een jeugdig popbandje speelde en jong en oud samen, onder het genot van beatklanken, het weekend inluidden? Misschien een wat idealistisch beeld, maar de Popronde brengt nou eenmaal snel de gedachten van de muziekliefhebber op hol. Afgelopen vrijdag was het voor hem weer genieten toen het rondreizende festival Alkmaar aandeed. De associatie met de jaren zestig is niet geheel onterecht gezien het relatief grote aantal beatgroepen dat de Popronde traditiegetrouw meeneemt. Neem nu The Hype, dat in een afgeladen en bloedheet café ’t Bruintje optrad. Hun sixties rock ‘n’ roll werd aangevuld met een flinke dosis energie, wat de Haarlemmers al snel een intiem contact met het publiek opleverde. Niet voor niets legden zij pas na anderhalf uur hun instrumenten neer. Een zelfde soort inzet was zichtbaar bij Mucho Maestro. Maar ook al staat Odeon bekend als één van de meest alternatieve kroegen van Alkmaar, de sfeer bleef er tamelijk nuchter. Misschien dat het kwam doordat de nummers van Mucho Meastro geen hapklare blokken waren. De zang en ritmes klonken aanstekelijk, maar het rauwe totaalgeluid maakte het optreden van het trio toch erg eigenzinnig. Check 1-2, weer zo’n band die al zijn inspiratie uit de jaren zestig haalt, viel dan toch makkelijker in de smaak bij het Alkmaarse publiek. Het was de combinatie van het orgeltje, de aanstekelijke podiumpresentatie en bovenal de dansbare nummers die de aanwezigen in Atlantis zich goed liet smaken. Dat de zaal leeg was bij aanvang en aan het eind behoorlijk was vol gelopen, gaf wel aan Check 1-2 terecht een aardige schare fans en nieuwsgierigen aantrok. Eerder op de avond hadden Amarins en Le Gatte Negre in De Pilaren de Popronde geopend. Het gebruik van accordeon, contrabas, viool en eitjes gaven de nummers van deze singer-songwriter een geheel eigen geluid. Hoewel het geklets van het publiek de muzikanten wat leek te storen, bleken zij ook over humor te beschikken. Wie bedenkt nou om Paul Elstaks Rainbow In The Sky te coveren? Schuin tegenover De Pilaren, in café Schenk, speelde het Friese Ilanois. Mooi was de manier waarop het kwartet de eerste nummers in elkaar over liet vloeien. Ilanois toonde zich gedreven, zanger Ilan bleek over een fijne stem te beschikken en de single Do You Hear Me? van het gelijknamige debuutalbum toonde aan dat er voor deze band een mooie toekomst in het verschiet ligt. Dat het geluid wat dof klonk, was een van de weinige minpuntjes. Door de opzet van de Popronde, live-optredens voor een zo breed mogelijk en gevarieerd publiek, is het altijd maar afwachten hoe de interactie tussen artiesten en (toevallig) aanwezigen verloopt. Zo kon het gebeuren dat de klanken van Leine het verloren van het geroezemoes in Het Gulden Vlies. De solo-artieste was met haar wat moeilijke, tegen jazz aanleunende nummers niet op haar plek tussen het gezellig keuvelende eetpubliek. Pourquoi Me Reveiller, dat een paar uur later in hetzelfde restaurant speelde, had ook met dit probleem te kampen. Aan de muziek lag het niet. Van heel donkere en deprimerend klinkende nummers met titels als Bloody Hours Of Nasty Torture naar wat vrolijkere deuntjes, Pourquoi Me Reveiller bleek constant meeslepend en vooral origineel. Alle uithoeken van de muziek werden opgezocht en dat maakte deze band eigenlijk heel interessant. Ana Criado, een half-Spaanse singer-songwriter, uitte zich luchtiger, maar had in Kunsteyssen juist wel alle luisteraars op haar hand. En dat terwijl haar ongedwongen klanken toch wel erg afstaken tegen de rafelige omgeving van het centrum voor moderne kunst. De sympathieke zangeres mocht op nadrukkelijk verzoek van het publiek zelfs een toegift verzorgen. Het zijn dat soort verrassingen die de Popronde zo speciaal maken. Wie had bijvoorbeeld de zigeuners van Caspian Hat Dance in het toch wel chique De Studio verwacht? Bij hun optreden kwamen als vanzelf de romantische gedachtes boven. Tot diep in de nacht muziek makend rond het kampvuur, dansend en zingend. Dit keer alleen niet op de Balkan, maar dus in De Studio. Het effect was er niet minder om. Violen, fluiten, een ingenieus gebouwde trommel, gitaren, contrabas, tamboerijn - de muzikanten konden bijna allemaal met meerdere (veelal traditionele) instrumenten overweg. Hun samenspel maakte er een verrassend vrolijke en uitbundige afsluiting van de Popronde van. Tekst: Ilse Haker, Maikel Ineke en Zinzi Wits.