Het Indian Summer Festival is een regionaal feest met internationale allure. Het muziekfestijn trekt met een indrukwekkend affiche 17.000 liefhebbers uit Alkmaar en omstreken naar recreatiegebied Geestmerambacht. 3VOOR12/Noord-Holland neemt ook een kijkje en toetst de line-up in de praktijk. Als The Scene op het hoofdpodium begint te spelen, is er niet gelijk die herkenning. De muziek zonder de zang is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. En dat is gelijk de grootste kracht van Bergenaar Thé Lau. De woorden met zijn stem, soms prevelend gezongen, geeft het geheel de lading waar The Scene bekend om is. Songteksten schrijven is een kunst en Thé Lau beheerst die. Waar veel Nederlandse bands een toevlucht zoeken in het moeilijker te beoordelen Engels, weet The Scene met de Nederlandse taal altijd goed te voorschijn te komen. De band speelt een degelijke set in dienst van de gezongen teksten, maar de muziek is niet bijzonder interessant. Dat is jammer, het zou een nog mooier geheel geven. Nu is het tijdens de wat onbekendere nummers soms ongeduldig wachten totdat de zang begint. Dat is ook duidelijk te merken aan het publiek, dat lauw reageert op de nieuwere nummers. Hoe anders is dit bij de klassiekers als Blauw, Iedereen is van de wereld en Rigoreus. Zelfs tot aan de geluidstent doet het publiek mee. De stem van Thé Lau klinkt versletener dan ooit. Maar dat mag de pret niet drukken. Het geeft warmte, diepgang en rust. Iets wat blijkbaar bij de stagemanager op dat moment even ontbrak toen hij ongeduldig op z'n klokje wees omdat het toch echt wel tijd was. Niet echt een fan blijkbaar en niet bepaald charmant. Terwijl het volwassen deel van het publiek nog met The Scene staat mee te schreeuwen, hopen de jongeren zich op voor de dance stage om een glimp van de Audio Bullys op te vangen. Het visuele spektakel komt overigens eerder van de zinnenprikkelende danseressen dan van het stokstijf opererende Engelse duo. De Audio Bullys weet desalniettemin te overtuigen en dat zonder ook maar een nummer van het succesvolle debuutalbum Ego War in de set te verwerken. Wellicht dat daardoor ook een complete ontlading bij het publiek uitblijft, wat vervolgens Marco V nog de nodige speelruimte biedt. De jongeren die liever een gitaar dan een drumcomputer horen, zoeken hun heil bij Within Temptation. Frontvrouw Sharon den Adel is niet optimaal bij stem, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de strakke begeleiding en het showelement. Nu wint de gothicband toch al tamelijk snel de gunst van het publiek door vooral toegankelijke, bekende nummers van de laatste albums te spelen en het stevigere materiaal uit vroegere tijden te mijden. Eigenlijk, eigenlijk hebben Wipneus en Pim helemaal niets te maken met dergelijke festivalbands. En eigenlijk zal menig festivalliefhebber raar staan te kijken als Wipneus en Pim opeens op het podium klimmen om het festival af te sluiten. En misschien hebben ze wel gelijk en is het vloeken in de kerk. Maar de feiten liegen er niet om. Het nog aanwezig publiek doet goed mee met het jolige duo. Het heeft niet veel te maken met muziek, maar gezien de animo is het blijkbaar een onderdeel van onze cultuur. Raar doen op muziek van anderen. De eendagsvliegen onder de festivalgangers vermaken zich. De diehard muziekfans druipen af richting de uitgang. Op Indian Summer is dat de minderheid. Het feit blijft dat Wipneus en Pim het publiek aan het dansen kreeg en het daarmee toch weer goed voor elkaar had. Of het een waardige afsluiting van dit succesvolle festival is, valt over te twisten. Tekstuele bijdragen van: Maikel Ineke en Mischa Nieuwboer.