Dé nieuwe pophelden uit Noord Holland zijn de mannen van The Drift. De band speelde inmiddels al ruim honderdvijftig shows en werken aan een nieuw album. In dit interview in de oefenruimte van de band, stellen de mannen zich voor. Met diepgaande onderwerpen zoals de keuze voor uitsluitend Engelse nummers, de inspiratie voor akoestische basgitaren, beschonken vrouwen in Breda en de trouwe fanbase van de band. Terwijl iedereen verkoeling zoekt op deze zwoele zomeravond rij ik naar de Koog te Noord-Scharwoude. Want de woensdagavond is oefenavond en heilig voor de mannen van The Drift. Flo de Haan, Chris Engeringh, Nathan Tamis en Stijn Rhebergen ontmoeten elkaar iedere woensdag in een gehuurde achterruimte van het jongerencentrum. Bij aankomst zijn Chris en Flo druk aan het uitpakken. Iets later komt Stijn, die eerst behulpzaam is voor een gearriveerde fan. De gitaarsnaar van de vaste bezoekster moet gerepareerd worden. De sympathieke zanger annex gitarist komt haar graag te hulp. Rond half negen komt Nathan, ‘steevast te laat’ volgens zijn bandgenoten. Onder het genot van een bak koffie, versgezet door Stijn, stel ik mijn eerste vraag: “Flo, laat op de website van gitaarnet.nl weten dat zijn aandacht voor de akoestische gitaar is ontstaan door Jimmy Page van Led Zeppelin. Maar Chris waar komt jouw inspiratie vandaan voor de akoestische basgitaar?” Lachend antwoord hij: “Uit geldgebrek voor een versterker. En toen ik bij The Drift kwam en we wat succes kregen, kwam daar de versterker. Sindsdien speel ik alleen nog maar op een elektrische hollowbody.” The Drift speelt al sinds 1998. Eerst bestond het repertoire afwisselend uit Engels- en Nederlandstalige nummers en speelden de jongens een enkel lollig nummer als ‘Kippesoep’. Maar nu hoort het publiek alleen nog maar Engelstalige nummers en zijn ze een stuk serieuzer. Is The Drift volwassen geworden in acht jaar? Stijn springt hierop in door aan te geven dat de teksten vroeger niet minder serieus waren dan nu. Waarop Nathan vervolgt: “Inderdaad, en de keuze op uitsluitend Engelse nummers kwam voort uit de kritiek van jury’s en diverse recensies.” Waarop Chris aangeeft: “Op een gegeven moment waren er twee soorten ‘kampen’ binnen ons publiek, wij moesten een keuze gaan maken.” De meeste teksten zijn geschreven door Flo, Nathan of Stijn (Chris schrijft alleen in het Nederlands). Maar tussen de prachtige zelfbedachte teksten staat daar ‘Leave me alone’ van Michael Jackson. Waarom dit liedje wel? Flo vertelt over een eenmalig initiatief betreffende een Michael Jackson coveravond in Alkmaar: “Wij deden mee met het nummer ‘Leave me alone’ en deze viel zo goed in de smaak bij het publiek dat we besloten het nummer vaker te zingen.” En waar halen de schrijvers inspiratie vandaan voor eigen werk? Stijn vertelt dat ze schrijven wat hen bezighoudt, over alledaagse dingen. Waarop Flo aangeeft zijn kijk op het leven door te willen geven. “Maar,” zegt Nathan, “We schrijven niet over het geloof en wij hoeven niet zo nodig ons politieke punt door te geven.” In de biografie van The Drift staan bandnamen beschreven die van invloed zijn geweest op The Drift sound. Namen als REM en Counting Crows komen daarin naar voren. Ik vraag me af hoe de èchte Drift sound omschreven kan worden zonder vermelding van andere bands. “The Drift moet je luisteren,” vertelt Nathan. “Maar als men het niet kent willen ze toch een vergelijkbare naam horen, en het