Hoed u voor bandbio's waarin gezwollen taal gekoppeld wordt aan dat magische woord: origineel. Want dat is een heel groot woord. Toch gebruiken bands het maar al te vaak en Semistereo is in de bio bij hun debuut-ep As the pressure drops geen uitzondering. Zelfvertrouwen of grootspraak? Over het geheel genomen lijkt de wijzer bij het Noord-Hollandse Semistereo - coole naam trouwens - toch eerder richting grootspraak uit te slaan. De muziek op dit debuut is van het soort dat je binnen één nummer steeds aan andere bekende voorbeelden doet denken: zang aan A, refrein aan B en gitaarriff aan C. Daarmee hoeft aan een jongensdroom nog niet direct een bruut einde te komen, want door bestaande elementen op een verrassende manier met elkaar te vermengen, kun je nog een aardig eind komen. As the pressure drops telt vijf prima geproduceerde nummers, al had een iets rauwer randje de typische emo-rock van Semistereo geen kwaad gedaan. Na een wat aarzelend begin van openingsnummer To Flames maakt de band duidelijk dat het met samenspel en instrumentbeheersing wel goed zit. Conclusie na meerdere luisterbeurten: Het sterke punt ligt in de arrangementen en dan de gitaarpartijen in het bijzonder. De aandachtige luisteraar kan zich dan ook niet aan de indruk onttrekken, dat de composities van deze band ontstaan vanuit die gitaararrangementen. Die zijn goed doordacht en uitgewerkt en bieden absoluut verrassingen. Soms door een sterk melodische aanpak, zoals in het couplet van Watch my back, soms door typische metalmethodiek in de steviger riffs - zonder ooit echt zwaar metaal te worden, hoogstens, en dat is ook zo'n mooie verrassing, door opeens te herinneren aan de zoemende gitaarmuren van Smashing Pumpkins (Letting go). Maar mooie gitaararrangementen zijn nog geen goede nummers en daar lijkt voor Semistereo nog wel wat werk aan de winkel. Concreet vertaald: net zo veel aandacht besteden aan bas, drum, maar vooral het liedje plus vocalen, als nu al aan de gitaren. Het probleem is niet zozeer dat de zanger nu eens klinkt als Eddie Vedder en dan weer als Maynard James Keenan van Tool - gewoon blijven zoeken naar je eigen stem - maar de zanglijnen op zich zijn te weinig onderscheidend en memorabel. Veel emo, net te weinig vondst. Vooral de coupletten lijken door steeds dezelfde aanpak teveel op elkaar en ook de refreinen beklijven niet echt, met als positieve uitzonderingen het krachtige refrein van Watch my back en Unscripted. Voor liefhebbers van symfonisch, sferisch georiënteerde emo en subtiel gelaagde gitaartapijten heeft Semistereo nu al het nodige te bieden. Slagen ze erin om zanglijnen met meer eigen gezicht te schrijven, dan kan de band artistiek en commercieel zeker aan de weg gaan timmeren.