Op hun Europese tournee doen de skapunkers van Less Than Jake twee keer Nederland aan. Het Patronaat is als tweede aan de beurt en biedt daarmee ook plaats aan regionaal talent: het Haarlemse Sellfish staat namelijk in het voorprogramma. Sellfish speelt een thuiswedstrijd. Het publiek kent de band van optredens in lokale clubs, maar de Haarlemmers stonden ook al in de Melkweg en op verschillende festivals door het hele land heen. Zo verzorgden ze voorprogramma’s voor onder andere No Use For Name, de Heideroosjes en de Travoltas. Die ervaring betaalt zich uit, want de muzikanten spelen superstrak. Ze weten het publiek al heel snel voor zich te winnen met hun lekker toegankelijke punk. De stem van zanger Wim en de teksten liggen erg prettig in het gehoor. De Haarlemse band nodigt uit tot meedansen en is daarmee een waardige opener voor Less Than Jake. Bij de hoofdact is het vanaf de eerste minuut een groot spektakel. Hyperactief bestormen de bandleden het podium om het de daarop volgende anderhalf uur volledig op zijn kop te zetten. Less Than Jake is in 1992 opgericht en vernoemd naar de hond van drummer Vinnie Fiorello’s ouders, Jake, die zo’n belangrijke plaats innam in het gezin, dat al het andere 'onbelangrijker dan Jake’ was. In eerste instantie speelde de band meer heavy metal. Met de komst van toenmalig hoornspeelster Jessica Mills veranderde dit langzaam naar de vrolijke ska-punkband die Less Than Jake tegenwoordig is. Maar liefst negen studioalbums heeft het gezelschap gemaakt en daarnaast nog een hoop liveplaten en singles. Behalve een drummer, gitarist en bassist heeft de band ook een trombonespeler en een saxofonist bij zich en wanneer zij even niet hoeven te spelen lijken ze bijna een wedstrijd in rennend dansen te doen. Moeiteloos bespeelt trombonespeler Buddy Schaub ook de basgitaar als de oorspronkelijke bassist Roger Manganelli gitarist/zanger Chris Demakes bijstaat met tweede gitaar. Een vrolijke chaos is het als er twee confettikanonnen worden geactiveerd, maar dit blijkt nog niet alles te zijn wat de mannen in petto hebben. Op het podium houden ze met drie slachtoffers een heuse biercontest en een danswedstrijd. Afro-pruiken en maskers worden aangesleept en wanneer de band het publiek vraagt een ‘circkelpit’ te vormen verandert het publiek een nummer lang in een soort draaikolk. Ondertussen blijft de band strak doorspelen en neemt de ene keer Chris de zang voor zijn rekening en de andere keer laat bassist Roger horen dat hij er ook wat van kan. Hun Soundtrack of our Lives blijkt iedereen mee te kunnen zingen en de bandleden genieten duidelijk van het door hen georganiseerde feest. Luid worden de mannen teruggeroepen voor een toegift en zelfs daarna zit het er nog niet op. Tot diep in de nacht vertonen zij hun draaikunsten in het eetcafé van Patronaat.