Het was een wat vreemde gewaarwording, bij de Westfriese Popprijs in Manifesto. Het publiek had zojuist met volle teugen genoten van vier regionale topbands die speelden alsof hun leven er van af hing. Iedereen leek tevreden. Maar op het eind van de avond werden alle aanwezigen nog even aan het competitie-element herinnerd: er moest nog wel een rangorde van de genomineerden worden aangemaakt. Melomanics was met 44,8 procent van de stemmen de niet verrassende winnaar. "Een band met lef; eigenzinning en vernieuwend", volgens het juryrapport. "Dansbaar en zelfverzekerd." Daar bleek geen woord van gelogen. Als afsluitende act schotelde Melomanics het publiek een portie electrorock voor zoals die nergens in Nederland, en zeker niet in West-Friesland, wordt opgediend. De referenties moeten eerder in het buitenland worden gezocht. Soms klinkt Melomanics als LCD Soundsystem, dan weer als !!! en vaak ook als Daft Punk. Maar altijd met een gejaagdheid die de aandacht nimmer doet verslappen en bovendien de band een eigen smoel geeft. Hoezeer de andere bands zaterdag hun best deden, aan de uitslag van de competitie konden zij niets veranderen. De organisatie van de Westfriese Popprijs had vooraf 'vakbroeders' uit de regio gevraagd hun stem op een van de genomineerden uit te brengen. Dat Melomanics een graag geziene gast is bij podia en in de smaak valt bij journalisten, was reeds duidelijk. De prestaties van de overige deelnemers dreigden daardoor enigszins ondergesneeuwd te raken. A Day's Work liet in Hoorn zien nog steeds aan kwaliteit te winnen. Presentator Johannes de Boom vergeleek in zijn aankondiging de van oorsprong Alkmaarse band met een goede fles wijn. Een rake typering, want het smaakvolle A Day's Work wordt elk jaar beter. Hun melodieuze en sfeervolle symforock werd zaterdag zeer strak gespeeld. Iets minder symfo deze keer, omdat toetsenist Len van de Laak afwezig was. Het bleek geeneens een aderlating: het bandgeluid maakte in wisselwerking met de lenige, sierlijke stem van zanger Paul Glandorf een aangenaam rauwe indruk. Dat Karmakonga vervolgens een heel ander geluid liet horen, deed de avond goed. De warme, ritmische klanken vielen in de smaak bij het publiek, dat zich graag aan een tropisch dansje waagde. In het oog springend was de professionaliteit van de band. Zangeres Maaike Lans toonde zich een frontvrouw met veel charisma, terwijl de overige leden hun instrument meer dan uitstekend beheersten. Minder gedisciplineerd ging het er aan toe bij Be Right Back. Deze jonge honden stootten in al hun onervarenheid nogal eens wat om, waardoor hun optreden een rommelige indruk maakte. Tegelijkertijd was dit echter ook hun charme. Be Right Back past in het plaatje van semi-rebelse rock 'n roll-band die de scene een schop onder zijn hol wil geven. Voordat dat lukt zullen de bandleden zich wel beter op elkaar af moeten stemmen. Vergeleken met de overdreven rondspringende bassist leek de nogal overbodige saxofonist bij de EO Jongerendag te zijn weggeplukt. Met de nodige oefening en meer eigen nummers mag Be Right Back wellicht ooit onder Melomanics op de popprijsbokaal worden gegraveerd.