Het Alkmaarse Parkhof stijgt eenmaal per jaar boven zichzelf uit. Dan verspreidt de zo kenmerkende Do It Yourself-mentaliteit zich vanuit het punkhol over het gehele omliggende Victoriepark. Parkhof Open Air telt liefst vier podia, waar ruim anderhalf duizend bezoekers, inclusief 3VOOR12/Noord-Holland, gemoedelijk tussen dwalen. Zij zien het los gaan bij Aux Raus en Iedereen Zóôò Jotje afscheid nemen. Rock 'n' roll met ballen, dat is wat de hele dag te horen is bij de Sonic/Loudroom-stage. En dat is ook wat Sludgefeast maakt. Korte maar krachtige nummers worden het kleine veldje in geslingerd. Sommige duren nog geen minuut, terwijl andere een meer traditionele opbouw kennen. Dat zorgt voor een aangename afwisseling. Helaas valt de band na enige tijd een beetje in herhaling, maar met een korte set van drie kwartier wordt dat redelijk opgevangen. Op het moment dat Sludgefeast aan het afsluitende nummer wil beginnen, worden de muzikanten opgeschrikt door een vernietigende technobeat. Aux Raus is op de Mainstage, aan de andere kant van het park, begonnen en dat maakt optredens op de andere podia onmogelijk. Het publiek reageert in eerste instantie wat verbaasd, maar gaat al snel op commando van Bastiaan Bosma los. De frontman van Aux Raus combineert zijn ADHD-gedrag met een scheut zelfspot, een houding die uitstekend past bij deze dubieuze gabberpunk. Even dreigt het onheil toe te slaan. Een grote schaduw valt over het Victoriepark. De lucht oogt onheilspellend en de eerste druppels vinden hun weg naar beneden. De bezoekers vluchten het voormalig kraakpand in of zoeken beschutting onder een van de partytenten. K-Oz Collective begint daardoor voor een vrijwel leeg veld. Zodra echter de eerste noten gespeeld zijn, verdwijnen de donkere wolken en stroomt het publiek toe. K-Oz Collective is een veelkleurig collectief. Een Nederlandstalige rapper, een klassiek geschoolde violist die ook kan rappen, een folk/jazz gitarist... Alles komt samen in de muziek van deze band. Het toverwoord is grooven, en daarnaast ook humor. Een ander belangrijk aspect zijn de teksten van rapper Fons. Elk nummer is een klein verhaaltje, gefantaseerd of uit het leven gegrepen, vaak doorspekt met humor. Alles bij elkaar een erg leuke band, die naast goede muziek maken, ook het publiek goed weet te bespelen met hun praatjes. The Bloody Honkies heeft weinig woorden nodig. Rock ’n roll speelt deze talentvolle Nederlandse band, in zijn meest pure vorm. Uitgesponnen, op blues geïnspireerde nummers, voorzien van snijdende gitaarrifs en krijsende zang. The Bloody Honkies is nog jong, maar oogt ervaren en klinkt solide. En dan te bedenken dat de vaste gitarist dit optreden verstek heeft laten moeten gaan en de band een Joegoslavische vervanger heeft geregeld... Maar eigenlijk, eigenlijk draait Parkhof Open Air dit jaar maar om één band. Een band waarvoor Parkhof twaalf jaar lang min of meer als uitvalsbasis diende om een cultstatus te verwerven die tot in Frankrijk reikte. Een band waarbij het plezier altijd voorop stond. Een band zonder pretenties die niettemin een aanvoerder van de Alkmaarse muziekscène werd. We hebben het over Iedereen Zóôò Jotje. Het optreden van IZJ, zoals de pretskaband in de volksmond wordt genoemd, op Parkhof Open Air is het laatste ooit. IZJ stopt ermee. Als afsluiter van het festival is de publieke belangstelling groot, maar eigenlijk betreft het een besloten feestje. Wie niet vertrouwd is met de humor van IZJ zal de gekte op en voor het podium maar moeilijk begrijpen. En dat terwijl de werkwijze van het bonte gezelschap niet zo ingewikkeld is. De inspiratiebronnen zijn samengevat in een van de bands meest legendarisch nummers: Bier en Joints. Wanneer muzikanten en publiek deze middelen in ruime hoeveelheden tot zich nemen, ontstaat een schouwspel zoals bij de Mainstage. Voor het podium wordt geskankt, gepogoot, gecrowdsurft en meegeschreeuwd. Óp het podium worden bandleden vergezeld van onbegrijpelijk uitgedoste dansers en danseressen (waaronder eerder genoemde Monsieur Plastique). De grootste meezingers worden bewaard voor het laatst. Geen treurige gezichten na het afsluitende Antibrak en De Gnoe en de skilift. Ook hier voert lol de boventoon. Niet al publiek dat op het afscheidsoptreden van IZJ opkomt zal in café Odeon, waar de traditionele afterparty plaats vindt, passen. Dat is niet nodig ook, want de meesten hebben hun voldane gevoel al in het Victoriepark bereikt. De missie van Parkhof Open Air mag dan ook dit jaar als geslaagd worden beschouwd. Het festival is markant, verrassend en nooit saai. Tekstuele bijdragen van: Jochem Boom, Maikel Ineke en Hiske Pronker.