Het Dreefpodium opende met een debat en Rapbattle. Door vijf mensen op het Dreefpodium werd er heftig gedebatteerd, terwijl het merendeel van de op het gras luierende toehoorders zich niet geroepen voelde zich te mengen in de discussie. Deze toehoorders waren heel wat enthousiaster toen even later de woordenwisseling in muzikale vorm werd gegoten met de finale van de Rapbattle: de verkiezing van de meest dope MC in Haarlem. Van de acht finalisten bleef er uiteindelijk ééntje over. Of dat ook echt de béste was valt te betwisten, maar met zijn verbazend grote mond voor een jochie van twaalf kreeg hij in ieder geval wel alle steun van het publiek. Cloudmachine brengt vandaag een set die op één uitzondering na bestaat uit songs van haar pas uitgekomen tweede album Hum Of Life. Het pleintje voor het podium wil echter maar niet gevuld raken en het wél aanwezige publiek reageert vrij mat op de melodieuze mid-tempo popliedjes van de band. Wellicht dat de melancholische ondertoon van de liedjes op dit moment niet op haar plaats is op deze warme en zonnige dag - iets wat de band natuurlijk niet te verwijten valt. De Amerikanen van The Black Lips tappen uit een heel ander muzikaal vaatje en hebben het publiek na twee nummers al om met hun aanstekelijke en meerstemmige garagerock. Hier houden ze wel van in Haarlem. Halverwege de set wordt door 3VOOR12/Noord-Holland dan ook de eerste voorzichtige pogo ingezet. De onwennigheid die de band aan het begin van haar set nog uitstraalde (voor rock& roll begrippen op een onmogelijk vroeg tijdstip) is dan allang verdwenen. De naar een pornofilm vernoemde band Pussycat Kill Kill Kill speelt een thuiswedstrijd. De Haarlemse garagerockers timmeren al geruime tijd aan de weg en zijn met name op het podium een band om rekening mee te houden. De muziek van Pussycat Kill Kill Kill is rauw en elementair en de voor sommigen obligate rock& roll-poses worden door de band niet geschuwd. Naar goede traditie wordt de band door het enthousiaste publiek getrakteerd op volle bekers bier en rollen toiletpapier. Topzware gitaren, zuidelijk Amerikaanse accenten en een dreunende cadans is wat de muziek van Brant Bjork & The Bros kenmerkte. Zij hebben de eervolle rol om de avond op het kleine podium van het bevrijdingsfestival in te luiden. Bjork (geen familie van) drumt bij de stonerrock formatie Fu Manchu en werkte eerder met Kyuss en Queens of the Stone Age. Een select groepje fans is zich welbewust van de status van Bjork, en geniet zichtbaar van het loodzware, pompende geluid van de ruig uitziende rockers. De niet vernieuwende, maar wel strak gespeelde rock-'n-roll blijft lang boeien, maar jammergenoeg zakt het optreden tijdens de laatste drie nummers als een plumpudding in. De bonkige, steunende rocknummers lijken op den duur gewoon allemaal teveel op elkaar voor het niet-geoefende Bevrijdingspop-oor. Al met al een goed optreden en een gedurfde programmering van de organisatie, maar meer variatie was deze act zeker ten goede gekomen. Met twee drummers vóór op het podium is Ralph Myers & The Jack Herren Band een vreemde eend in de bijt. De instrumentale band gaat vanaf moment één voor de publieksparticipatie en zweept hen en daarmee zichzelf op. Muzikaal gezien spelen de vijf Noren een op groove en beat steunende vorm van... ja, wat eigenlijk? Levende dansmuziek met een menselijk gezicht. In de tweede helft van de set lijkt de band wat in te zakken, maar wat wil je ook met drie optredens op een dag. Gepland was de hiphopformatie Opgezwolle per helikopter te laten aankomen. Op het allerlaatste moment ging dit echter niet door, omdat bleek uit gemeentelijke reglementen dat helikopters niet zo laat nog mogen landen in Haarlem. Opgezwolle komt daarom uiteindelijk gewoon per bus aan. Al ver voor de heren arriveren is het veldje voor het kleine podium volgelopen. Tot aan het grote veld is er geen doorkomen aan, zo dicht staan fans en nieuwsgierigen tegen elkaar aangepakt. Dit roept dan ook de vraag op bij velen waarom Opgezwolle niet op het hoofdpodium staat. Het optreden is er echter niet minder om. Knappe rhymes, vette beats, stoere mannen: het publiek gaat uit zijn pannetje. 'Dit is de beste Nederlandse hiphop' roepen de heren, natuurlijk met de bravoure die deze lieden over het algemeen kenmerkt; maar misschien hebben ze in dit geval wel gelijk. Opvallend is dat de heren als een van de weinige muzikanten praktische invulling geven aan het thema 'vrijheid' - dat volgens sommigen overigens nogal zoek is geraakt onder het bevrijdingsfestival-geweld van de afgelopen jaren - door hun naam aan Warchild te verbinden. Opgezwolle is een gedenkwaardige afsluiter van de festiviteiten op het kleine podium (en mag volgend jaar best op het grote!). Tekst: Kelly Turenhout Marlous Blankesteijn Sander Zwikker Tessa van den Brink