Het veranderende subsidieklimaat voor met name de populaire podiumkunsten heeft nogal wat teweeggebracht de laatste jaren. Veel poppodia hebben moeite om hun avonden met live-muziek financieel sluitend te krijgen - sommige podia zijn al overgegaan op jaarlijks hetzelfde rondje bands te boeken van het soort dat de zaal toch wel vol krijgt en een enkeling richt zichzelf meer en meer op, godbetert, tributebands om toch maar de kapitaalkrachtige veertiger naar binnen te lokken. Met een bruisende muziekcultuur heeft dit allang niks meer van doen, en is het dan gek dat uw 3voor12-verslaggever meer en meer in de kleinere podia zoals de Castricumse Bakkerij te vinden is? Het podium durft in haar programmering breed en diep te gaan en dat wordt haar door het publiek in grote dank afgenomen. Afgelopen zaterdag presenteerde het Dying Giraffe Recordings label daar, in het kader van haar driejarig bestaan, drie hele leuke bands die meer aandacht verdienen dan ze tot nu toe in met name Noord-Holland krijgen. Uw verslaggever beschouwt de winter als zijn minst favoriete jaargetijde. Het is koud, nat, donker, het waait en met een beetje pech zijn al deze weerselementen gecombineerd. Van een muzikaal avondje van bovenstaand label gaat heel even figuurlijk de zon schijnen: Dying Giraffe Recordings investeert veel in bands die zich met name in de muzikale idiomen pop en rock bevinden. Dat biedt meer mogelijkheden dan op het eerste gezicht lijkt: enerzijds is er sprake van de zo broodnodige toegankelijkheid, anderzijds klinken de bands door hun uitgebreide instrumentarium absoluut niet saai of inwisselbaar. Voor de boeker van een podium is zo’n label een droom: drie goede bands in één klap. Het is dan ook niet voor niets dat slimme labels en slimme podia meer dan voorheen de handen in elkaar slaan en dat hebben ze in Castricum goed begrepen. 3voor12 neemt U even mee terug naar een fijne en warme avond. Het is goed toeven in De Bakkerij. Het podium straalt warmte uit, het bier is er goedkoop en er lopen prachtige donkerharige meisjes rond. En als de muziek ook nog eens naar de zin is, dan is een topavond in de maak. De eerste band van de avond zet meteen de benodigde sfeer goed neer: Pourquoi Me Reveiller debuteerde vorig jaar met het fraaie album They Took My Bed Outside en speelt naast veel nummers van dat album een viertal nieuwe songs. Dan weer akoestisch, soms hard rockend, geregeld met fraaie dameszang: een optreden van Pourquoi Me Reveiller is een eclectische aangelegenheid. Vervolgens is het de beurt aan Mucho Maestro. Waar Pourquoi Me Reveiller het met zeven personeelsleden doet, doet Mucho Maestro het met drie. Het levert het gitaar-bas-drums trio een geheel ander geluid op: de 'arty nu-wave' klinkt puntig en rauw en in eerste instantie moet het aanwezige publiek even wennen aan het in vergelijking met Pourquoi Me Reveiller minder rijk gearrangeerde, meer directe bandgeluid. De aanstekelijke presentatie van de band met veel rollende oogballen en gekke-bekken-trekkerij mist zijn uitwerking echter niet en zo wordt wederom een dikke plus genoteerd. Valt er dan vanavond niets aan te merken? Toch wel. De publieke belangstelling is in eerste instantie minder dan gemiddeld en daarom wil de vlam niet echt in de pan slaan. Het toeval wil dat het plaatselijke tienercentrum bij wijze van uitzondering (normaliter is het op zaterdagavond gesloten) de plaatselijke helden van Wave Zero hebben geboekt. Deze band trekt altijd veel Castricums publiek en dat is dan ook de reden dat het pas na sluitingstijd van dat tienercentrum echt druk wordt in De Bakkerij. Dan is de laatste band van de avond al bijna bij de tweede helft van haar set aanbeland. Deze band is misschien wel de vreemdste giraffe in de bijt: NiCad bestaat uit vijf conservatorium-studenten uit evenveel verschillende landen. De bandnaam verwijst naar de beginletters van de vijf verschillende landen. Opvallend is het transparante en welhaast vanzelfsprekende geluid van de band, die bij vlagen doet denken aan dat van Radiohead ten tijde van OK Computer. Alleen ziet de zanger van NiCad er beduidend beter uit dan de voorman van voornoemde band. De band zelf speelt een mix tussen rock, funk en nog een aantal stijlen. NiCad is een schoolvoorbeeld van hoe muziek kan verbroederen. Een fraaie en terechte afsluiter van een leuke avond, vindt ook het publiek: na de toegift klokken we bijna één uur s’ nachts en is het mooi geweest.