De kleine zaal van het Patronaat vormde afgelopen vrijdagavond het decor voor een bijzonder afscheidsoptreden. De Haarlemse postrockband El Camino houdt het na ruim een decennium voor gezien en speelt haar laatste gig voor een uitverkochte zaal vol vrienden, familie en liefhebbers van het genre. Sommige mensen zijn helemaal uit Groningen gekomen om de band de laatste eer te bewijzen en ook zij worden niet teleurgesteld. "De prioriteiten liggen anders”, zegt gitarist Erik de Bree wanneer hem wordt gevraagd naar de reden van het uiteengaan van de band. Samen met gitarist Marcel Beijk vormt De Bree vanaf het prille begin de muzikale spil van El Camino. Geen persoonlijke vetes, geen muzikale meningsverschillen, niets van dat al, bezweert De Bree. De levens van de bandleden zijn anders dan voorheen. Alle vijf de bandleden hebben een drukke baan en De Bree zelf speelt ook in een andere band die meer en meer aandacht vraagt. : "Wat muziek betreft richt ik me daarbij liever voor 100% op één band dan het gevoel te hebben niet meer vol voor beide te kunnen gaan.” Het op een hoger plan tillen van El Camino zou betekenen dat de band zich op het buitenland moet gaan richten, met alle investeringen en inspanningen van dien en daar is de motivatie niet groot genoeg voor, aldus De Bree. "Maar ik sluit niet uit dat Marcel en ik in de toekomst nog iets samen gaan doen op het muzikale vlak. Dat zal waarschijnlijk meer projectmatig zijn, met minder druk van buitenaf”. Als het bevriende Zoppo de avond om iets over negenen opent is het nog rustig in de zaal. De Amsterdamse gitaarrockband imponeert met een stevige vorm van indierock die gekenmerkt wordt door de vaak dissonante gitaarpartijen van de twee gitaristen. Zoppo is, in vergelijking met El Camino, qua muziekstructuur meer songgericht bezig. Ondanks deze afgemeten manier van werken staan de songs van Zoppo vol van avontuur en ideeën en aan het einde van de set wordt zelfs duidelijk dat het indie- en postrockidioom elkaar geregeld overlappen wanneer Zoppo als eerbetoon een El Camino-cover speelt dat naadloos in het bandgeluid van Zoppo past. Wanneer El Camino voor de laatste keer het podium betreedt, is de zaal vol: 3voor12/Noord-Holland is verbaasd en verheugd tegelijk te zien dat alle mensen uit de hechte Haarlemse underground-scene aanwezig zijn. De sfeer is dan ook gemoedelijk en de band voelt zich daardoor duidelijk op zijn gemak. El Camino krijgt de tijd en neemt die ook: dan is postrock op zijn best. Het idioom zelf genereert over het algemeen geen volle zalen want daar is de muziek te uitgesproken voor en toch iets te esoterisch. Wie echter gevoelig is voor de muziek en zich er voor openstelt, wordt door El Camino meegenomen op een muzikale trip die soms verstild en melancholisch is en dan weer dreigend als een naderende onweersbui. Het is de grote kracht van de band dat ze met haar grotendeels instrumentale muziek een heel scala aan muzikale landschappen oproept en wie tijdens het optreden net als de muzikanten vaak doen de ogen sluit en zich laat meevoeren door de regelmatig breed uitwaaierende klankenpracht ziet een prachtige sfeervolle film in beelden aan zich voorbijtrekken. Het wordt een mooi laatste uur voor de band en het publiek en na het optreden overheerst het gevoel: het is mooi geweest. Voor treuren is geen ruimte, voor de toekomst echter wel. Elk noodzakelijk einde heeft de kiemen in zich voor een nieuw begin. En ook daar zal 3voor12/Noord-Holland ongetwijfeld bij zijn.