Annie Lime over haar EP 'Cat Fish' Annie Lime over haar EP 'Cat Fish'

Anne Linde mocht de locatie uitzoeken voor dit interview. De 32-jarige Maastrichtse koos voor café ‘Take 5’. “Hier liggen heel veel herinneringen aan mijn jeugd in deze stad.” Ze verliet de provinciehoofdstad om geneeskunde te studeren in Amsterdam, maar keerde toch weer terug. De aanleiding voor dit hernieuwde bezoek aan ‘Take 5’ is de release van Annie Limes tweede EP Cat Fish.  “Ik ben blij dat ik het eindelijk kan loslaten.” Want de EP had een heel lange aanlooptijd. “De vijf songs zijn ontstaan als gedichten die ik in 2017-2018 heb geschreven. Ik voelde dat ze ook muziek nodig hadden. Ik heb toen zelf basic gitaar leren spelen. Met Rutger Martens heb ik ze verder uitgebouwd en opgenomen in zijn studio.”

Chronologisch gezien werd het op muziek zetten van de gedichten echter ingehaald door de productie van de EP A Typical Tale (2024), waarmee dat als officieel debuut van Annie Lime de boeken ingaat. Trouwens... Lime is Engels voor de Lindeboom... Anne Linde... Ja, en waarom dan toch A Typical Tale als eerste? “Ik denk dat die nummers toen net even urgenter waren. Sommige waren verweven met de dood van mijn vader. Dat waren trouwens wél meteen songs, dus niet eerst gedichten. Ik heb ze samen met Yves Lennertz gemaakt, ooit deel van Yin Yin. Hij is een goede muzikant en producer. En hij heeft een sterke signatuur. Hij kon een goede draai geven aan de nummers. Die waren wat grootser, terwijl ik het op de nieuwe EP Cat Fish juist kleiner heb gehouden, dichter bij mezelf, intiemer.” 

Tsja, Cat Fish... een toepasselijke naam, volgens Anne Linde. “Ik woon op een woonboot. En soms neem ik een duik in het water. Daar zwemmen ook meervallen, die hele grote vissen. In het Engels heten ze ‘catfish’. Afgelopen zomer was er een meerval die steeds rond de boot bleef zwemmen. Het was bijna een huisdier.” Anne Linde kan heel mooi en duidelijk vertellen. Zo ook over een belangrijk aspect van haar en haar muziek: dromen... “De catfish komt ook vaak terug in mijn dromen, in allerlei variaties. Soms springt hij heel groots boven water. Ik ben eens gaan opzoeken wat de droomsymboliek is van de catfish. Het zijn moddervreters. Ze woelen het aardse element om. Ze brengen wat in het donker is omhoog naar het licht. Dat vond ik een mooie symboliek voor mijn EP: de verwezenlijking van iets in mij, wat nog niet duidelijk aan de oppervlakte lag. Namelijk mijn droom om muziek te maken. Met deze liedjes heb ik dat nu naar buiten gebracht, naar het licht.”

Cat Fish beslaat een verhaal met vijf nummers. Ze vult snel aan: “De eerste is eigenlijk een samenvoeging van twee gedichten: ‘Faq + Eden’. Maar het zijn voor mij duidelijk deze vijf songs, niet meer en niet minder. Ik heb ze tekstueel ook niet meer gewijzigd. Ik breng ze bewust in één keer uit, dus zonder singles vooraf. De songs, of gedichten, horen bij elkaar. Je kunt ze natuurlijk elk apart beluisteren, maar het is eigenlijk één stuk.” Dat wordt afgesloten met de slotsong ‘Monologue,a’, die dan weer eindigt met de tekst “Who-Why-Where-When-Will I die?” Ze lacht even. “Ik speel dat nummer vaak als sluitstuk. Die sfeer past goed als een soort fade out.”  

Net als A Typical Tale is ook Cat Fish een heel persoonlijk album geworden. “Ik voel me soms best eenzaam, als mens opgroeiend in deze wereld. Misschien ietwat onbegrepen. Soms zitten gevoelens heel diep in mezelf. Als puzzelstukjes zijn ze vrij grillig, waardoor ze niet zo snel een begrip vinden in de wereld om me heen. Als ik boeken lees of muziek beluister, dan voel ik me vaak begrepen door die schrijvers of artiesten. In die zin vind ik het bijzonder om als uitpluiswerkje naar mijn eigen emoties te kijken en te ontdekken hoe ik de wereld ervaar. Door zoiets super persoonlijks in de wereld te brengen kan er ook een verbinding ontstaan met een ander mens. Los daarvan houd ik heel erg van expressief bezig zijn. Ik deed veel analoge fotografie, maar dat staat momenteel op een laag pitje. Nu is het vooral muziek en schrijven. Ik vind het daarbij ook leuk als mensen een bepaald beeld van me krijgen. Van mijn persoonlijke filosofie en hoe ik naar de wereld kijk. Maar wat ik in mijn teksten leg, hoeft zeker niet te zijn wat jij eruit haalt. Maar ik hoop wel dat ik je raak.” 

Dromen, gevoelens en emotie spelen een grote rol in de muziek van Annie Lime. Dat lijkt wellicht een ‘opmerkelijke’ combinatie met haar studie geneeskunde en haar werk als arts. Ze lacht en herkent de vergelijking meteen. “Ja, een bètawetenschap en dromen… Ik heb die twee kanten altijd wel in mij gehad. Ik houd ook erg van natuurkunde, zoals de kwantummechanica. Die beschrijft bijvoorbeeld de verandering van geluidsgolven als er luisteraars bij zijn, zoals bij muziekconcerten. Dat vind ik gewoon ontzettend boeiend. En ook hoe dromen zijn gerelateerd aan onze rationele, wakkere toestand.” Om ze dan te kunnen verklaren? “Nee, maar om ze een plek te kunnen geven in mijn wakkere realiteit.” En dus ook in de songs van Cat Fish. “Waarbij de zwaardere songs misschien ook wel te maken hebben met een soort verwerkingsproces. Maar sommige zijn juist ook vrij speels en lichtvoetig... En een rode draad? Ja, die is er wel, maar die is erg gevoelsmatig, zeg maar.”