Toen ik de kleine donkere zaal betrad, zag ik een rommelig podium. Daarvoor waren een aantal grote tafels op een verhoging geplaatst. Op de tafels was het één warboel van laptops, mengpanelen, snoeren, pedalen, een synthesizer en enkele elektrische gitaren. Op het podium stonden nog enige fraai vormgegeven objecten uitgestald. De één bevatte lichtgevende staven en de andere was een set van een soort pilaren. Ook dit waren 'instrumenten' om licht en geluid te creëren. Rondom weer vele kabels. De chaos maakte me nieuwsgierig naar wat er gebeuren ging. Ondanks je van een decor niet echt kon spreken, paste de rommelige opstelling erg goed bij de omschrijving 'laboratoriummiddag'. Ik moest toegeven dat dit ook wel weer zijn charme had. Langzaam slenteren tientallen mensen de zaal binnen. Naar schatting zo'n zestig mensen. Geen groot publiek. Maar tijdens de voorstelling kon je van de gezichten aflezen dat het publiek geboeid was. Er werd nauwelijks gesproken. De mensen die wel spraken, discussieerden over de act. En ik bedacht me dat de interesses van dit publiek waarschijnlijk al een stuk verder ontwikkeld waren dan die van mij. De elektronica-acts die hen zo boeiden waren van de Remy, Nanko, BASIC & Aart-jan Schakenbos, Toltek en Margriet van Eekelen. Gedurende de middag was mijn mening over wat ten gehore gebracht werd erg afwisselend. Het ene moment vond ik het wel redelijk klinken en het andere moment vroeg ik me af wanneer er mensen de zaal uit zouden lopen. Wat kwam er soms een herrie uit al die apparatuur! Het wekte mijn grootste verbazing dat iedereen aandachtig bleef luisteren. Wel vond ik het geheel erg fascinerend om naar te kijken. Het viel me op dat de artiesten tijdens hun optredens niet op hun publiek gericht waren. Alles stond volledig in het teken van hun creatie. Op het ritme, de beats en andere vreemde geluiden dansten in de duisternis de kleuren van de lichteffecten vrolijk mee. Een aangename aanvulling op de acts overigens. Gelukkig past er op ieder potje een deksel. En zo ook op dit festival. Dat er mensen zijn die deze stijl waarderen, maakt dit evenement namelijk wel duidelijk met zijn groeiende populariteit. Zelf zie ik muziek graag als iets waarop ik mij ritmisch kan bewegen. Tijdens Workstation ontbrak mij dat gevoel vrijwel geheel. Alleen de Haarlemse Remy Stroomer wist zo nu en dan mijn juiste snaren te raken. Maar voor mij blijft het betreft deze elektronische muziek slechts bij nieuwsgierigheid. Verder staat achter de vraag of deze experimentele muziekstroming ooit nog eens door zal breken, bij mij ook nog een groot vraagteken.