Douglas Firs en Iskander Moon nemen Maastricht mee op een emotionele reis Douglas Firs en Iskander Moon nemen Maastricht mee op een emotionele reis

Om 20:00 uur mag de bescheiden Iskander Moon de avond openen en de pakweg vijftig mensen die besloten hebben om dit voorprogramma mee te pakken zullen daar beslist geen spijt van hebben. De 23-jarige Iskander Moon heeft ondanks zijn jonge leeftijd al heel wat muzikale ervaring opgebouwd. De multi-instrumentalist volgde een opleiding klassieke piano en behaalde zijn master in muziekproductie. De voorbije twee jaar werkte hij als producer, sessiemuzikant en songwriter voor diverse artiesten. Daarnaast bouwde hij aan zijn solocarrière, wat in april vorig jaar leidde tot de release van zijn eerste EP ‘Are You Lost Here?’.

De nummers van deze EP vormen het hart van de intense, dertig minuten durende set (hij speelt 5 van de 7 nummers). Tijdens het optreden begeleidt Iskander Moon zichzelf op piano en akoestische gitaar, maar het meest indrukwekkende instrument is zijn warme stem. Met een verrassend bereik en al een hele dosis karakter - zeker voor zijn jonge leeftijd - weet Moon echt te raken. Dat hij zonder setlist speelt, draagt alleen maar bij aan de kwetsbare, intieme sfeer van het optreden. Muzikaal schakelt de korte set moeiteloos tussen breekbare, intense momenten in nummers als ‘American Dream’ en ‘Berlin’, en opbeurend in het veelbelovende nieuwe nummer ‘Tear You Up’ - een potentiële hit in de dop. Het voorlaatste nummer van de set, ‘Saturday Silence’, was in België al een radiohit. Deze perfecte drie-minuten popsong – ergens tussen Coldplay, Duncan Laurence en Tom Odell – laat horen hoe sterk Moon als songwriter is. Hij sluit af met ‘Beauty Of It All’, en mooi wás het. Het aandachtig luisterende publiek blijft hongerig achter. Eén ding is zeker: van deze getalenteerde multi-instrumentalist willen we nog veel meer horen.  

En dan moet de hoofdact nog beginnen… 
Douglas Firs (vernoemd naar de Douglasspar, een boomsoort uit de serie Twin Peaks) is het muzikale project rondom de Gentse singer-songwriter Gertjan Van Hellemont, die we onder andere ook kennen als gitarist bij The Bony King of Nowhere. De muziek van Douglas Firs wordt gekenmerkt door introspectieve teksten en melodieuze muziek in een mix van americana, folk en indiepop. De band treedt vanavond op in een intieme trio-bezetting, met naast Gertjan op gitaar ook zijn oudere broer Sem op toetsen en mondharmonica en Roos Denayer (Rosa Butsi) op gitaar en handbells. 

De zaal is inmiddels iets meer gevuld, en door samen dichtbij het podium te staan ontstaat er een intieme sfeer die je het gevoel geeft bij een huiskamerconcert aanwezig te zijn. Hierdoor komt vooral in het eerste deel van de set de ingetogen kant van de band nog meer naar voren, met nummers zoals ‘At Least Once’ en ‘How Can You Know’ die raken door hun subtiliteit en emotionele diepgang. Gevoelige nummers, maar toch met voldoende pit om de aandacht van het publiek vast te houden. 

Net als eerder op de avond zijn het ook bij Douglas Firs vooral de stemmen die het publiek weten te raken. De broers Van Hellemont creëren samen met Denayer een warme, melancholische sfeer met hun indrukwekkende driestemmige samenzang. Halverwege de set, wanneer het drietal zich rond één microfoon schaart voor een intiem intermezzo, doet hun samenzang even denken aan Crosby, Stills & Nash. De band speelt een mooie dwarsdoorsnede van het vijf albums tellende oeuvre, waarbij de nadruk ligt op het in augustus 2024 verschenen recente album ‘Happy Pt. 2’. Eén van de hoogtepunten van dat album en deze avond is het indringende ‘I Miss You’, een nummer dat Gertjan schreef voor zijn moeder die in 2020 overleed. In het lied stelt hij haar een aantal kwetsbare vragen over zijn eigen vaderschap. Het nummer, inclusief het persoonlijke verhaal erbij van Gertjan, geeft menigeen kippenvel. 

Maar, zoals de albumtitel al doet vermoeden, is er ook ruimte voor luchtigheid. Van Hellemont krijgt regelmatig de lachers op zijn hand – vooral wanneer hij, op aandringen van de platenmaatschappij, op humoristische wijze zijn muziek probeert te verkopen. Ook nodigt hij het publiek twee keer uit tot muzikale participatie. Vooral tijdens ‘Heart of a Mother’, waarin het publiek letterlijk de basislaag van het nummer vormt, ontstaat er een gevoel van muzikale verbondenheid tussen artiest en publiek. In het dreigende ‘What If I Can’ toont Van Hellemont met speels gemak zijn virtuositeit op gitaar, alsof een Belgische Mark Knopfler of John Mayer op het podium staat. De elektrische gitaar krijgt sowieso in het tweede deel van de set een grote rol in nummers als ‘Back To That Day’ en ‘The Both of Us’. 

Na 17 nummers (een kleine anderhalf uur) wordt de avond afgesloten met ‘Your Only Friend’, waarin de driestemmige samenzang nog één keer klinkt. In het najaar gaat Douglas Firs opnieuw op tour, dit keer met een full band. Ze verdienen dan zeker een groter publiek.