Warhaus betovert zijn publiek wederom in Muziekgebouw Eindhoven Warhaus betovert zijn publiek wederom in Muziekgebouw Eindhoven

De avond gaat mellow van start met de elektronische lo-fi tonen van Michiel Balcaen. Michiel is tevens de drummer van Warhaus en creëert daarnaast zijn eigen muziek onder de naam Rosenahl. Terwijl het vrijdagavondpubliek nog bezig is de laatste nieuwtjes van de week door te nemen, probeert Michiel ons met zijn relaxte beats uit de gehaaste buitenwereld te trekken. De multi-instrumentalist moet het echter niet van zijn zangkwaliteiten hebben. Waar lo-fi bekend staat om ‘low-fidelity’ en dus imperfect, vinden wij dat in dit geval het understatement van het jaar. Instrumentaal is de muziek dik in orde, de liedkeuze is sterk (Met o.a. ‘Kwantumwetenschapper’ van Lucky Fonz III) maar vocaal luisteren we nog liever naar een zingende zaag. Daarom zeggen wij, schoenmaker blijf alsjeblieft bij je leest.

Dan is het tijd waar iedereen voor gekomen is: Warhaus. Uit het niets is daar een saxofoonsolo, het publiek verstilt. Maarten ramt er direct in met een gierende gitaar. Hij gaat moeiteloos over op het krachtige ‘I Want More’. Een nummer waarin hij beschrijft moe te zijn van het strijden tegen een verslaving, waarbij verleiding constant op de loer ligt. Het eindigt dan ook in pure manie en chaos op het podium. Opgevolgd door het luchtige ‘Popcorn’: het eerste nummer dat hij sinds de break-up samen met oud-bandlid en ex-geliefde Sylvie Kreusch schreef.

In ‘Jim Morrison’ wordt een heerlijk sfeertje neergezet met het ritme van de bongo en het rode licht dat perfect aansluit op de muziek. Hier zien we de poëet Devoldere in zijn kracht, met perfect in elkaar geknutselde zinsneden en woorden die rollen over z’n mond, rauw en ongepolijst. Hij roept het passief zittende publiek (het is een zit-sta concert) op tot staan, waar helaas maar half gehoor aan wordt gegeven. Het nummer eindigt met een verfijnde - haast tot wanhoop gedreven - monoloog, waarin hij verklaart alles te doen voor zijn liefde, zolang ze het maar niet van hem vraagt.

Wanneer Maarten in het instrumentale intermezzo van ‘Shadow Play’ de band ruimte geeft om hun kunsten te presenteren, zien we ook drummer Michiel beter tot zijn recht komen dan eerder op de avond. Samen bouwen ze de muziek op tot een explosieve climax, die met luid gejuich ontvangen wordt. Hierna volgt een kort persoonlijk dankwoord van Maarten, waarna ‘No Surprise’ wordt in gestart. De plaat waar het album zijn titel aan te danken heeft (met verwijzing naar Karaoke Moon in de lyrics).

Het beste nummer van deze avond en misschien ook wel van het album, vinden wij ‘Hands Of A Clock’. Een super sterke intro op de piano begeleid door gitaar, die niet misstaat als soundtrack van een James Bond film. Het nummer is filmisch, dramatisch en beschrijft het toxische dilemma tussen ratio en gevoel, waarbij het af en toe verstandiger is afstand te nemen van je geliefde in plaats van samen door te gaan. Devoldere raakt de perfecte balans tussen sensualiteit en kracht, yin en yang, man en vrouw. In ‘Time Bomb’ komt des te meer naar voren hoe de liefde je soms tot waanzin drijft, hij sluit dit af met een pure kreet van wanhoop.

Wanneer ‘Love’s a Stranger’ wordt ingezet, lijkt het eerder passieve publiek eindelijk los te zijn en wordt het ritme opgevoerd. Warhaus neemt ons mee op reis, ze gaan moeiteloos over op de galopperende beat van ‘Zero One Code’. Ineens staan we midden in een scene van een oude western, die ergens eindigt in een Indiaanse zweethut, inclusief gekreun en gesteun. De dance beats blijven op tempo, wanneer we terug zijn in de underground scene van Parijs. Een feest der herkenning blijkt de mix van ‘Winning Numbers’ en het instrumentale ‘Beaches’ te zijn. Als het publiek zich realiseert dat dit tevens de intro van tv programma ‘Nachtdieren’ is, gaan alle mobieltjes de lucht in en eindigt het in een lang applaus.

Maarten draagt het laatste nummer ‘Where The Names Are Real’ op aan zijn geliefde Emely. Het is een openbare liefdesverklaring en - zoals alles bij Devoldere - wordt dit vol overgave gebracht. Stiekem zouden de dames (en wellicht ook wat heren) in de zaal allemaal wel eventjes Emely willen zijn. Als toegift komt er een karaoke machine tevoorschijn en geeft Warhaus het sociale Eindhovense publiek precies wat ze willen: Een meezingsessie met ‘Laat Me’ van Ramses Shaffy, opgevolgd door het explosieve ‘Mad World’ en afgesloten in euforie met ‘Open Window’.

Wij hebben een fantastische avond gehad, volledig meegesleept in het ietwat manische gevoelsleven van Maarten Devoldere. Zo gevoelig de nummers zijn, zo misten we tussendoor wel een persoonlijke touch, echter zit de performance zo sterk in elkaar dat je haast geen kans krijgt daar bij stil te staan.