Op een podium dat nog het meest weg heeft van een carrousel wordt gedurende editie vijf van Indian Summer lokaal talent gepresenteerd aan de festivalbezoekers, een in het oog springende toevoeging op vorige edities van het festival. Nomansland, Jablecna Stava, Colleen, Targets, Steed, The Tunes en Separate Chain Reaction proberen zich bij het grote publiek in de kijker te spelen. Hoewel het podium door haar grootte niet erg in het oog springt, en door haar locatie achter op het festivalterrein ook niet aandacht claimt, is het bij de aftrap van het optreden van Nomansland toch al behoorlijk druk. Als de band begint te spelen is er onmiddellijk veel respons vanuit het publiek en wordt er gedanst. Met drums, gitaar, bass en een zanger is Nomansland een redelijk basis rockband. Meteen in het eerste nummer blijkt dat de band beschikt over een hoge dosis muzikaliteit. Het nummer bouwt zichzelf sterk op en is door zijn tempowisseling steeds boeiend om naar te luisteren. Een sterke baslijn, staccato gitaarspel met een indrukwekkende solo. Wat tijdens het optreden opvalt is dat de zanger een erg sterke stem heeft met veel mogelijkheden. De zanger wordt sterk ondersteund door een tweede stem van de gitarist, waardoor de zang een erg goede en verzorgde indruk maakt. Nomansland brengt een set zeer gevarieerde nummers die stuk voor stuk lekker in het gehoor liggen. De gitarist van de band is door zijn vingervlugheid een begenadigd muzikant, wat erin resulteert dat hij iets te veel solo’s in de verschillende nummers krijgt. In de ritmische vorm van rock die Nomansland ten gehore brengt, zijn duidelijk bluesinvloeden te horen. Een muzikaal goed en boeiend optreden, hoewel de muziek van de band zich niet in originaliteit onderscheid. Ook Jablecna Stava hoeft over publieke belangstelling niet te klagen. In 5 jaar tijd is dit bonte Alkmaarse gezelschap van rammelend pretbandje uitgegroeid tot solide skapunkband met een kennelijk trouwe aanhang. Dat Jablecna Stava plezier heeft in het optreden is duidelijk. De band speelt erg energiek en betrekt het publiek bij de show. De toehoorders vermaken zich op hun beurt kostelijk en lacht zich slap om het damesondergoed dat door de lucht wordt gegooid. De Hoornse Colleen moet het van uitbundigheid niet hebben. Het optreden als geheel komt wat onzeker over en daarnaast worden de mooie, breekbare liedjes wat verstoord door het geluid van de nabije podia. Toch klinkt de warme stem van de zangeres overtuigend en blijkt de begeleidende band uit prima muzikanten te bestaan. Dit alles maakt nieuwsgierig naar haar nieuwe album, Postcards from Atlanta, dat in september van dit jaar zal verschijnen. Targets wordt door de presentator aangekondigd als een band die qua stijl is te vergelijken met Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand. Ondanks dat deze referenties de verwachtingen wat hooggespannen maken, maakt het optreden indruk. De muziek wordt strak gespeeld en de muzikanten stralen veel plezier uit. De band bestaat uit muzikanten die allen hun instrument erg goed beheersen, hoewel de onderlinge afstemming en de balans van de instrumenten soms in de nummers ontbreekt. Maar de nummers zijn erg sterk opgebouwd en liggen gelijk lekker in het gehoor. Het feest in het publiek is compleet als wordt afgesloten met een cover van Radar love. Steed heeft de zaakjes goed voor elkaar. De debuut-EP is op het festival te koop, evenals shirts in het strakke zwart-wit, de bedrijfskleuren. De bandleden gaan zelf, strak in pak, onberispelijk gekleed. Het enige dat nog ontbreekt is een repertoire dat een heel optreden lang weet te beklijven. Sommige van de opgetogen Britpopnummers weten inderdaad een glimlach op het gezicht te toveren, maar het merendeel gaat het ene oor in en het andere uit. The Tunes weet beter te boeien. Popfolkpunk spelen deze muzikanten naar eigen zeggen. Wat dit ook precies moge betekenen, het klinkt in ieder geval erg gezellig. En dat is de muziek van de Tunes ook, je krijgt meteen het gevoel ergens in Frankrijk op vakantie te zijn. Helaas klinkt het live hier en daar nog ietwat rommelig. Toch blijken de nummers aanstekelijk en bovenal origineel. De afsluiter op de Talent stage is Separate Chain Reaction. Deze band speelde een aantal keer in het voorprogramma van Intwine en heeft dus al een redelijk goede reputatie. Dat werd ook vanavond weer bevestigd. Separate Chain Reaction speelde een kwalitatief sterke set: strakke gitaarriffs, spannende gevarieerde bas, nauwkeurige drums, subtiele electronica en daar bovenop de opvallende zang van zangeres Emy Perez. Net zoals de voorgaande acts die het talentenpodium bestegen, straalt de band enthousiasme en energie uit. Een teken dat een plekje op het Indian Summer Festival in Alkmaar en omstreken gewild is. Tekstuele bijdragen van: Jochem Boom, Ilse Haker, Maikel Ineke en Eduardus Leeuwenhoofd.