liefste nog een bekende band. Want eigenlijk zijn bijvoorbeeld bands als Tragically Hip en Midnight Oil bands die we allemaal willen nastreven. Alleen velen zijn niet bekend met deze bands.” “Jullie hebben supports gedaan voor onder meer Stuurbaard Bakkebaard en Racoon. Wat is het mooiste verhaal, actie of anekdote van deze optredens?” De bandleden raken enthousiast en ik krijg diverse verhalen te horen, maar met Racoon heeft The Drift de leukste herinneringen, Chris vertelt: “Toen Racoon net hun eerste cd had uitgebracht hebben we nog flink doorgezakt na hun optreden op Texel.” En Stijn haalt vertelt een andere herinnering: “Tijdens het Zomerpop Festival voetballen met Skip The Rush, altijd leuk!” Maar de mooiste anekdote die ik uiteindelijk krijg vind ik toch wel naar aanleiding van een optreden in Café de Bommel te Breda. Flo staat op het podium en een beschonken vrouw zegt spontaan tegen de zanger: “Wat vreselijk leuk dat jij als leader met al die jonge jochies deze band vormt.” De heren hebben allemaal ongeveer dezelfde leeftijd. Na bovenstaande verhalen wordt de sfeer een stuk lolliger en de scherpe opmerkingen vliegen om mijn oren. Maar wanneer ik vraag wat er in de koelkast moet staan tijdens een optreden komt de bescheidenheid van de bandleden weer naar boven, want een koelkast is zeker geen eis voor een optreden. Maar als het er dan is: bier, malt bier en water. Waarop Flo aanvult: “Maar we starten altijd met een bakje koffie! Eerst uitladen en dan voor de soundcheck eerst een lekker bakkie. Even bijpraten!” Socializen is belangrijk voor de bandleden. Want wanneer ik de vraag stel wat de band betekent voor de heren persoonlijk. Zijn ze het er unaniem over eens: Vriendschap! De hechte band van de leden onderling is ook terug te vinden bij een aantal trouwe fans. Een paar jaar geleden hadden een aantal meiden de website Drifkikkers.nl ontwikkeld. Deze schare fans betekenen veel voor The Drift. Flo: “Als je ergens in een gehucht op een podium sta is het erg prettig wanneer je bekende koppen vooraan ziet staan.” Nathan vult aan: “Dat is eigenlijk ook waar je het een beetje voor doe. Je hoopt toch mensen te bereiken met je muziek. En zij stimuleren ons weer om door te gaan. Zo gaat de energie twee kanten op.” Waarheen vliegt straks de energie? Kortom, heeft The Drift een muzikaal pad voor ogen? “Met de komst van Nathan als drummer gingen we steeds strakker rollen, terug naar de basis,” vertelt Flo. “Met zijn vieren gingen wij steeds meer naar één nummer toe werken.” Nathan vult hem aan: “Wij ontwikkelen ons steeds en de band evalueert mee. In tegenstelling tot andere bands kan dat bij ons ook leiden tot een oud nummer in een nieuw jasje. Een nummer is eigenlijk nooit af. Soms pakken we het weer op en snijden we net zo lang tot het staat zoals wij willen dat het op dat moment klinkt.” Chris geeft nog aan dat de piano een steeds belangrijkere rol ging spelen en ze minder ballades voor ogen hebben maar meer rock. Kortom The Drift is nog lang niet klaar! Maar of ze ook internationaal willen doorbreken? “We hebben getwijfeld over België, maar dat taaltje was daar zo zacht.” Een gesprek met The Drift betekent heel veel lachen maar ook talloze verwijzingen naar de popmuziek. Deze jongens met prachtig artistiek talent verdienen zeker een kans op een groter podium. Blijf de heren vooral volgen via: www.thedrift.nl en maak kennis met de èchte Drift sound. Want deze is er zeker!