Het leek de perfecte avond voor De Bakkerij om zijn bestaansrecht te bewijzen. Het met sluiting bedreigde Castricumse podium kon bogen op een flinke toeloop aan publiek en een aansprekend affiche. De koks van het Chinees restaurant hadden de avond tevoren echter hele andere plannen. Een vet portie electrorock werd zodoende gereduceerd tot een mager hapje. Veredelde supportact Monokino moest letterlijk voor twee spelen, omdat publieksfavoriet Melomanics op het laatste moment had afgezegd. Het Chinees gerecht van de vorige avond had drummer Ben Olgers lelijk opgebroken. “Een voedselvergiftiging”, vertelde Melomanics-gitarist Guido Schuurman. “Het was heel accuut, hij werd al in het restaurant onwel.” Een dag later bleek Olgers nog bepaald niet uitgeziekt, waardoor de band zich genoodzaakt zag het optreden af te lasten. “Wij vinden het heel jammer, maar dit is ook leuk toch?” Schuurman doelde op de DJ-set die hij samen met Jeroen Joosten, het andere overgebleven bandlid, in De Bakkerij verzorgde. Een doekje voor het bloeden voor de opgedraafde Melomanics-fans, maar vooral ook een passende muzikale omlijsting van het optreden van Monokino. De electrorock van dit trio vertoont raakvlakken met de sound van Melomanics, maar kon niet een zelfde uitgelaten stemming opwekken. Dat was waarschijnlijk ook niet het doel van Monokino. De toegift, een ballad, gaf blijk van de veelzijdigheid van de band. Monokino zoekt, meer dan Melomanics, de grenzen op van het genre. Het liet horen zowel gevoelig uit de hoek te kunnen komen als monotoon te kunnen beuken. Tegelijkertijd bleek deze gevarieerdheid ook de zwakte van de band. Tussen de ingetogen, melodieuze nummers en het uitgelaten gedreun ontbrak een rode draad, waardoor het publiek moeite had de muzikale trip van de muzikanten mee te beleven. Dat betekende overigens niet dat het manco in de muzikaliteit van de bandleden school. Juist de sfeervolle songs gaven blijk van de muzikale onderlegdheid van het internationale trio. De geknepen, emotioneel geladen zang van George van Wetering deed samen met zijn gitaarwerk sterk denken aan Brian Molko van Placebo, maar verloor alle overeenkomsten in combinatie met het machinale drumgeluid en de verrassende melodieën van de Chinese toetseniste Yu Jin. De enig overgebleven act van de avond kwam op deze manier verrassend uit de hoek, maar wist het 100-koppige publiek niet te geven waar het voor kwam. Een dag later hadden de fans in Hoorn meer geluk waar de inmiddels weer complete Melomanics bewees welke uitbundige sfeer het teweeg kan brengen en en passant de Westfriese Popprijs in de wacht sleepte.