Mama's Pride dag 1: dertig kaarsjes uitblazen Mama's Pride dag 1: dertig kaarsjes uitblazen

‘Sharp angled post-punk disco’, zo omschrijft Lézard de eigen muziek in hun insta-bio. Het Gentse collectief smeedt herkenbare genres uit de afgelopen decennia samen tot een dansbare vrolijkheid, die met aanstekelijk enthousiasme van het podium spat. De mix van disco en new wave domineert – Spargo meets Talkings Heads – maar we herkennen ook de gestileerde poppunk uit de jaren negentig en techno-elementen uit de jaren nul. Lézard mengt dit alles samen tot een eigentijdse sound, met catchy baslijnen, strakke drums en fijne synths. Maar laat je niet misleiden door de dartele disco-deuntjes. Achter alle feestelijke jolijt schuilt de nodige maatschappijkritiek: het huidige politieke klimaat in Europa, de invloed van social media, en jezelf verliezen in drank en drugs om even niks te voelen. Gitarist-zanger Neil Claes en zangeres Myrthe Asta stelen als frontduo de show en proberen er een waar feestje van te maken. Op het podium lukt dat zonder meer, want aan hartstochtelijke energie is bij Lézard geen gebrek. Het publiek moet blijkbaar nog opwarmen: het vijftal wordt getrakteerd op matige applausjes. Onterecht, vinden wij. Lézard verdient een staande ovatie. 

Dat je soms maar weinig nodig hebt om ineens in de hitlijsten te belanden, dat weet Luna van Kampen uit Culemborg maar al te goed. Vorig jaar ging ze viral op TikTok met een Nederlandstalige cover van het fantastische ‘Birds of a Feather’ van Billie Eilish. Niet veel later kreeg ze hulp van onder andere Antoon en Froukje bij het schrijven van ‘Liefste’. 

Waar het hier vorig jaar nog afgeladen vol stond voor het showtje van Roxy Dekker – haar set duurde welgeteld een kwartier, maar dat terzijde – is het vandaag merkbaar kalmer bij de minstens zo TikTokbare LUNA. Een handvol fans staat vooraan klaar, maar als LUNA een aantal onuitgebrachte songs speelt, verzwakt de aandacht al snel. Echt overeind blijft het optreden daardoor niet, al is LUNA op zich een prima festivalact voor een familievriendelijke bedoening als Mama’s Pride. Ze zingt zuiver, oogt ontwapenend en mega-cute, maar weet het veld nog niet helemaal te grijpen. Pas bij ‘Dit is het Leven’ komt er weer leven in de brouwerij. LUNA sluit haar set af met hit 'Liefste', wat stiekem wel een ontzettend fijne oorwurm is. 

Loom van de middagzon en ons tweede pilsje staan we bij de Jan Smeets Stage, waar Zjwieg begint. Het contrast kan niet groter zijn en werkt als een koude douche, of beter gezegd: een bier-douche. Woest wakker geschud vallen we van de ene absurdistische ervaring in de andere stormachtige belevenis. De dialectpunkband maakt humoristische herrie over alles wat in het leven belangrijk is: verse vlaai, vette döner en ‘kauw sjotel’. Of het muzikaal allemaal goed in elkaar steekt, kunnen we niet eens goed aangeven. Deze ‘feestband met een knipoog’ breekt de tent af en het hele veld springt mee. Er is een moshpit, er is een sit-in, bier en bekers vliegen door de lucht. Tijdens het nummer ‘André Rieu is unne wiekser’ raast een grote foto van de man rond, die na afloop half gesloopt is. De gekkigheid kent geen grenzen: er gaat ook nog een cut-out kartonnen bord rond van niemand minder dan Beppie Kraft, en jullie razende reporter krijgt het aanbod om in een garnalenpak mee het podium op te gaan. Kortom, waar Zjwieg komt, wordt het een teringlijp feest. 

Wie dacht dat hiphop à la Broederliefde en SFB in 2017 was achtergebleven, heeft het goed mis: Kleine John & Chavante pompen anno nu nog steeds vrolijk exact dezelfde sound de speakers uit. Vernieuwend? Nee. Aanstekelijk? Mwah. Vanmiddag spelen ze op het heetste moment van de dag. Het publiek slaat zichtbaar aan, maar laten we wel wezen: muzikaal gezien is het huilen met de pet op. Van live rappen is nauwelijks sprake: de backingtrack draait overuren en de enige echt consistente bijdrage van de heren is het scanderen van “turn up, turn up, turn up!”. 

Alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we ook nog covers van Gers Pardoel en Brainpower voorgeschoteld, zijnde 'Ik Neem Je Mee' en 'Vlinder'. Enfin, het tweetal levert wel energie en heeft zichtbaar plezier erin. En dat is ook wat waard. 

Tijdens de set van Zjwieg botsen we backstage op Sven Vek van IMP SYN. Onze vraag: hoe overklas je de absurditeit van Zjwieg? “Misschien moeten we in de vijver springen”, grapt hij. Maar helaas: nog voor we de backstage verlaten, ligt de gitarist van Zjwieg al spartelend in het water.

