Meer dan rammen: Ramkot toont veelzijdigheid in Sittard Meer dan rammen: Ramkot toont veelzijdigheid in Sittard

Maar voor het zover is mag het Duitse Felt de avond voorzien van zijn eerste muzikale klanken - los van de ietwat te harde muziek in het overvolle café gedeelte dan. Felt is officieel Duits – Aken, om precies te zijn – al klopt dat maar deels. Gitarist Koen Castermans (je kunt hem ook kennen van HEISA) komt uit Tongeren en drummer Aaron Morgan zag het levenslicht in Louisiana. Een internationaal gezelschap dus, met een voorliefde voor alternatieve rock, shoegaze en een vleugje postrock. 

Op papier een interessante cocktail, in de praktijk komt het nog niet uit de verf. De nummers kabbelen en zoeken, maar vinden zelden écht houvast. Maar vooral de zang wringt: te prominent in de mix, te wankel in uitvoering. Bij een band met deze sound moet de stem een extra laag zijn, geen element dat alles onder een vergrootglas legt. Potentie is er af en toe wel – hier en daar horen we muzikaal echt wel waar de band naartoe wil – maar of Felt die potentie volledig verzilvert? Dat blijft voorlopig een open vraag. Te beantwoorden tijdens All About Music, op 12 april, wederom in Sittard. Op herkansing dus. 

Wie Ramkot al eens live heeft gezien, weet: dit wordt geen rustig avondje. Dit Gentse powertrio – ruw, energiek en bewapend met moddervette riffs – heeft zich in de voorhoede van de Belgische rock genesteld. En dat Volt vanavond goed vol zit, zegt genoeg. Wanneer de band aftrapt met ‘Nowhere To Go’, ligt de veelgemaakte vergelijking met Queens of the Stone Age meteen voor de hand. Loeistrakke riffs, beukende drums – het moge duidelijk zijn waar Tim en Tom Leyman en Hannes Cuypers hun mosterd graag halen.

Toch slaagt Ramkot erin om meer te zijn dan enkel een Belgische QOTSA-kloon. Waar vooraf de vrees bestond dat de echo’s van Josh Homme te nadrukkelijk door de set zouden galmen, valt dat live alleszins mee. Vooral de nummers van nieuweling Rosa laten een band horen die steeds meer een eigen smoel toont. ‘Zeppelin’ bijvoorbeeld, dat heerlijk lang uitwaaiert met tempowisselingen die laten horen dat Ramkot méér kan dan alleen hard rammen. Dynamiek, hooks, een sterk gevoel voor het schrijven van een goede rocksong. 

En toch. Hoe geolied de show ook is – want dat is Ramkot zonder twijfel: een livemachine die zonder haperingen zeventig minuten doorbeukt – verslapt de aandacht in de zaal hier en daar. Niet omdat het slecht is, integendeel, maar misschien juist omdat het zo perfect binnen de lijntjes van de moderne rockband kleurt. En dus wordt er vooraan stevig meegeknikt, terwijl ergens achter ons twee bezoekers het volume van de band moeiteloos overstijgen met een discussie over barbecues en huurprijzen. 

Gelukkig trekt Ramkot in de laatste fase van de set de boel weer stevig recht met een paar absolute hoogtepunten. ‘One More’ blijkt het meest aanstekelijke nummer van de avond, maar het échte hoogtepunt komt daarna: ‘Too Late’, een nummer dat subtiel richting postrock leunt en zonder twijfel de meeste diepgang van de avond brengt. Misschien zelfs wel het sterkste nummer uit Ramkots hele oeuvre. En precies dáár schuilt de kracht van de band. Want waar dit drietal een onmiskenbaar talent heeft voor beuken op hoog tempo, tonen ze vanavond dat ze minstens zo sterk zijn als ze het gaspedaal even loslaten. Graag meer van dit, Ramkot.