Voor Napalm Death speelt eerst er ook nog een andere band die ook haar mannetje staat en nog wel uit Nederland; de metalcore band Born form Pain. De 2 gitaristen, bassist en zanger staan met de rug naar het publiek als de gordijnen opengaan en een theatraal klassiek intro speelt. Dan tikt de drummer af en gooit de Heerlense band er meteen keihard de beuk in. De ultrastrakke drumsound legt de basis voor een muur van geluid die wordt aangekleed door strak en gortdroog gitaargeluid en de brulzang van de zanger. De nummers zijn redelijk gevarieerd en zitten vol met messcherpe, voortjakkerende en soms slepende gitaarriffs. De zaal is al redelijk vol inmiddels en kan aan de pit te zien de muziek van Born from pain wel waarderen. De presentatie van de band is ook sympathiek te noemen. Volgens de bassist die één van de nummers aankondigt: “of je nou hardcore, metal of punk bent, dat maakt voor ons niet uit. Als je je hart maar laat spreken” Kijk, daar houden wij van 3voor12 van. Napalm Death draait al heel wat jaartjes langer dan Born form Pain mee. De bandleden van dik in de veertig aangevoerd door charismatische zanger Barney staan al 25 jaar op de planken. De laatste keer dat ik ze zag is al weer 5 jaar geleden en Barney heeft inmiddels zijn lange haar er af. Waardoor hij een uiterlijke metamorfose heeft doorgemaakt van Neil van The Young Ones naar een brave huisvader. Ook de bassist met zijn Oboema kapsel heeft een flinke kale plek in het midden van zijn hoofd. Maar Napalm Death verspreidt nog steeds een energie waar hele steden hun lichten van kunnen laten branden. De sound van Napalm Death blijft een ongeëvenaarde, sonische trip; chaotisch, ontregelend met belachelijk snelle, strakke riffs en voortrazend drumwerk. En de stem van Barney natuurlijk, die er na al die jaren geen greintje minder om is. Hij brult en krijst afwisselend de longen uit zijn lijf. Ook een stevige politieke boodschap is onderdeel van de ervaring die Napalm Death is. De band heeft ook al niet teveel op met religie want “religion is a myth” volgens Barney. Diverse nummers van het laatste album “smear campaign” komen langs, net als “suffer the children” van het 3e album “harmony corruption”. Het publiek gaat helemaal los en er ontstaat een behoorlijk pit voor het podium. De gitarist wekt bewondering met zijn razende en complexe riffs die hij afwisselt met van die geweldige bliepjes. En dan nog de tijd vinden om ijselijk in de microfoon te gillen. Napalm Death speelt een set van ruim een uur en ik krijg steeds meer bewondering voor het uithoudingsvermogen van de drummer. In de toegift speelt de band het oudje “scum”van het gelijknamige debuut uit 1987. Die slaat in als een bom. Tot slot speelt Napalm Death de Dead Kennedies cover “nazi punk” in een onherkenbare en allesvernietigende grindcore versie. Om het publiek moe maar intens tevreden achter te laten. Ook ik heb genoten van het geweld van deze grindcore helden. De tuut in mijn oren als ik thuis kom heb ik er graag voor over.