Maar eerst: DJ BENOAHEN. De 22-jarige Noah Tanamal, vorige week nog in Outpoet, nu op het grote podium. Niet zonder reden. Zijn set is een ode aan de classics: van funk tot soulvolle breaks. Opgegroeid met Zapp, James Brown en Kool & The Gang weet hij precies wat werkt, en dat het publiek bestaat uit alles van bakfietsouders tot midlifecrisismannen en een verdwaalde kort-pittige tante, maakte hem niks uit. Hij krijgt iedereen aan het dansen.
Dan, om 20:15 uur: Sugarhill Gang stapt het podium op met alle bombarie die je mag verwachten van raplegendes die zichzelf consequent “the architects of hip-hop” noemen. Master Gee in een Popeye-shirt, Melle Mel zwaaiend met een ‘pimp cane’, een gouden doodshoofd (dat eruitziet alsof hij het gewonnen heeft op die niet bestaande Heerlense kermis): het showelement zit wel goed. Geen backdrop met diavoorstelling, maar daar hebben we gedurende het hele optreden weinig last van. De mannen verzorgen al het vertier: zien hoe zij plezier hebben, zorgt ook bij ons voor een lach op ons gezicht. Dat ze die architectentitel iedere vijf minuten herhalen nemen we op de koop toe, en we kunnen niet anders dan toegeven dat het hen charmeert.
De aftrap is ‘Lala Song’ uit 2009, en dat zet direct iedereen aan het dansen. Daarna volgen shout-outs naar LL Cool J, Run DMC, en jawel, Vanilla Ice. ‘Ice Ice Baby’ wordt zonder ironie ingezet en het publiek wordt flink getest op hun kennis: zetten ze ‘Under Pressure’ in, of maken ze de zinnen van Vanilla Ice af? Sterker nog: na de “alright stop” blijft het angstvallig stil. De heren rouwen er niet om en gaan meteen verder.