Een futuristische retrosound, ongrijpbaar maar bloedmooi Een futuristische retrosound, ongrijpbaar maar bloedmooi

ORKESTR geeft ons met I een conceptalbum waarbij het lastig is om het sciencefiction-verhaal te begrijpen wanneer je alleen naar de nummers afzonderlijk zou luisteren. Het album vertelt het verhaal van een mijnwerker die een loterij wint en aan zijn uitzichtloze bestaan kan ontsnappen door als opzichter van een ruimteschip kolonisten naar een andere planeet te brengen. De nummers op het album zijn flashbacks van de hoofdpersoon, waarmee hij terugkijkt op zijn leven. Een leven dat hij achter zich heeft gelaten om uiteindelijk opnieuw te kunnen beginnen, maar dan beter (althans, dat is wat hem is beloofd).

Het album opent met het korte instrumentale nummer ‘Kovcheg XIV’ dat in onze verbeelding de naam van het ruimteschip is waarmee de tijdelijk ingevroren kolonisten naar de nieuwe planeet worden gebracht. Het nummer kenmerkt zich door soundscape-achtige geluiden die al gelijk zorgen voor een mooie gelaagdheid en je meenemen in de wijdse uitgestrektheid van het heelal. ‘We’ll Start Anew’ is de single die voorafgaand aan dit album al werd uitgebracht en vergezeld wordt van een prachtige animatiefilm. De animaties in deze muziekvideo, afkomstig van creatief kunstenaar Jan Janssen-Jenzen, lijken te zijn gebaseerd op oude sci-fi pulp die je vroeger in de kiosk kon kopen op treinstations.

Vanaf ‘The Checklist’ wordt de sfeer op het album desolater en worden de geluiden uit de synths wat donkerder en deemoediger. Ver weg lijkt een vrouwelijke stationomroeper, met een vervormde monotone stem, een soort laatste checklist met ons door te nemen voordat het ruimteschip vertrekt. Er bekruipt ons ook steeds meer het gevoel van sociaal isolement en eenzaamheid. Deze thema’s waren ook actueel tijdens de coronaperiode, de periode waarin de meeste nummers van dit album zijn geschreven.

In ‘Time at the Speed of Light’ voelt het alsof we al lichtjaren onderweg zijn in onze ruimtereis. Het nummer begint met een hele mooie piano-intro die gelijk weer datzelfde gevoel van melancholie en eenzaamheid oproept. We kunnen ons steeds beter verplaatsen in de hoofdpersoon, die als een kleine witte stip ronddwaalt in dat enorme donkere universum. Wat ons betreft één van de hoogtepunten van het album en ook één van de weinige nummers waarvoor je niet alle dertien gerechten geproefd hoeft te hebben. In het instrumentale ‘Engines Humming’ horen we duidelijk de invloeden terug van het Franse elektroduo Air. De baslijn toont zich weer een waardige vervanger van de zanglijn en geeft het nummer de nodige body, net zoals in het openingsnummer.

Het daaropvolgende ‘Touching from a Distance’ is een echt spacerocknummer dat ons weer doet denken aan het vroegere werk van Pink Floyd, met een fijne laidback drum. We horen ook voor het eerst de tweede stem van zangeres Loes Bos, die het breekbare stemgeluid van zanger Peter Muijsenberg mooi aanvult. Halverwege het nummer worden we verrast door de inzet van elektrische gitaren en is er naar het einde toe voor het eerst sprake van een kleine explosie.

Loes Bos mag in ‘Daytime’ alleen de zang voor haar rekening nemen. Het akoestische nummer zorgt met haar fijne stemgeluid en mellow vibe voor een aangename afwisseling op dit album. Het instrumentale intermezzo ‘Dark Between the Stars’ klinkt dan weer alsof er een heel strijkorkest is bijgehaald. Wederom leveren de synths hier puik werk af. ‘A Shadow’ start met een vrolijk retro keyboard-deuntje versterkt met robotstemmen en sluit af met een draaiorgelachtige hoempabeat. Het nummer had zeker niet misstaan in het oeuvre van Grandaddy. De reprise-versie van ‘Daytime’ wordt in een meer jazzachtig jasje uitgevoerd. Bas en drums nemen een prominente rol voor hun rekening in dit nummer. Het sci-fi sausje wordt wederom verzorgd door een vervormde vrouwenstem die klinkt alsof ze in een troosteloze stationshal staat en zonder enige emotie mededelingen omroept in een Oost-Europese taal.

In ‘Arrival’ arriveren we dan eindelijk op onze nieuwe planeet en lijkt onze ruimtemissie voltooid. In dit nummer komen de invloeden van Air en Pink Floyd bij elkaar wat zorgt voor een mooie kruisbestuiving. Het nummer duurt bijna acht minuten en wijzigt tussentijds van koers met een tempoversnelling waarbij drums en synths jachtig de triomf willen benadrukken van deze ruimtereis. Het gevoel van eenzaamheid is langzaam aan het wegebben.

In ‘Promises’ laat de hoofdpersoon weten dat hij weer snel zal terugkeren naar zijn liefde om vervolgens een nieuw rooskleuriger leven te kunnen opbouwen. Dat is tenslotte wat hem is beloofd. Stilaan worden we in slaap gewiegd met een fijne stapsgewijze opbouw van synths, gitaar en zang. In het laatste nummer ‘Alien Wilderness’ lijkt het voor een paar seconden alsof we de Bueno Vista Social Club worden ingetrokken, maar dan in een intergalactische versie met het gebruik van subtiele ruimteklanken. Het nummer eindigt tamelijk abrupt waarna we ook weer snel worden wakker geschud.

ORKESTR levert met I een bij vlagen ongrijpbaar maar mooi album af dat zowel retro als futuristisch klinkt en gerust als soundtrack had kunnen dienen voor een sci-fi film als ‘Moon’, ‘Interstellar’ of ‘Gravity’. Alleen dan wel met hun eigen geschreven verhaal, dat ook als comic is uitgebracht door de uit Tienray afkomstige kunstenaar Jenzen. De artprints zien er in elk geval fantastisch uit, maar dat is de muziek ook. Wat ons betreft levert ORKESTR hier een heel mooi debuut af dat prima past binnen het spacerock genre, maar wel met een geheel eigen smoel. De geluidseffecten die met de synthesizers worden gecreëerd versterken het gevoel van de buitenaardse reis. Bas en drums houden zeker de instrumentale nummers stevig in koers en geven ons nergens het gevoel dat de ruimtemissie niet gaat slagen. Het is een gelaagd en gevarieerd album geworden voor de echte liefhebber. We zijn benieuwd hoe de band (of spreken we hier van een muzikaal project?) het album, dat verkrijgbaar is op vinyl, cd en cassette, live ten uitvoering gaat brengen!