Hosted by Stroomhuis: Rats On Rafts, dorpsstraat 3, Nouveau Vélo en L'orne Hosted by Stroomhuis: Rats On Rafts, dorpsstraat 3, Nouveau Vélo en L'orne

Om 18:30 uur is het al de beurt aan de jonge Rotterdamse groep L'orne om de avond, voor een reeds netjes gevulde zaal, te openen. De vierkoppige band begon oorspronkelijk als een duo, bestaande uit Luka Lagoone en Quincy Fortes. Inmiddels hebben zij versterking gekregen van Do Milder en Branko Valchev waarmee ze het debuutalbum And I Fell Asleep Forever, opnamen.

L’orne biedt ons een krachtige mix van melancholische heavy muziek, shoegaze, slowcore en post-rock. Hun korte maar intense set is een emotionele achtbaan, met nummers die variëren van dromerig en kalm tot rauw en explosief. De band lijkt vooral hun gevoelens te vertalen in soundscapes, waarbij binnen een nummer de bassiste/zangeres Luka zomaar schakelt van engelachtige zang naar heftige schreeuwen, terwijl Fortes in een ander nummer bijna grunt. Het optreden is een aaneenschakeling van nummers die samen één lange, emotionele reis vormen, waardoor het publiek nauwelijks de kans krijgt om adem te halen. Het resultaat is een intens optreden dat pas aan het einde ruimte biedt voor een verdiend enorm applaus van het publiek.

De band die ogenschijnlijk het meest uit de toon valt vanavond is het Brabantse Nouveau Vélo met hun melodieuze lo-fi pop, een geluid waar platenlabel Excelsior patent op lijkt te hebben. OOR noemde Nouveau Vélo ooit de “Brabantse koningen van Jangle Pop” en vergelijkingen met R.E.M. en Real Estate zijn nooit ver weg.

De band, bestaande uit frontman Rolf Hupkes (die ook drumt), bassist Bart Haverkort en gitarist Niek Leenders, speelt bijna een thuiswedstrijd (“We komen allemaal uit de buurt”), wat duidelijk te merken is aan de goed gevulde zaal. Het geluid van het nieuwe album Fruit is wat rustiger dan we van de band gewend zijn, met een meer gelaagde opzet bestaande uit drumcomputer, dromerige klanken en subtiele invloeden van krautrock en janglepop. Helaas komt dit geluid live deze avond niet volledig tot zijn recht, voornamelijk door een te dominant basgeluid. Dit zorgt ervoor dat een luchtig nummer als ‘Run For It’ wat donkerder klinkt dan oorspronkelijk bedoeld. Toch komen nummers als ‘Shadow’, ‘Hole In The Curtain’ en ‘One More Time’ hierdoor prima uit de verf, helemaal in lijn met het postpunk geluid van de andere bands van de avond.

Het optreden komt nergens echt los, maar in het tweede deel van de set weet het drietal het publiek wel voor het eerst in beweging te krijgen met nummers als ‘Unsent Letter’ en ‘Make it Better’. Zo fungeert Nouveau Vélo als een perfecte opmaat voor het hoofdgerecht van de avond.

En dan is het om 20:45 uur tijd voor de Rotterdamse postpunkband Rats On Rafts. Ze brengen een donkere, ingetogen mix van new wave en postpunk in de stijl van acts als The Cure en Joy Division. Begin dit jaar bracht de band het album Deep Below uit, een plaat die een donker, kalm en beklemmend postpunk- en new wave-geluid laat horen. Vanavond speelt de band het hele album, afgewisseld met drie oudere nummers. Het optreden begint atmosferisch met de albumopener ‘Afterworld’, die meteen de toon voor de avond zet. Diepe baslijnen, ingetogen drumpartijen, betoverende gitaarlijnen en dreigende synths met daarover de ingehouden zang van David Fagan die doordrenkt is met galm. Je waant je zo in het druilerige Londen van de jaren '80.

De zaal is inmiddels goed gevuld met een divers publiek, dat helaas te vaak last heeft van wat we The Dutch Disease noemen. De band laat de nummers vanavond bijna naadloos in elkaar overgaan, waardoor het publiek nauwelijks de kans krijgt om bij te komen van wat er zich op het podium afspeelt. Dit doet overigens niets af aan het geweldige, intense optreden van Rats On Rafts, waarbij het op sublieme wijze gespeelde ‘Japanese Medicine’ een vroeg hoogtepunt in de set is. Maar ook het hypnotiserende ‘Hibernation’ met zijn klinische drums, en de bedwelmende synths in het intense ‘Voice Print’ nemen je even mee naar de deprimerende sfeer uit de jaren '80.

Het publiek komt pas echt in beweging bij ‘Osaka’ en het B-kantje ‘Painting Roses’, die een meer toegankelijker en dansbaar geluid laten horen. En het onstuimige ‘A Trail Of Wind And Fire’ klinkt, mede door de zang van bassiste Natasha van Waardenburg, zelfs even als een nummer van een compleet andere band. Zo wordt via het vroege Simple Minds-achtige ‘Nature Breaks’ toegewerkt naar de trage en betoverende afsluiter ‘Sleepwalking’. En nadat we een uur “down below” in de filmische post-apocalyptische wereld van Rats On Rafts zijn ondergedompeld, komen we weer boven in de kleine zaal van De Effenaar.

Maar dat is nog niet alles, want er is nog een toetje. De zaal is helaas alweer verder leeggelopen wanneer de Nederlandstalige postpunk en synthwave-pop van dorpsstraat 3 de avond gaat afsluiten. De sound van dorpsstraat 3 is onder andere geïnspireerd door de Neue Deutsche Welle, postpunk, acid rock en nederbiet. De band betreedt onder het geluid van een soort Polygoon-journaal de bühne om daarna los te gaan met het titelnummer van het dit jaar verschenen debuutalbum Staal Op Staal. Een duister, dreigend nummer dat meteen wordt opgevolgd door een van de beste nummers van die nieuwe plaat, het aanstekelijke ‘Die Wonen Niet Hier’. Het aparte, vette geluid van de band werd door collega’s van 3voor12 al eens spookhuiswave genoemd, en dit nummer laat horen waarom. Denk Kraftwerk meets The Scene meets Grauzone. En De Kift, waarvan de band het nummer ‘Koper’ coverde.

De muziekstijl is een unieke mix van industriële beats, diepe modulaire synths, vette baslijnen van een 6-snarige bas, elektronische drums, gitaarklanken van een 12-snarige gitaar en zelfs bongo's! Daarbovenop komen oude vintage drummachines, Oosterse invloeden en de monotone, emotieloze zang van frontman Merlijn Breedland. Kortom, een geheel eigen geluid. Een geluid dat de zaal dan toch eindelijk aan het dansen krijgt, aangemoedigd door aanstekelijke liedjes zoals ‘Dans Met Ons’ en ‘Hoe Lang’. Tegen het slot van de set zingt Breedland in ‘De Ballade uit de Dodencel’ “het einde is nabij” en zo komt aan deze avond vol creatieve uitbarstingen dan ook echt een einde. Maar dan wel rauw en ongepolijst, precies zoals de sfeer in het oude Stroomhuis.