South of Heaven dag 2: na regen komt zonneschijn (en heel veel gitaren) South of Heaven dag 2: na regen komt zonneschijn (en heel veel gitaren)

Tenside mag vandaag het spits afbijten in de stromende regen. Het nog wat slaperig ogend publiek zoekt vooral een schuilplaats in een van de tenten. De band uit München laat zich niet afschrikken door het aanvankelijk lege veld voor hun neus en jaagt de regen weg met hun groovende metalcore. De set wordt geopend met het brute ‘As Above So Below’. Naarmate de zon zich meer laat zien stromen de mensen ook langzaam naar voren. De muziek van de Duitse band is op zich niet origineel, maar de uitvoering is strak en ritmisch. Zanger Daniel Kuhlemann is prima bij stem, maar heeft moeite om de sfeer over te brengen op het publiek. Daardoor blijft het allemaal netjes binnen de lijntjes. Uitschieters tijdens dit optreden zijn ‘Iron Will And Golden Heart’, waarbij de samenzang aanstekelijk werkt en ‘Aim For Paradise’ dat met een toegankelijke melodie ideaal is voor een dagstart op een festival. Het beste nummer wordt tot het laatst bewaard. ‘This Is What We Die For’ is een venijnig nummer met een aanstekelijke riff.

Als Gutalax aan het soundchecken is zien we langzaam een bonte stoet van opblaasdieren, toiletrollen en verklede mensen zich naar het podium bewegen. Het is tijd voor Gore and Roll. De Tsjechische boyband, zoals ze zichzelf bestempelen, is naar Maastricht gekomen voor één ding en dat is een gruwelijk plat en flauw grindcorefeestje bouwen. De band heeft zichzelf vernoemd naar een laxeermiddel en deze thematiek is de rode draad in de songs. De (b)anale grappen vliegen ons om de oren. Muzikaal is het supersimpel, maar grandioos effectief. Gestart wordt met ‘Assmeralda’ en dit is tevens ook het startsein voor het feestje voor het podium. Het terrein is inmiddels redelijk zompig en modderig geworden en de witte pakken zijn al snel bruin van de modder (hopelijk is het modder). Zanger Martin Matousêk ziet er uit als een minion en klinkt als een gillend speenvarken. “Dit was ons eerste nummer. Nu kunnen jullie allemaal weggaan en bier drinken, want de rest klinkt allemaal hetzelfde”. Dat is dan ook precies wat we krijgen. Drie kwartier grindcore van de bovenste plank. Nummers als ‘Buttman’, ‘Vaginapocalypse’, ‘Diarrhero’ en afsluiter ‘Strejda Donald’ werken niet alleen op de lachspieren, maar het zit gewoon goed in elkaar. Een band die zichzelf niet serieus neemt en onderling ook de nodige humor heeft. Alles wat er overblijft na het optreden is een grote groep lachende mensen en een vermorzelde opblaasflamingo.

Sylosis wint vandaag de wedstrijd “meeste circlepits tijdens een optreden”. Het tempo zit er vanaf het begin meteen goed in en het geluid is loepzuiver. Toch klopt er telkens iets niet bij deze band. De energie die de band in de muziek gooit komt niet helemaal over en dat heeft te maken met de statische houding van zanger Josh Middleton. Verstopt onder zijn pet zoekt hij wel contact met het publiek, maar het lijkt soms wat gekunsteld. Ook de shout-out naar alle andere bands komt weinig authentiek over. Muzikaal krijgen we vandaag vooral een mengelmoes van oudere nummers, waarbij ‘Servitude’ er echt bovenuit steekt. De set wordt afgesloten met ‘Deadwood’, een uitstekend nummer van het laatste album. Prima show, maar toch misten we net dat beetje peper.

In Flames kampt in het begin met problemen met het geluid, maar die zijn gelukkig snel verholpen. Waar we bij Sylosis heel veel circlepits zagen, krijgen we bij In Flames tientallen crowdsurfers op ons dak. De Zweedse metalhelden zwepen het publiek constant op om te crowdsurfen en daar wordt ruim gehoor aan gegeven. De show van In Flames is uitstekend en de energie barst al snel los als ‘Cloud Connected’ en ‘Only For The Weak’ worden ingezet. Van het laatste album krijgen ‘State Of Slow Decay’ en ‘Meet Your Maker’. Het hoogtepunt van de set is ‘I Am Above’, waarbij ook vooraan iedereen uit zijn plaat gaat. Anders Fridén kijkt tevreden over het veld en wij kijken tevreden terug. In Flames heeft geleverd.

De headliner en afsluiter vandaag komt ook uit Zweden. Meshuggah mag de knock-out uitdelen. De duisternis valt langzaam in en we krijgen een spectaculaire lasershow over ons uitgestort. Dit past perfect bij de machinale muziek van de band. Zanger Jens Kidman staat imposant met één been op een box en met opgeheven hoofd brult hij zijn teksten uit. Vul dit aan met de slopende drums van Tomas Haake en het is onmogelijk om stil te blijven staan. De energie bij de mensen vooraan zit er goed in. ‘Broken Cog’ is als eerste nummer meteen hypnotiserend goed en de band weet deze vibe vast te houden. De riffs en ritmes grijpen je bij de strot en laten je niet meer los. Bij ‘God He Sees In Mirrors’ worden de gitaren zelfs nog een octaafje lager gestemd, wat alleen maar bijdraagt aan de intensiteit van de muziek. Kidman is jarig vandaag en dat mag gevierd worden. ‘Happy Birthday’ is dan ook de enige onderbreking van het geweld op het podium. Dit korte rustmoment gaat vervolgens genadeloos hard over in ‘Bleed’, waarbij het volledige arsenaal aan riffs en drums worden ingezet. Na de laatste klanken van ‘Demiurge’ valt de serene rust over het terrein. Meshuggah was een waardige headliner voor deze eerste editie van South of Heaven.

Volgend jaar keert het festival weer terug. Wij kijken er naar uit, want Limburg verdient een open-air metalfestival als dit. Gezellig, kleinschalig en een prima line-up.