Hét festival voor de betere roots, country, blues en americana. Zo wordt het Roots of Heaven festival in het Patronaat te Haarlem aangekondigd. Toch zijn bands die écht in deze stromingen thuishoren schaars aanwezig op deze achtste editie. Des te meer worden de grenzen tussen deze stijlen en genres als pop, rock en folk opgezocht. Het niveau ligt echter zo hoog dat iedereen minstens één nieuwe favoriet erbij heeft gekregen. Het festival trapt gelijk goed af met Duane Jarvis in de kleine zaal. Je zou het niet direct zeggen als je dit schattige opaatje ziet, maar dit is een fantastische gitarist die in het verleden heeft samengewerkt met grote namen als Lucinda Williams en The Divinyls. Later op de avond speelt hij mee als een van de Modern Don Juans in de band van David Childers, nu eerst een eigen set. De eerste paar nummers zijn zeer rustig en worden solo gespeeld, waarna Robert Childers (zoon van) achter de drumkit plaatsneemt voor de meer uptempo nummers. Met zijn vrolijke, grappige set weet hij veel zieltjes in de half lege zaal te winnen en een knipoog naar ons eigen Hollandse Little Green Bag maakt het helemaal af. De grote zaal wordt geopend door de Canadese band The Sadies. De alternatieve countrymuziek van deze band, die soms zelfs surf- en linedance-invloeden bevat, wordt niet bij iedereen even goed ontvangen en na een uurtje is het voor het leeuwendeel van de bezoekers voldoende geweest, waardoor de mannen van Whip in een goed gevulde zaal aan hun set mogen beginnen. Deze rustige en droevige bluesmuziek weet de zaal muisstil te krijgen. De teleurstelling van de avond is de bluesy countryrock van Richmond Fontaine. De set heeft weinig pit en ook de mooie melodieën weten live niet goed tot hun recht te komen. De trompet en steelguitar geven soms wel iets extra´s aan de nummers mee, maar redden de show niet. Aan het einde van de set is de zaal dan ook vrijwel uitgestorven. Dat is heel anders bij Rosie Thomas, die een werkelijk prachtige alternatieve folkset neerzet samen met Denison Witmer, welke later op de avond solo te bewonderen is in het Patronaat café. De stem van Thomas is tijdens het zingen hemels, maar gek genoeg klinkt ze afgrijselijk als ze tussen de nummers door praat. Deze briljante dame verdient het om nog bekender te worden dan ze al is. De Hollandse bijdrage aan het festival komt van Do-The-Undo, de nieuwe band van Anne Soldaat, die eerder bij Daryll-Ann speelde. Soldaat staat ietwat onzeker tegenover het feit dat hij met zijn pop/rockband op een rootsfestival staat, maar hoeft zich daar helemaal geen zorgen over te maken. Wellicht staan ze beter over drie weken op The Music In My Head, maar de bluesinvloeden zijn sterk genoeg om een plek op Roots of Heaven te verdienen. Ieder lid van de band beheerst haar instrument tot in de puntjes en de spannende gitaarsolo´s van Soldaat brengen de sterke songs die soms rocken en dan weer ontroeren op een nog hoger plan. De vrolijke folk met veel percussie van de twee mannen van Herman Düne wordt op het podium begeleid door twee extra bandleden en slaat enorm aan bij het publiek, wat het optreden een hoogtepunt op de avond maakt. Ook de band staat letterlijk te trappelen dat ze mogen spelen, ze geven alles en staan van intensiteit zelfs vaak als balletdansers op hun tenen. Na afloop mag in de grote zaal de hoofdact van de avond beginnen, Magnolia Electric Co. De band bestaat uit vijf man, waarvan vier met baard en één met hoed. Onder deze hoed houdt Jason Molina zich schuil. Molina is een fantastische zanger en liedjesschrijver die zijn hele ziel en al zijn verdriet in één lijn tekst neer kan leggen. Eerder dit jaar deed hij dit al hartverscheurend bij een korte solotour, nu met band en zonder tranen in het publiek, maar zeker ook prachtig. De driemanformatie Elliott Brood is de verdiende afsluiter van de kleine zaal met zijn songs die soms vrolijk en uptempo, dan weer terneergeslagen en ingetogen klinken. Het dak gaat er helemaal af, waardoor het publiek vergeet naar David Childers & The Modern Don Juans te gaan. Deze man staat als hekkensluiter van het festival geprogrammeerd en dat brengt met zich mee dat veel mensen al huiswaarts zijn gekeerd. Ondanks hun hoge leeftijd zien de bandleden ontzettend stoer uit met een ereplaats voor Duane Jarvis, die als een ware rock ’n roll held staat te spelen. Davids zware stem doet aan de oude Johnny Cash denken en weet daarmee het festival op een zeer waardige manier af te sluiten. Roots of Heaven VIII Gezien: Patronaat, zondag 13 mei 2007