Een goede cover is zo slecht nog niet. Echter, vanavond bleek dat het goed spelen van een cover voor de aanwezige bands minstens net zo moeilijk is als het maken van een eigen nummer. Heel begrijpelijk dat je als jonge band nog niet voldoende in huis hebt om 25 minuten eigen werk ten gehore te brengen. Maar als je een cover speelt, doe het goed of maak er echt iets heel anders van. Vertel je eigen verhaal, of doe alsof het je eigen verhaal is. De Heemskerkse band E-117 heeft de toch altijd iets ondankbare taak de avond te openen. Dit gaat ze goed af, maar het naspelen van bekende nummers is wel een rem. De overtuiging mist. De overtuiging die overduidelijk wel aanwezig is bij de eigen nummers. Vooral bij de zang- en de gitaarpartij is het verschil groot. Na de ombouw en tevens rookpauze laat de stevige punkrock van Bystander de muren van Kompleks trillen. De band heeft keihard gewerkt aan eigen nummers en dat is goed te horen. Muzikaal gezien klinkt het erg goed en strak. Het is alleen jammer dat er weinig aandacht aan de melodielijnen van de zang is besteed . De aankondiging van Kakihara schept de verwachting van een overdonderend begin. Als de band begint te spelen klinkt echter een relaxte licht swingende muziek. Het blijkt niets minder dan het omhoog takelen van een treintje in een achtbaan. Eenmaal bovengekomen gaan de remmen los en begint de band te beuken. Heftige roffels, scheurende metalgitaren en een baspartij om van te smullen. Daar bovenop nog een heftige screamgrunt en de rit naar de hel lijkt begonnen. Maar de band heeft hele andere plannen. Het ritmische gebeuk wordt regelmatig afgewisseld met rustige intermezzo’s waarbij de invloeden van Frank Zappa duidelijk hoorbaar zijn. De bassist bespeelt zijn 5-snarige bas als de duivel in eigen persoon. Van freaky loopjes via akkoordarpeggio’s naar de razendsnelle dubbele aanslagen. De overgang naar Fatal Factor is confronterend. Deze band moet nog duidelijk groeien. En daar gaan we weer. Die covers! Het is kenmerkend dat het nummer met alleen gitaar en drum de meeste indruk maakt. Bloid (westfries voor blij) heeft duidelijk wel ervaring met eigen werk. Het trio dat voortkomt uit Pitfall en Jör-qz is een 25 minuten durende stroom van energie. Strakke metal met een ongelooflijk strak speldende drummer. Het genre beperkt de band wel in variatie en climax. Dit eerste optreden smaakt naar meer. De avond loopt al aardig op z’n eind. Insomnia is de laatste band die meedingt naar de prijzen van Popmania. Een leuk bandje, ook om te zien. Maar weer die covers! Laat dat! De eigen nummers klinken veel beter. Als echte afsluiting van Popmania 2006 het optreden van Ileum, de winnaars van vorig jaar. Dit is het podium waarop ze zich thuis voelen. Van meet af aan staat het als een huis. Alles lijkt te kloppen. Ileum op z’n best! Het grote nadeel van een talentenjacht is dat er iemand moet winnen. Dit competitie-idee past eigenlijk totaal niet bij de sfeer van Popmania. De bands gaan leuk met elkaar en het publiek om. De uitslag? Eigenlijk onbelangrijk vergeleken bij het doel van dit spektakel: Bands gelegenheid geven om op te treden en muziekliefhebbers met elkaar in contact brengen. Wat dat betreft verdient de organisatie een prijs. Oh ja, de uitslag (met jurycommentaar): 1. Bystander (moet nog werken aan variatie) 2. Bloid (moet nog werken aan climax in de nummers) 3. The Office (moet nog werken aan de techniek)