Aan de Heerlenaren van IMP SYN dus de licht ondankbare taak om het publiek weer bij de les te krijgen. Dat lukt, zij het met wat opstarttijd. Niet geheel onverwacht: Jeffrey en Sven maken muziek die zich aan elk genrelabel onttrekt. Zelf omschrijven ze het als ‘Spinvis voor speedsnuivers’ en eerlijk gezegd komt geen enkele andere vergelijking dichter in de buurt.

Terwijl Sven zijn poëtische teksten meer voordraagt dan zingt, ramt Jeffrey loeiharde beats het veld in. Halverwege smakt hij zijn keyboard tegen de grond – gewoon, omdat het kan. “Er mag gedanst worden,” klinkt het droog. En dat gebeurt ook, al is het in eerste instantie voorzichtig. Na afsluiter ‘rechts is waar de duim links zit’ lijkt de set gedaan, maar het duo knalt nog een bak elektronische teringherrie het veld in tijdens het verlaten van het podium. Pas dan stroomt er nog meer publiek naar het podium. Wie te laat kwam, heeft misschien wel het vreemdste – en stiekem leukste – feestje van het weekend gemist.

“Wakker worden, mensen, dit zou wel eens de volgende grote popster van Nederland kunnen zijn,” schreven we ooit na CHARLOT’s show in de spiegeltent van Cultura Nova. Een gewaagde voorspelling, dachten we toen. Maar intussen heeft de realiteit ons ingehaald: nog voor het eerste refrein op de mainstage van Mama’s Pride is gezongen, heeft CHARLOT alles en iedereen al moeiteloos overklast. 

Vanavond kiest het vijftal bewust voor een festivalset: de kleine, breekbare liedjes blijven in het koffertje, wat ruimte laat voor Caribou-achtige, dansbare elektronica. Het is slim opgebouwd, puntgaaf uitgevoerd en klinkt als iets dat thuishoort op grotere podia. Dit is elektronische pop van internationaal niveau. Neem ‘Reverie’, waarin Lotte Mulder vocaal tot grote hoogten stijgt zonder haar helderheid te verliezen. Of ‘Time Travelling’, dat live nog meer indruk maakt dan op Lost Like Alice, haar debuutalbum, met de treffende lyric: 'What body am I living in / I’ll tell you when I get back in it’.

Het enige minpuntje? Het staat niet ramvol voor het podium en dat is oprecht onbegrijpelijk. Want CHARLOT brengt vandaag de festivalset pur sang: dansbaar, gelaagd, en loepzuiver live gebracht. Het grote publiek zal het later wel ontdekken, maar dit was opnieuw een ijzersterke show van misschien wel de grootste popbelofte die Nederland rijk is. Laat die 'misschien' trouwens maar weg. 

Vorig jaar won ze de Limburgse Popprijs, volgende maand opent ze Pinkpop. Op Mama’s Pride laat Janet Livv zien waarom ze als een van de meest veelbelovende artiesten beschouwd wordt. Met gevoelige melodieën en poppy beats vertelt ze persoonlijke verhalen over liefde, jaloezie, angst en groei. Ze combineert invloeden uit verschillende genres, zoals drum ’n bass, UK-garage en dance, en creëert daarmee haar unieke stijl, balancerend tussen underground en mainstream. We kunnen kort zijn over Janet Livv. Het is gewoon goed. Muzikaal sterk, met een uitstekend opgebouwde setlist. Langzaam maar zeker wordt het publiek meer en meer meegezogen in de ambiance die ze met haar band schept. Aanvankelijk blijft het voor het podium nog wat leeg, maar dat ligt meer aan de enorm lange rijen voor de bars. (Beste Mama’s Pride, mogen er de volgende keer een paar tappunten bij?) Het komt uiteindelijk allemaal goed en we verheugen ons op haar show op Pinkpop. Aanrader!

We vragen ons af wat er in Gent in het water zit, want deze Belgische stad brengt het ene muzikale talent na de andere goede band voort. Zo ook Ramkot, de welklinkende sloopkogel die vette riffs combineert met een uitdagende groove. Na het debuutalbum In Between Borderlines in 2023 verscheen vorig jaar het album Rosa. Ramkot, bestaande uit broers Tim en Tom Leyman (gitaar, zang, drums) en zanger/bassist Hannes Cuyvers, brengt een mix van stoner, alternative en hardrock. Energiek, dansbaar, veelzijdig en gelaagd. De ene keer snoeihard, de andere keer duister, maar telkens met het gaspedaal vol ingedrukt. De PA staat in het begin niet goed afgesteld en we bespeuren enige paniek bij de geluidstechnici. Het publiek deert dat allemaal geen sikkepit. We zijn hier om lol te trappen en Ramkot ligt op ramkoers naar rockende hoogtepunten. De zang van Tim of Hannes – wie is wie? – is verbijsterend veelzijdig. Moeiteloos wisselt hij een diepe crooner-bas af met falset. Tot slot een shout-out naar de mensen die het licht verzorgen: bij meer artiesten is de belichting fantastisch, maar bij Ramkot is deze werkelijk fenomenaal. Een totaalervaring om U tegen te zeggen.