Zorgvuldig werken aan je eerste album is essentieel. Veel optredens verzorgen om je repertoire goed in de vingers te krijgen is prijzenswaardig. Het wordt legendarisch als een band vijf jaar bestaat en dat dán het eerste album wordt gelanceerd. Met zó veel ervaring in het geven van optreden is de Paradiso natuurlijk een meest logische plaats om je cd-presentatie te houden, aan de vooravond van een klassieke noodlanding. Daar is echter één probleem aan verbonden: classic noodlanding kent zijn eigen publiek dat haar eigen smaak en daar (electric) komt rock niet direct op de eerste plaats. Zes schaarsgeklede danseressen betreden het podium, een elektronische beat begint te pompen en de meiden gaan dansen, prima manier om de aandacht te krijgen! Als de drie bandleden het podium op komen valt meteen op dat de mannen voor de gelegenheid hun rode kostuums hebben omgewisseld voor grijze, een knipoog naar de titel van hun nieuwe album, ‘The Grey Light’. De bandleden nemen hun posities in en het is tijd voor een reis die terug in de tijd en tegelijkertijd naar de toekomst gaat. Want de MeloManics nemen je mee terug naar het tijdperk van de disco. Zeer herkenbare en duidelijk aanwezige synthesizer en lekkere strakke beats. Tegelijkertijd nemen ze je mee naar de toekomst, waarin disco en rock een bijzonder prettig en feestelijk amalgaam vormen. De band maakt zoals altijd een zeer energieke indruk. Het is bijzonder knap hoe een drummer, een gitarist en een toetsenist/soundman zo’n volledige sound kunnen neerzetten. Ieder nummer barst van de variatie en verassingen maar heeft toch heel duidelijk de MeloManics-stempel erop. Wat bovendien opvalt, is dat de nummers bijzonder strak en muzikaal worden gespeeld door de bandleden. Daarnaast is te zien dat de bandleden het erg naar hun zin hebben. Tegen het einde van het optreden wordt de drummer zelfs zó enthousiast dat zijn snare van het drumstel afvalt. Niet gehinderd door deze tegenslag vervolgt de drummer zijn begeleiding terwijl een medewerker de trommel weer op zijn oorspronkelijke plaats zet. In de muziek is hiervan nauwelijks iets te horen, zeer professioneel. Het optreden was strak, goed en feestelijk zoals altijd maar het speciale van het presenteren van een eerste album bleef uit. Onder de mededeling: ‘Leuk dat jullie er waren bij onze cd-presentatie, jullie kunnen het album zo kopen bij de deur’ verlieten de van oorsprong Heerhugowaarders/Langedijkers van the MeloManics het podium. Toch was gedurende het hele optreden de respons uit het publiek erg groot. De snel goed in het geheugen liggende refreinen werden met name voor het podium uit volle borst meegeschreeuwd en er wordt volop gedanst. Zelfs achter in de zaal blijven de mensen geboeid door het optreden van de MeloManics. Maar hoewel het Noodlandingpubliek erg enthousiast was voor een band die niet direct in hun genre valt, kreeg de band niet het respect en de respons die het verdient. Een band die zo goed, strak en professioneel hun gevarieerde repertoire speelt en tegelijkertijd zoveel energie naar en uit het publiek weet te krijgen verdient een afgebroken Paradiso. Dat neemt niet weg dat we van the MeloManics evengoed veel gaan horen. Gezien: Noodlanding Live – CD presentatie Melomanics Paradiso, 17 mei 2007