Kwart voor tien start bassist Keith Keyes de avond met verontschuldigingen richting het publiek. "Apologies for the delay", hoort de menigte aan alvorens de vier koppige band aftrapt. Lohues, die na enige gespeelde noten zich aan de band toevoegt, doet hetzelfde na het slotakkoord van openingsnummer Janine. "Waorum nou toch?", vraagt Lohues zich in dat nummer af. "Te laat vanwege de files", legt hij de zaal vervolgens uit. Het zou aan de TT gelegen hebben. En dat terwijl hij vanuit Erica op weg naar de randstad heel Assen 'links' had kunnen laten. Maar ach, de frontman kletst wel meer. Letterlijk en figuurlijk. Aan menig nummer gaat een al dan niet fictief praatje vooraf, zoals we dat nog kennen uit de tijd met Skik. Zo lijkt ook "He, mooie mafkees", de eerste woorden uit het tweede nummer van de avond (Waailappe Blues), autobiografisch te zijn. Daniël Lohues schijnt namelijk een gooi te doen naar het Kampioenschap Gekke Bekken Trekken. Bij elk akkoord of octaaf vormt hij zijn gezicht in een nieuwe plooi. In een eventuele finale zal hij Bert Visscher de wisselbeker uit handen kunnen nemen. Emotie tonen bij je muziek is één van de eigenschappen wat voor het publiek hét verschil maakt tussen een CD en een live optreden. Of je die emoties echter gepaard moet laten gaan met loensige blikken is natuurlijk de vraag. "Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig", heeft ene H. Finkers te A. ons ooit in een theatershow duidelijk proberen te maken. Nee, dat heeft Lohues niet nodig. Hij maakt daardoor zijn optreden onnodig plat. De avond heeft potentie om meer diepgang te krijgen als Lohues het publiek vraagt "Wat is nu eigenlijk Blues?". Ver uit de zaal wordt nog "dat weet jij best!" geroepen, maar helaas: de vraag blijkt retorisch te zijn en Lohues gaat er verder niet op in. Dat is jammer, want wat is nou inderdaad de Blues van Daniël? In een van de vele intermezzo's, in de opmars richting de achtste track van vanavond, 'Daor knap ie nie van op', lijkt het grootste leed van Daniël een spijker te zijn welke na een ritje van de glijbaan zijn broek (en de rest) open scheurt. Voor het publiek een hilarisch verhaal, maar niet dé diepgang die je verwacht van leed en smart uit New Orleans. Want dat pretenderen diverse verhalen in de media namelijk wel: Lohues in een tocht de Verenigde Staten door op zoek naar de Blues. Wat hij gevonden heeft is zijn neef Marco Geerdink op gitaar, duizendpoot Rob van Donselaar op de Hammond, ex-Kane en Intwine Dion Murdock op drums en de uit North-Carolina (maar reeds lang in Nederland wonende) Keith Keyes op de bas. Heeft Lohues de Blues dan niet? Ach, daar valt dus over te twisten. Hij spéélt de Blues echter wel, en dat is waar het publiek voor gekomen is. In de uitverkochte kleine zaal krijgt het publiek wat het wil. Een Lohues die drinkt, een Lohues die rookt. Lohues die springt en huppelt, jodelt tijdens uithalen van het nummer New Orleans, regelmatig op de punten van zijn zwarte Asics jived en zelfs nog een keertje gabbert. Twaalf nummers op een rij, hier en daar een extra solo of andere improvisatie niet schroomend. Interactie met de rest van de band en met het publiek. Viermaal "fijn dat jullie hier vanavond allemaal gekomen zijn" en een toegift, Hoogste tied veur de blues'. En bovenal: een Lohues die zijn gitaar meester is! Gezien:Patronaat, 30 juni 2007, Lohues & Louisiana Blues Club