Misty Fields 2024: dag 2 Misty Fields 2024: dag 2

We trappen de zaterdag af met Library Card. Deze vierkoppige band uit Rotterdam maakt eigenzinnige postpunk in combinatie met spoken word. Zangeres Lot van Teylingen is naast de lyrics ook verantwoordelijk voor het prachtige artwork dat hun EP en singles siert. Ze starten de set met één van hun bekendste nummers: ‘Cognitive Dissonance’. Het Bos staat goed vol en er wordt aandachtig geluisterd. De nummers beginnen vaak rustig en ritmisch en werken toe naar een energiek eind. Zo ook ‘Kierkegaard’ en ‘Mirror Factory’. Door de tempowisselingen en pakkende songteksten blijft het publiek geboeid. Achteraf spraken we met bassist Kat en zangeres Lot. Ze hebben erg genoten van hun optreden. Vooral voor gitarist Mitchell was het een droom om hier te spelen. Na een drukke tour duikt Library Card dit najaar de studio in. Wil je hen nog zien, ga ze dan zeker checken op PopMonument in Bergen op Zoom of het Beerland Festival in Hengelo. (RV)

Voor een verse portie krautrock met electronica gaan we door naar Meule. Deze drie Fransen maken lange (maar niet langdradige) hypnotiserende nummers doorspekt met drums en synths. Dat zie je ook aan de opstelling. Drummers Dorris en Léo hebben hun drumkits tegenover elkaar gezet. Daarachter staat Valentin Pedler met een mengpaneel waar zelfs Moby jaloers op zou zijn. De set wordt solo ingezet door Valentin die geluiden uit het mengpaneel weet te persen die doen denken aan een ruimteschip. Vervolgens maken Dorris en Léo hun entree en kan het feest beginnen. De nummers van Meule zijn uiterst dansbaar, dat kan ook niet anders met twee drummers die moeiteloos op elkaar inspelen. Beiden worden goed aangevuld door Valentin die naast het mengpaneel ook gitaar speelt en sommige tracks voorziet van zang, zoals bij ‘Getaway’. Tien minuten voor het einde kondigen ze hun laatste nummer aan. Hoezo lange nummers? Tijdens de laatste vijf minuten gaat Valentin helemaal los op zijn gitaar,  hij zwiert over het podium, de gitaar gaat alle kanten op, tot groot genoegen van het publiek. We combineren even het Frans met het Brabants voor de perfecte samenvatting: nondedju, wat een goeie set! (RV)

Na enkele wisselingen in samenstelling komt La Luz vandaag hun nieuwe album voorstellen. Na een afwezigheid in Nederland van zes jaar, zijn we benieuwd welk News of the Universe ze komen brengen. De dames starten met ‘Close Your Eyes’, afkomstig van dit laatste album. Een goede titel, want als je je ogen sluit, laat dit instrumentele synthpop nummer je even wegdromen. De setting is ook perfect; we staan in Het Bos en tussen de bomen door piept af en toe het zonnetje. Tijdens de eerste nummers maken we kennis met de muzikale skills van de band. Toetseniste, gitariste en drumster vinden elkaar moeiteloos en zingen op sommige tracks mee met leadzangeres Shana Cleveland. Cleveland is de drijvende kracht achter de band, maar treedt niet te zeer op de voorgrond waardoor alle muzikanten goed uit de verf komen. Mede door het goede samenspel krijgt La Luz het typische dromerige surf noir geluid waar ze bekend om staan. Na een rustig begin van de set lijken ze met ‘Strange World’ een andere versnelling te vinden. Dit slaat aan bij het publiek, van wie het wel wat pittiger mag. Met ‘News of the Universe’ worden we meegenomen naar een andere wereld. We ondergaan het graag en hopen dat La Luz niet nog eens zes jaar wacht met een optreden in Nederland. (RV)

