Zondagavond is voor veel mensen nu niet per se de avond om het laat te maken. Maar vanavond geen sprake van lui op de bank: het pop-up openluchttheater in de binnentuin van de Muziekgieterij is tot de nok gevuld. Niet alleen met Maastrichtenaren trouwens: het publiek lijkt van heinde en verre gekomen. Om kwart voor negen betreedt het vijftal het podium en binnen een paar tellen is duidelijk waarom: wie Tindersticks gaat zien heeft geen rust nodig. Tindersticks ís de rust. Vanaf de eerste klanken van opener ‘How He Entered’ daalt die rust als een deken neer over het publiek. En dat komt niet in de laatste plaats door die stem. Die prachtige stem van Stuart A. Staples. Die diepe, donkere stem die misschien wel tot de meest karakteristieke in het hele poplandschap behoort.
De band graaft vanavond vooral in het meest recente deel van haar oeuvre: maar liefst acht songs van de laatste langspeler Soft Tissue passeren de revue. Daaronder ook ‘Falling, The Light’ - een nummer dat, zoals veel stukken vanavond, minimaal, maar tot in de puntjes is gearrangeerd. Elk detail komt kristalhelder door de speakers rollen, en moet gezegd: het geluid is werkelijk verbluffend vanavond. Of het nu gaat om een licht stootje van drummer Earl Harvin of een subtiele tik op de xylofoon door David Boulter - alles is hoorbaar, ingetogen en trefzeker geplaatst. Een van de vele hoogtepunten is ‘Willow’: buiten de beheerste muzikale omlijsting horen we enkel de stem van Staples, het tikken van een bekertje dat van de tribune rolt en misschien wel het allermooiste: een achtergrondkoor van vogels. Een samenkomst die nog maar eens onderstreept hoe betoverend de setting van deze avond is.