Crows overtuigt met postpunk in al zijn veelzijdigheid Crows overtuigt met postpunk in al zijn veelzijdigheid

De opening van de avond wordt verricht door Sittardenaar Jef America, oftewel Jozef Au Bain Marie. We kennen hem ook van de band Seymour Sachs. De artiestennaam laat ons vermoeden dat dit wel eens een bijzondere act zou kunnen zijn. “Ik ga vanavond gewoon wat random shit spelen,” laat hij ons weten voordat hij aan de knopjes van zijn elektronische instrumenten begint te draaien. We zien op het podium een heel bouwwerk van synthesizers, geluidseffecten en keyboards en het lijkt een helse klus om hierin het overzicht te behouden. Jozef staat in het midden met zijn gitaar en microfoon. De stroomrekening van de Muziekgieterij zal in elk geval een piek vertonen op deze avond. Jozef bezingt alledaagse frustraties, zoals de verhaallijn van Gilmore Girls en het Oktoberfest in Sittard. Ook gooit hij er een rommelige cover van ‘Middle Man’ van Sleaford Mods doorheen. Het beste nummer op de setlist is een eigen muzikale vertaling van ‘Het meisje met de nylon haren’, een liedje van V.O.F. de Kunst met een tekst van Annie M.G. Schmidt. Dit nummer wordt opgedragen aan een vriend die pas een baby heeft gekregen en ook vertelt hij dat hij dit nummer voor zijn eigen zoontje zingt als hij niet in slaap kan vallen. Muzikaal is het repeterend en soms wat eentonig en de zang is niet ijzersterk, maar op de een of andere manier blijven we wel kijken. Het is fijn dat Jozef zichzelf niet zo serieus neemt en met de nodige humor de nummers aan elkaar praat. Bijzonder is het woord dat we gebruiken om dit half uur samen te vatten.

Dan is het de beurt aan Crows, het viertal uit Londen. Een uur lang krijgen we vrijwel non-stop een portie postpunk op ons afgevuurd. Het is duidelijk waar de band de mosterd vandaan haalt. De verschillende invloeden uit het genre zijn duidelijk te horen en het sterke punt van de band is dat de nummers heel afwisselend klinken en dat is bij dit soort muziek wel eens anders. De setlist wordt geopend met ‘Room 156’, waarbij de staccato drums de boventoon voeren. Met ‘Bored’ maken we meteen kennis met de harde kant van Crows. Puntig en agressief wordt het nummer eruit geknald. Live klinken de nummers sowieso een stuk vuiger dan op de albums. Hoofdmoot van het optreden vormen de nummers van het laatste album Reason Enough uit 2024. De band heeft er duidelijk zin in, want dit is het eerste optreden van 2025. Middelpunt van het geheel is zanger James Cox, die energiek over het podium heen en weer raast, maar ook soms als een bezwerende priester zijn preek op ons laat neerdalen, zoals bij het nummer ‘Wednesday’s Child’ van het debuutalbum Silver Tongues. 

De oudere nummers zijn harder en hebben een scherpere rand, waarbij ‘Slowly Separate’ één van de hoogtepunten van dit optreden is. Het meest toegankelijke (en beste) nummer is ‘Vision of Me’, waarbij de band ook laat zien een melodieuzere sound niet uit de weg te gaan. Richting het einde wanen we ons zelfs even in de punkscene van de jaren zeventig. ‘Garden of England’ en ‘Closer Still’ (beiden van het tweede album Beware Believers) klinken lekker old-school. Het optreden eindigt met ‘Itch’, een nummer met een noisy einde en ‘Is It Better?’.

Crows laat zien dat ze langzaam bij de grote jongens in de postpunkscene mogen meespelen, maar een scheutje extra pikante mosterd mag er nog bij, want gedurende het optreden zijn er soms momenten dat de energie heel even weg lijkt te vloeien. Dit is dan ook het enige puntje van kritiek op dit optreden, want het was een prima avondje postpunken in de Muziekgieterij.