‘Zou er iets kunnen ontstaan als Neder-Rap, wat typisch is voor Nederland? Ja. In het Hollands rappen, maar dan krijg je toch rapper-de-klepper-de-klep-klep-klep?’ Bron: Extince – Binnenlandse Funk. Dat deze woorden niet profetisch zijn geweest is een understatement. De Nederlandse rap is sinds het lanceren van een van de eerste écht succesvolle nederhopcd’s in alle windrichtingen ontwikkeld, en dat is vanavond in de P60 te zien. Als eerste betreedt Typhoon het podium. En waar Typhoon is, zijn ook O-dog, Blaxtar en Dinopha. Broer O-dog brengt het publiek in de stemming, dj ART start Tussen Licht En Lucht en het publiek begint lawaai te maken, te springen en te genieten. De show van Typhoon karakteriseert zich door de positieve energie die het de zaal in slingert. De rapper is zelf een bron van energie, wat zich uit door constante beweging op het podium, en zijn positieve levensvisie die iedereen bereikt. Dit heeft tot gevolg dat de toegewijde fans op ieder verzoek van de rapper reageren. Of de handen nu de lucht in moeten of er leuzen nageroepen moeten worden, niets is te gek voor het publiek. Als Typhoon dan het publiek in springt om een nummer tussen de menigte te doen is de zaal helemaal te klein geworden. Typhoon heeft naast zijn broer O-dog ook zijn zuster Dinopha meegenomen. Deze brengt met haar vocalen een extra dimensie aan het optreden. Wat ze minder goed doet is het hypen van Typhoon. Door het gebrek aan volume in haar stem tijdens het rappen, doet haar bijdrage op dit gebied niet veel goeds voor het optreden. Maar dit kleine smetje zal de pret niet drukken. Bovendien is de bonus, broeder Blaxtar, ruimschoots compenserend. Na deze uitputtingsslag is het lekker voor het publiek dat het even op adem mag komen in de pauze. Dit duurt echter niet lang, want de fakkeldrager staat te popelen om zijn materiaal aan het publiek te laten horen. Het publiek staat op zijn beurt te popelen de muziek te ontvangen. Zodra ART de eerste beats erin gooit is het duidelijk dat we hier met een hele andere tak van hiphop te maken hebben. De beats en de teksten komen harder aan, dringen dieper door. De eerste tracks komen allen van Fakkelteit en worden ijzersterk gebracht. De kracht van Sticks blijkt ook in de reactie van het publiek. Waar Typhoon nog het publiek instrueert wat te roepen, weet het publiek bij Sticks zelf wanneer ze kunnen invallen. Zonder hypemen of andersoortige hulp vormen Sticks en het publiek gezamenlijk de show. Toch lijken Fakkelteit en Microfoon Colussus onvoldoende materiaal te bieden om een heel optreden te dragen. Al vrij snel in het optreden wordt Snelle Jongens opgezet en komt kameraad Rico het podium op om zijn assistentie te verlenen. Dat is op zich niet vreemd, want de andere helft van de rapcombinatie Opgezwolle is veelvuldig te horen op het laatste album. Maar zodra Rico op het podium staat wordt het optreden ook een Opgezwolle-optreden, niet alleen qua stijl, ook qua inhoud. Hoewel de heren een heerlijk optreden verzorgen, is het toch niet helemaal waarvoor men is gekomen. Het is niet volledig Fakkelteit. Aan het eind van het optreden neemt Sticks het weer even over. Vooral op Brak laat hij zijn theatrale kant zien, en dan krijgt het publiek waarvoor het gekomen is. Met Opgezwolle, Typhoon, Blaxtar én Sticks heeft het publiek een goed beeld van het spectrum nederhop gekregen. Voor het geringe bedrag dat voor een kaartje moet worden betaald krijg je een vette hiphopavond met het neusje van de Nederlandse rapzalm. Gezien: Sticks & Typhoon P60, 23 november 2007