Antimatter viert 25 jaar: een bijzondere theateravond in Roermond Antimatter viert 25 jaar: een bijzondere theateravond in Roermond

Eerst is het tijd voor het voorprogramma Zeitwende, een Nederlandse band die nog maar relatief kort actief is. Ze brengen een mix van dark- en progrock met een duidelijke ‘90s-invloed. De avond wordt geopend met een cover van Leonard Cohen, ‘The Partisan’, waarmee hun kenmerkende sound direct duidelijk wordt: donker, dreigend en met een mooie opbouw. Gelukkig speelt de band ook genoeg eigen werk, zoals ‘Humanity Washed Ashore’, waarin ze die dreigende sfeer overtuigend weten te verwerken. Vooral de drums en bas vallen op, krachtig en prominent aanwezig en af en toe ondersteund door frontman Stef Broks, die naast zijn microfoon ook een trom bespeelt. Hoewel de zang niet altijd even zuiver is, compenseert Broks dit met zijn zelfverzekerde podiumpresentatie. Een opvallend moment in de set is een a capella-nummer waarbij het publiek wordt gevraagd mee te zingen, een gewaagde keuze in deze theatersetting, maar het merendeel zingt het “Not in my backyard” voorzichtig mee. Zeitwende hoopt later dit jaar hun debuutalbum Echoes Over Europe uit te brengen. Een band om in de gaten te houden.

Twintig minuten later is het dan tijd voor Antimatter. Antimatter werd opgericht door Mick Moss en Duncan Patterson (ex-Anathema). Na het vertrek van Patterson nam Moss het voortouw en sindsdien is hij het creatieve brein achter de band. Bijna alle instrumenten op de albums worden door hemzelf ingespeeld, afgewisseld met gastbijdragen. De muziek van Antimatter is een verfijnde mix van progressieve rock, donkere ambient-invloeden en een vleugje triphop.  De avond begint krachtig met ‘Existential’, waarin duistere tonen en melancholie meteen voelbaar zijn. De mooie klanken van de viool voegen een extra laag emotie toe en samen met de prachtige opbouw en de donkere, meeslepende stem van Moss zet het nummer direct de toon. In ‘Killer’ toont Moss zich vervolgens ook een uitstekende gitarist, met een indrukwekkende gitaarsolo. Alle nummers worden ondersteund door opvallende visuals, vaak in rijke kleuren, die de muziek extra kracht bijzetten.

De veelzijdigheid van de sound van Antimatter komt vanavond duidelijk naar voren. Het donker atmosferische ‘Liquid Light’ wordt gevolgd door het lichter klinkende ‘Saviour’, afkomstig van hun debuutalbum. Waar Moss destijds nog niet alle zang zelf verzorgde en gastzangeressen werden ingezet, zingt hij het nummer vanavond zelf. Even later verrast de band met een cover van ‘Black Sun’ van Dead Can Dance, oorspronkelijk gezongen door Brendan Perry. Moss weet met zijn diepe, indringende stem het nummer een nieuwe dimensie te geven. Het resultaat is een versie die misschien zelfs intenser binnenkomt dan het origineel en perfect past bij de melancholische sfeer die Antimatter neerzet.

In ‘The Freak Show’ smelten even later akoestische en elektronische elementen samen met de diepe stem van Moss, terwijl zwaardere rockpassages de dynamiek versterken. Dit nummer gaat naadloos over in het instrumentale ‘Landlocked’, een rustpunt in de duistere set. Misschien wel een van de donkerste nummers van de avond is ‘The Weight of the World’, waarin Moss’ persoonlijke worstelingen voelbaar worden. Met teksten als “Save me / 'Cause I'm in a sea of beings / And there's no deny / The waves are holding me under” weet hij het publiek te raken.

Aan het einde van de reguliere set worden ‘Angelic’ en ‘Dreams’ gespeeld, oudere nummers die op album door een gastzangeres worden gezongen. Vanavond klinken deze songs echter steviger en voller dankzij de stem van Moss. Het is mooi om te zien dat de band kiest voor alternatieve uitvoeringen en minder voor de hand liggende nummers.

In de toegift komt het prachtige ‘Paranova’ voorbij, misschien wel hét bekendste nummer van Antimatter. De opbouw, de fragiele intensiteit van Moss’ stem en het indringende refrein “You’re on your own” bezorgen het publiek een laatste keer kippenvel. Het theater wordt volledig stil, duidelijk onder de indruk van de muziek, voordat de band een staande ovatie krijgt. Met een perfecte balans tussen zwaar en breekbaar, donker en licht, laat Mick Moss zien waarom Antimatter al 25 jaar een unieke plek in de muziekwereld inneemt.

Moss is een man van weinig woorden, maar zo nu en dan richtte hij zich vanavond tot het publiek. Met een vleugje humor zei hij: “This tour is basically about 25 years of me complaining.” Laten we hopen dat zijn mooie klaagzang voorlopig nog niet voorbij is.