We gaan De Mist (oftewel de tent) in voor The 113, een veelbelovende postpunkband uit Leeds. De toon wordt gelijk gezet. We horen zware gitaren aangevuld door superstrak spel van de drummer. Het duurt niet lang of de tent staat vol. Vooral de zanger eist je aandacht op. Hij ijsbeert over het podium en kijkt het publiek aan alsof hij ons ieder moment een klap kan verkopen. Het ene moment vuurt hij zijn lyrics op je af, het andere moment klinkt hij als Alex Turner. Niet alleen vanuit de zanger maar ook vanuit de muziek gaat een bepaalde dreiging uit. Het geluid kruipt onder je huid en heeft iets hypnotiserends. Het lijkt het publiek van Misty Fields goed te bevallen. The 113 gaat gehuld in mysterie. Wie online wat over ze wil vinden, komt uit bij de Nederlandse suïcidepreventielijn. Dit was de zanger ook opgevallen en hij hoopt dat we het in ieder geval nu naar onze zin hebben. Nummers volgen elkaar snel op en de tijd vliegt voorbij. Het bekendere ‘Bespoke’ valt goed in de smaak. Tijdens ‘Conscience’ is er geen houden meer aan en ontvouwt zich een pit waar je U tegen zegt. The 113 laat een Misty Fields achter dat snakt naar meer. (RV)

Het Welshe zestal CVC (Church Village Collective) opent met 'Good Morning Vietnam' en dat zet meteen de toon voor wat we mogen verwachten: een psychedelische rockshow vol 70's invloeden, met warme synths en dansbare grooves. 'Woman of Mine' volgt met een vettige gitaarsolo, waarbij gitarist David Bassey, zonder shirt maar met legergroen vissershoedje, de show steelt met zijn intense mimiek en expressies. De zang van leadvocalist Francesco Orsi is sterk en wordt perfect ondersteund door loepzuivere, driestemmige samenzang. Tijdens 'Hail Mary' soleren beide gitaristen tegen elkaar in, terwijl de ritmesectie zorgt voor een retestrakke basis. Bassist Ben Thorne (ook met vissershoedje) blijft wat op de achtergrond, maar legt de fundamenten voor de funky sound. Een verrassend stukje saxofoon verschijnt even voor de band afsluit met 'Music Stuff', hét hoogtepunt van de set, waarbij het hele veld in beweging komt. CVC brengt een heerlijke mix van funky gitaren, relaxte vibes en retro energie. Groovy, afwisselend en bovenal een band om in de gaten te houden. (NG)

RVG, vandaag in een iets andere samenstelling dan gewoonlijk, verliest geen tijd en knalt de set in met 'Midnight Sun'. Een sterke opener. Zangeres Romy Vager, gehuld in een zebraprintjurk, is vanaf het begin vol overgave, al is haar stem niet altijd even stabiel. Ze kraakt, vliegt af en toe uit de bocht en kijkt dan verontschuldigend naar de rest van de band, maar ze gaat er ten volste voor. Het zweet druipt al na enkele nummers van haar gezicht en uit haar haar. Naarmate de set vordert lijkt ze haar draai te vinden, of wennen we er gewoon aan? Bassiste Isabele Wallace valt op door haar jeugdige uitstraling en sluik blond haar dat haar gezicht verbergt. Ze staat gedurende het grootste deel van de set doodstil, op één voet na, die voorzichtig op en neer wipt. 'A Quality of Evil' en 'That's All' springen eruit. Romy schreeuwt de laatste noten van 'That's All' vanuit haar tenen. Het klinkt erg ruw, maar het werkt en het levert haar een welverdiend applaus op. Het mooie 'Nothing Really Changes' wordt met groot enthousiasme ontvangen, alvorens de band afsluit met 'Vincent van Gogh'. RVG is misschien niet perfect, maar hun passie en rauwe energie zijn onmiskenbaar. (NG)

