Over de drie heren van het Japanse Electric Eel Shock is al veel geschreven in de Nederlandse (online) media. Mede doordat de band al menig Nederlands podium heeft aangedaan, maar ook hun opnamens in de Hilversumse Wisseloord-studio’s heeft ze aardige publiciteit opgeleverd. Terug van nooit weg geweest deden de jongens, als deel van een grotere Europese tour, weer een aantal locaties in Nederland aan. Rede genoeg voor een exclusief interview, zo dacht 3VOOR12/Noord-Holland. Een mooie gelegenheid om de tour, het nieuwe album en eventuele toekomstplannen toe te lichten. Het nieuwe album, Transworld Ultra Rock, is in Nederland op één oktober uitgebracht. Geheel in stijl met de titel van het album zien we jullie op het cover artwork afgebeeld als overscherende vliegtuigen. Hoe dat zo, en waarom pakken jullie het op één track ogenschijnlijk kleiner aan: nummer 8 van het album, genaamd Transamerica Ultra Rock? “De titel Transamerica Ultra Rock is geïnspireerd op een populair, grappig, televisie programma dat vanaf 1977 door Nippon Television Network op de Japanse buis werd gebracht: Transamerica Ultra Quiz. Het nummer gaat over onze tours door de Verenigde Staten. De titel van het album hebben we pas bedacht nádat we het album opgenomen hebben. We vonden dat de track Transamerica Ultra Rock ook goed als album titel zou passen. Alleen hebben we het in een breder perspectief geplaats. Transworld dus. Het artwork van onze CD is uiteraard weer op de titel gebasseerd. We wilden vliegtuigen af beelden die over de wereld vliegen, zó de toekomst in. Maar gewoon een vliegtuig... zou een beetje saai zijn. Aki kwam toen met het idee om onze hoofden er in te verwerken. Een Japanse illustrator heeft het idee uitgewerkt.” Het is dus juist niet andersom? Dat we jullie persoon afgebeeld zien als een ijzeren (vlieg-) machine, gezien jullie passie voor het Black Sabbath nummer Iron Man? “Ehhhmmm... Nee, absoluut niet. Maar ehhh, het kan natuurlijk wel. Het kán wel!” Het nieuwe album bestaat uit 12 nummers, Engelse tracks afgewisseld met Japanse. Ik vraag de jongens de tracks wat toe te lichten. “De keuze om een Engels of Japans nummer te maken zit in het gevoel bij zo’n nummer. Je kan een nummer vanuit de tekst of vanuit de melodie benaderen. Soms werkt een Japanse tekst niet bij de melodie. Of bij het ritme. Heb je soms in het Engels vier woorden nodig in een zin, dan heeft dezelfde zin in het Japans misschien een meervoud nodig, dat loopt niet altijd even goed. “Dice De Try, het derde track van het album zingen we in het Japans. Het gaat over ehhh, problemen tussen de oren. Soms zit je in de knoop met je gedachten: je wilt wel iets doen, maar de situatie is er niet naar. Iedereen heeft dit probleem. Als voorbeeld: ik wil met deze band verder, maar uit financieel oogpunt heb ik een betere baan nodig. Dat zijn gedachten waar je mee vecht. Maar uiteindelijk denk je toch: dít is wat ik wil. Daar gaat dit nummer over. Vallende dobbelstenen, dat zou de vertaling van de titel zijn. Misschien moeten we de Engelse vertaling eens op onze website zetten! Gaan veel van jullie nummers niet over twijfel en keuzes? “Dat klopt. Dat komt omdat ik, maar dat geldt voor iedereen denk ik, altijd van dit soort morele gevechten heb. Continu spoken allerlei vragen door je hoofd. Ik ben namelijk geen god. Daarom heb ik altijd heel veel vragen.” Het volgende nummer, track vier van het album draagt de titel Joe. Wie of wat is dit, en was één nummer niet genoeg, gezien track vijf: Joe II? “Joe komt van Tomorrow’s Joe, in het Japans Ashita No Joe, de titel van een manga met een boxer in de hoofdrol. Vergelijk hem maar met Rocky Balboa. Dit boek is een soort van een bijbel voor mensen van onze leeftijd. Joe was een nogal slechte jongen. Maar door te leren boxen kon hij daar iets positiefs van maken. Hij kon zo zijn eigen gang gaan. Hij groeide letterlijk op met boxen. Wij willen opgroeien met rock en roll. Uiteindelijk zijn er van de boeken televisie series verschenen en ook een film. Met vervolgens een tweede deel. Vandaar op ons album ook een tweede track.” Het tourschema van Aki Morimoto, Kazuto Maekawa en Tomoharu ‘Gian’ Ito toont ons een uitermate ambitieus reis- en speelprogramma. En dat jaar na jaar. Is jullie bijna oneindige tour een soort uitvlucht, zoals we onder de Japanse jeugd anti-sociale fenomenen als hikikomori en furiitaa kennen? “Ahhhmmm... Nou Aki, is wel een beetje anti-sociaal ja! Maar nee, dat heeft absoluut geen link met onze tours. We willen nu eenmaal live shows spelen. Veel live shows. Wij vinden dat een baan naast het spelen niet te combineren is. Óf je hebt een normale baan, óf je speelt. Wij hebben voor het laatste gekozen. En ja, natuurlijk mis je dan je thuis en je familie. Maar dit jaar hebben we een goede platendeal in Japan. Zodoende spelen we bijna de helft van het jaar in Japan. Daar waar we voorheen op een heel jaar misschien één week in eigen land verbleven. Een prima schema. Zo touren we na nog twee optredens in Nederland een week of twee door het Verenigd Koninkrijk. Daarna gaan we terug naar huis. Een goede balans dus. Daar zijn we blij mee. Hoe zit het dan met een eventueel volgende Europese of wereld tour? Staat er al iets op het programma? “Die plannen zijn we inderdaad al aan het maken. Denk dan wat betreft Europa aan februari, maart. Over de Verenigde Staten zijn we, bij gebrek aan een platen contract, nog niet zeker. Natuurlijk willen we graag naar de VS. Op elk moment wat ons betreft! We kijken altijd uit naar een kans. Maar financieel is dat op het moment lastig. En daarnaast, een jaar heeft maar 365 dagen. We kunnen niet alles tegelijkertijd ondanks dat we het willen... Maar mogelijk zullen we wel in Canada touren. Onze vrienden van de band Dearly Beloved hebben ons aangeboden met hen te touren. In de eerste helft van onze eigen tour hebben we met Damon Richardson als vervanger van Tomoharu gespeeld. Damon kennen we van de band Danko Jones, waarvoor we voorprogramma’s hebben gespeeld. Hij speelt nu gitaar in Dearly Beloved. Als we het geregeld kunnen krijgen, zullen we geen seconde twijfelen die tour aan te gaan!” Electric Eel Shock ontbreekt het duidelijk niet aan motivatie en ambitie. Naast genoemde financiële redenen is het grootste probleem dat ze ondervinden dat een jaar maar 365 dagen bevat. Hebben ze wat dat betreft eventjes geluk met 2008: een volledig extra dag om in hun tourschema op te nemen! Australië en zuid-oost Azië, Canada en VS, Europa maar bovenal Nederland: reserveer alvast wat dagen in je poppodia, want Electric Eel Shock komt vast terug van, wederom, nooit weggeweest. Manifesto, Hoorn, zaterdag 17 november 2007