Zoals bij veel nieuwe festivals zijn er wat opstartproblemen. Het internet werkt niet goed en de rijen bij de bar zijn al vroeg erg lang. Misschien is het daardoor dat het nog vrij rustig is voor het podium wanneer Alcest de avond mag openen. Deze Franse band wordt vaak gezien als grondlegger van de zogenaamde blackgaze: een genuanceerde mix van shoegaze en black metal. De muziek is dromerig, melancholisch en spiritueel: kwaliteiten die het optreden tot een perfecte opmaat maken voor Heilung.
Het podium is fraai vormgegeven: strohalmen wiegen zachtjes mee in de wind, er staan grote gouden vogels en centraal hangt een grote, oplichtende maan. De band trapt af met twee nummers van hun meest recente album: ‘l’Envol’ en ‘Améthyste’. Opvallend is hoe mooi de band het contrast weet op te zoeken tussen donkere blackmetalklanken en lichte, haast etherische shoegaze-elementen. De nummers ademen soms melancholie of verdriet, maar kennen ook momenten van licht en hoop. Muziek waarin je kunt wegzinken, die je even losmaakt van het alledaagse. En hoewel het merendeel van het publiek ongetwijfeld voor Heilung is gekomen, lijken veel toeschouwers zich moeiteloos te laten meevoeren door de sfeer.
Het optreden is intens en meeslepend, de focus ligt duidelijk op sfeer en emotie. Die komt bijzonder goed tot uiting in ‘Flamme Jumelle’, een nummer dat tegelijk weemoedig en troostend klinkt. Mooi detail: net op het moment dat het nummer ten einde loopt, breekt de zon door het wolkendek, alsof de natuur zich even aan de muziek aanpast. Met ‘Le Miroir’ en ‘Oiseaux de Proie’ komt er een einde aan de set. Alcest laat vanavond horen en zien dat het de balans tussen licht en donker meesterlijk weet te bewaren en levert een overtuigende en gelaagde openingsset af.