Als we later op de avond de Mist inlopen, hangt er ook daadwerkelijk mist in de tent. Verantwoordelijk hiervoor zijn de rookmachines van Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, meestal afgekort tot Pigs x7. Wie toe is aan een portie stonermetal is bij deze heren op de goede plaats. Nog voordat de show begint, staat de tent goed vol. De band komt op en begint gelijk met één van de bekendere platen 'GNT'. Na een muzikale intro verschijnt zanger Matthew Baty op het podium. Het is een nogal markante verschijning. In kort kickboks-broekje en op blote voeten lijkt hij zich op te maken voor een bokswedstrijd. Het gevecht heeft hij vooral met de kabel van de microfoon, die hij nu eens om zich heen wikkelt en dan weer als een soort zweep gebruikt. Hij stuitert van links naar rechts over het podium en ook bij de rest van de band zit de energie er goed in. We kijken hier naar een metalshow maar het is ook grappig en camp. Het publiek weet de energie goed te matchen, want na twee nummers ontstaat de eerste pit al. De moshers kunnen even op adem komen tijdens de transities tussen de nummers, maar lang krijgen ze niet. De Pigs machine dendert door. Voor het einde inventariseert de zanger even wat er allemaal op het podium is gegooid. Over een latex handschoen zegt hij: “I don't know what you think happens on this stage but we don't need this.” Ze sluiten af met ‘A66’ en de tent lijkt even te klein. (RV)

De zeskoppige groep Nusantara Beat heeft haar eigen muzikale roots verkend en brengt ons zeer dansbare nummers met Indonesische klanken. 3voor12 tipte ze al eerder als ‘supergroep’ omdat de band wordt gevormd door bekende muzikanten van onder andere Altin Gün en Jungle By Night. Ze beginnen hun set met een instrumentale, funky intro waardoor meteen duidelijk wordt dat we hier inderdaad te maken hebben met supergoede muzikanten. Na deze intro verschijnt zangeres Megan de Klerk op het podium en beginnen ze aan hit ‘Djanger’. Het publiek is gelijk helemaal mee en er wordt flink gedanst op de soulvolle sixties sound. Er staat een groepje fans in het publiek dat ‘Borondong’ scandeert nog voordat zangeres Megan de track in zet. De band voorziet Megans vocale kwaliteiten van een geweldige muzikale omlijsting. De percussie en drums zorgen voor een tropische sound en de gitarist trakteert het publiek meermaals op fantastische solo’s. Dat we hier te maken hebben met echte professionals blijkt ook later als er een man over het podium rent die achterna wordt gezeten door de security. Zangeres Megan lijkt even van slag maar de band speelt gewoon door en laat geen steek vallen. Naast dat het geheel professioneel klinkt, oogt het heel ontspannen en zie je duidelijk dat iedereen het naar z’n zin heeft. Dit werkt aanstekelijk en we kunnen concluderen dat Nusantara Beat vele harten heeft veroverd op Misty Fields. Voor wie ze nog wil zien binnenkort: 14 september staan ze op PopMonument in Bergen op Zoom. (RV)

Voor onze laatste act van deze zaterdag begeven we ons naar De Mist voor Warmduscher. Warmduscher is een postpunkband, maar maakt graag uitstapjes naar andere genres als noise, funk, garagepunk en elektronische elementen. De sound van Warmduscher is uniek maar zeker ook dansbaar. Voorin is het publiek al snel op de hand van frontman Craig Higgins en springt in het rond op ‘Midnight Dipper’. De set is bombastisch en chaotisch, qua genres gaat het inderdaad alle kanten uit. Dit lijkt het publiek niet te storen, sterker nog; het gaat los. Nummers als ‘Standing in the Corner’ en ‘Fashion Week’ vallen goed in de smaak. Tijdens ‘I Got Friends’ wordt er behoorlijk wat gecrowdsurfd. Naar het einde van de set verslapt hier en daar de aandacht en toegegeven, ons zijn ze inmiddels ook kwijt. Waar voorin wordt gefeest, loopt de tent aan de achterkant leeg. Uitstapjes maken naar andere genres is helemaal oké, maar Warmduscher lijkt hierdoor zijn identiteit en duidelijke stempel enigszins te verliezen. (RV)