Met de 67-jarige 'King of Rock 'n Soul' Solomon Burke heeft het Haarlems Patronaat een ware legende binnen weten te halen. De voormalig prediker begon in 1960 met het maken van soulmuziek en werd wereldberoemd dankzij zijn fantastische stem en prachtige hoopgevende teksten. Deze week staat hij voor een viertal shows in Nederland met The Souls Alive Band als begeleiding. Alvorens in de vrijwel volle zaal van het Patronaat het optreden begint, hangt er een zwart doek voor het podium, wat de spanning doet stijgen. Als dan twintig minuten na de aangekondigde begintijd een spotlight op het midden van het doek verschijnt, bereikt de spanning haar hoogtepunt. Het doek gaat open en het publiek aanschouwt een overvol podium met Solomon Burke op een troon temidden van rozen en omgeven door The Souls Alive Band. Dit is een veertien koppige begeleidingsband, bestaande uit twee gitaristen, een Nederlandse bassist, een drummer, een blinde orgelist die aan Ray Charles doet denken, een keyboardspeler, een viertal blazers, drie dames op elektrische strijkinstrumenten en een zangeres, Candy Burke, jongste van de 21 kinderen van Solomon Burke. Door zijn omvang kan Burke nauwelijks op eigen voeten staan, wat hem de kracht oplevert dat hij door slechts een paar seconden op te staan een nummer gigantisch veel extras mee kan geven, zoals toepasselijk tijdens Ben E. King's Stand By Me. Tijdens de set, waarin klassieke nummers uit de rock 'n soul muziek in een gigantische anderhalf uur durende medley worden gespeeld, komen ook onder andere covers van Tom Waits, Ivory Joe Hunter en Otis Redding voorbij. Ook Candy Burke mag solo een nummer coveren, wat zij doet met 'I Will Survive' van Gloria Gaynor. Naargelang de set vordert, worden rozen en kettingen uitgedeeld aan de dames het publiek en tijdens het traditionele nummer 'Rolling Down The River' mogen een vijftal mannen op het podium de rest van de rozen uitdelen aan alle dames in het publiek. Als hierna 'Everybody Needs Somebody To Love' wordt ingezet, mag iedereen het podium opkomen om te dansen, maar het publiek krijgt de heupen maar niet los. Dat is precies wat er misgaat op deze avond. Het publiek kan niet helemaal losgaan, doordat Burke de gigantische begeleidingsband niet altijd in de hand weet te houden en daardoor niet vrijuit zijn geweldige stem kan laten klinken. Op de schaarse momenten waarbij hij dat wel voor elkaar krijgt zien we hoe het concert ook had kunnen worden. Laat dat nu net bij de klassieke gospelsong 'When The Saints Go Marching In' lukken, waarbij het publiek het podium weer mag verlaten en nog tijdens het nummer het doek weer sluit om niet meer open te gaan. Ach, het is mooi geweest voor vanavond. Volgende keer misschien weer iets bescheidener? Gezien: Patronaat, zondag 20 mei 2007